#20: SOHN - Τremors
- Πάμε μέχρι το φαρμακείο να ζυγίσουμε τις βαλίτσες μου;
- Ναι και να λένε "τι κάνει αυτή η τρελή;"
- Μα δεν θα μπεις εσύ, θα με περιμένεις απ'έξω.
- Δεν λέω για μένα.
Και κάπως έτσι με τα γλυκόλογα της αδερφής μου, ένα εισιτήριο one way, δύο βαλίτσες από 20 κιλά η καθεμία και μια χειραποσκευή που με το ζόρι χωρούσε στο καλάθι της easyjet, ένα δερμάτινο μπουφάν στο χέρι και το ipod φορτωμένο με ό,τι μπορούσε να χωρέσει ("στο εξωτερικό δεν έχει torrents" μου έλεγαν), έφυγα για Βερολίνο.
Στο ταξίδι έμαθα πολλά: ότι τα καθίσματα της easyjet είναι φτιαγμένα για ανθρώπους που δεν ξεπερνούν σε ύψος το 1.80, ότι τα καροτσάκια που βάζεις τις βαλίτσες στο αεροδρόμιο έχουν φρένο και πρέπει να το ξεμπλοκάρεις αν δεν θες να χαράξεις τα πλακάκια, ότι βαριέμαι να μου μιλάει ο διπλανός μου στο αεροπλάνο για την Ελλάδα και για τον πολιτισμό της, ότι άνοιξη στο Βερολίνο μεταφράζεται σε ελληνικό χειμώνα.
Το ίδιο βράδυ, μετά από ένα τρίπατο burger με το φίλο που με φιλοξενούσε, έκανα log in στο μεγαλύτερο γερμανικό σάιτ για αναζήτηση σπιτιού. "Γεια σας, ονομάζομαι Γιώργος και είμαι 25 χρονών. Ήρθα πριν λίγες μέρες στο Βερολίνο ώστε να ψάξω δουλειά και σκοπεύω να μείνω μόνιμα. Είδα την αγγελία σας και μου άρεσε πάρα πολύ το δωμάτιο που νοικιάζετε. Μου αρέσει να μαγειρεύω, να ακούω μουσική (φυσικά πάντα σεβόμενος τους συγκατοίκους μου) και θα ήθελα πολύ να μένω σε ένα σπίτι με άτομα με τα οποία θα μπορούσαμε να πιούμε μια μπύρα το βράδυ. Θα σας ήμουν ευγνώμων αν κανονίζαμε ένα ραντεβού για να γνωριστούμε καλύτερα και να δω το δωμάτιο".
Πολλαπλή αποστολή.
Καλωσόρισα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου