#19: Kiesza - Sound Of A Woman
"Λυπάμαι πολύ, ψάχνουμε για γυναίκα".
"Λυπάμαι πολύ, ψάχνουμε για γυναίκα".
Δεν έχετε ιδέα πόσο δύσκολο είναι να βρεις σπίτι στο Βερολίνο. Είναι σαν να ψάχνεις να βρεις ρούχο στις εκπτώσεις των Primark. Ξεσκαρτίζεις για ώρα τη σκατίλα και μόλις δεις από μακριά κάτι αξιοπρεπές που είναι στο νούμερό σου, έρχεται κάποιος πιο γρήγορος από σένα και στο παίρνει μέσα από τα χέρια. Ρίχνεις όλο και περισσότερο τις προσδοκίες σου και κάποια στιγμή, θα βρεις κάτι που εν τέλει είναι στη νέα κολεξιόν.
"Λυπάμαι πολύ, ψάχνουμε συγκάτοικο άνω των 30".
Μερικές φορές είχαν ανοιχτά viewings σπιτιών, όπου όλοι ήταν εχθροί. Μια φορά είχα πετύχει και έναν Έλληνα, το έπαιζα ξένος για να μην μου πιάσει την κουβέντα. Τα αρπακτικά δεν πιάνουν το κους κους πριν κάνουν έφοδο στο ποντίκι.
"Λυπάμαι πολύ, είσαι πολύ χαριτωμένος για να μείνουμε μαζί. Θα 'θελες όμως να πάμε για ένα ποτό;"
Για τους Έλληνες που είχαμε συνηθίσει τη σαλονάρα μας και το δυάρι μας, να κυκλοφορούμε με το βρακί και να αφήνουμε τα πιάτα στο νεροχύτη για μια ολόκληρη βδομάδα, η συγκατοίκηση είναι δύσκολη διαδικασία. Πόσο μάλλον όταν πας να μείνεις με έναν ή περισσότερους αγνώστους.
"Είμαι χορτοφάγος και δεν θέλω κρέας να ακουμπάει στο ψυγείο μου"
Ευτυχώς ο δικός μου συγκάτοικος είναι ο καλύτερος συγκάτοικος του κόσμου. Δεν γκρινιάζει με τη μουσική, μου κάνει παρατήρηση αν γυρνάω μόνος μου από το κλαμπ, φτιάχνει τις πρίζες, ξεβουλώνει το νιπτήρα και όταν θέλω να αποφύγω επισκέψεις, λέω ότι είναι πολύ περίεργος και αυστηρός. Τελευταία, καλλιεργεί μαριχουάνα με την κοπέλα του και έχει ένα δίμηνο που με έχει αφήσει να αλωνίζω μόνος μου στο δυάρι. Αν δεν είναι αυτό αγάπη, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου