WHOKILL - tUnE - yArDs
Γιατί; Picture this: άνοιξη 2011, εσύ και το μωρό στο κρεβάτι. Έχεις ετοιμάσει indie playlist, έτσι για να ανάψουν λίγο τα αίματα, και εκεί που αρχίζει και μπαίνει το νερό στο αυλάκι, να σου πετάγεται το 'τουρουρουρουρουρου' της εισαγωγής του "Bizness". Εσύ δεν δίνεις σημασία, αλλά το μωρό κάτι παθαίνει και το σιγοτραγουδάει και γελάει. Και εκεί αναρωτιέσαι ποιο είναι αυτό το γ*μημένο γκρουπάκι που δεν του έχεις δώσει σημασία και, κυριολεκτικά, σου ζάλισε τον έρωτα. H Merrill Garbus, λοιπόν, to 2009 μας συστήθηκε ως tUnE - yArDs, ένα πειραματικό μουσικό project που έφτιαχνε μουσική από λούπες, τη μία πάνω στην άλλη. Με τον πρώτο της δίσκο δεν ξέρω τι κατάφερε, αλλά με το "whokill'' έκανε όλα τα blogs να μιλάνε για αυτήν, το Pitchfork να σκίζει τα βρακιά του και τους κριτικούς να χαρίζουν απλόχερα βαθμάρες. Όντως, ο δίσκος είναι πολύ καλός. Drums, ukelele, σαξόφωνο και η πολύ ιδιαίτερη φωνή της Garbus δένουν σε ένα αποτέλεσμα που θυμίζει από reggae μέχρι ινδιάνικους χορούς της βροχής. Ειδικά τη φωνή της, η πρώην μαριονετίστα τη χρησιμοποιεί ως ένα δυνατό όργανο, δίνοντάς της διαφορετικές χροιές, από διαπεραστικά ουρλιαχτά μέχρι βραχνιασμένους ψιθύρους, ειδικά στο "Powa", όπου και παραδέχεται ότι "My man likes me from behind". Το τελευταίο αποτελεί απόδειξη ότι η τύπισσα δεν μασάει τα λόγια της. "What's a boy to do if he'll never be a gangsta" αναρωτιέται με τόση φυσικότητα, που σε βάζει σε υπαρξιακά διλήμματα. Ίσως ο πιο ιδιαίτερος δίσκος της χρονιάς, από αυτούς που είναι δύσκολο να τους συνηθίσεις, αλλά μετά δεν ξεκολλάνε από το κεφάλι σου. Ούτε στο σεξ.
Highlights: Το opener "My Country", με την πανέξυπνη diva-like εισαγωγή "Ladies and gentlemen, Merrill Garbus performing at the.." πριν μπουν τα drums. Το "Powa", ως περίεργο τραγούδι αγάπης, όπου η reggae συναντά τους Led Zeppelin, το νανούρισμα "Wolly Wolly Gong" και το τσιφτετελey "RiotRiot". Και ίσως το "Gangsta" διότι είναι badass. Και το video του "Bizness".
#6: Blood Pressures - The Kills
#9: Metals - Feist
#10: James Blake - James Blake
#18: Cape Dory - Tennis
~Gee
Γιατί; Τι έχει να ζηλέψει το "Metals" από τις προηγούμενες δουλειές της Feist; Τίποτα απολύτως. Μην πω κιόλας πως είναι ο καλύτερος δίσκος της μέχρι σήμερα και φανώ υπερβολικός! H τελευταία δουλειά της indie ιέρειας είναι ένας δίσκος γυμνός και γκρίζος, σαν το κλαδί στο εξώφυλλο του. Δεν έχει "1234 tell me that you love me more" και άλλα τέτοια χαρωπά κομματάκια. Είναι προσγειωμένος, μεστός και ειλικρινής, η κατάλληλη συντροφιά για μοναχικές νύχτες με λευκό κρασί και τσιγάρο. (κλεμμένο είναι αυτό το τελευταίο).
Highlights: Το singalong "How Come You Never Go There", το ξέσπασμα του "The Undiscovered First" και το δεύτερο κουπλέ του "A Commotion". Προσωπική αγάπη και το "The Bad In Each Other".
#6: Bon Iver - Bon Iver
#10: Past Life Martyred Saints - EMA
#11: Marissa Nadler - Marissa Nadler
#13: Oh Land - Oh Land
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου