Stuff my mouth with popcorn

Άργησα; Ποτέ δεν είναι αργά για να σχολιάσεις ταινίες, και ας έχουν φύγει οι μισές από τις αίθουσες. Κόντρα στο ρυθμό των Καννών (πάλι δεν πήγα, δεν πειράζει, του χρόνου τώρα) γράφω 2-3 λόγια για τις ταινίες που είδα τελευταία, γιατί υπάρχουν κι άλλοι που δεν έχουν πάει Κάννες και θέλουν να ξέρουν τι να δουν στο σινεμά ή στο σπίτι για να ξεχάσουν τον πόνο τους. Και ναι, έχω βάλει σχεδόν σε όλες τις ταινίες 6, δεν φταίω εγώ που έχω βυθιστεί στη μετριοπάθεια, η βιομηχανία φταίει που δεν βγάζει συγκλονιστικές ταινίες.

Αναστέναξε η υφήλιος με τους Avengers. Όχι μόνο έχουν σκαρφαλώσει στο νούμερο 31 των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών του imdb, αλλά έκοψαν και πάνω από 1 δις δολάρια σε λιγότερο από 2 εβδομάδες και έχουν και 93% fresh στο rottentomatoes. Μωρ τι μας λες; Σίγουρα είναι πιο χορταστική ταινία απ' ότι όλες οι μετριότητες που γυρίστηκαν για κάθε έναν από αυτούς τους ήρωες ξεχωριστά, σίγουρα ανατριχιάζει κόσμος και μόνο στην ιδέα ότι σκηνοθετεί ο Joss Whedon και σίγουρα Ο Κώλος του Captain America είναι ότι καλύτερο έχει δει ο ανθρώπινος οφθαλμός σε τρεις διαστάσεις. Ναι, σίγουρα είχε γαμάτη δράση, γαμάτο χιούμορ (σε σημείο που την λες περισσότερο κωμωδία παρά περιπέτεια) και ένα πολύ γαμάτο Χαλκ. Αλλά τι ήταν το "Avengers" πέρα από μια τεράστια γαβάθα τρομερά καλοψημένου και βουτυρουμένου ποπ κορν; Τίποτα. Και το χειρότερο είναι ότι ο Λόκι είναι τόσο φλώρος που ούτε απειλή για τους ήρωες δε νιώθεις. Thumbs up στον Joss πάντως για όλες εκείνες τις σκηνές που μας έκανε να ανατριχιάσουμε. Και εις ανώτερα στο δεύτερο. Ναι, εννοείται πως έχει ήδη πάρει πράσινο φως για σίκουελ.

6/10

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το “We Bought a Zoo” ως μια άσχημη ταινία. Αντιθέτως είναι πολύ όμορφη αν και τρομερά ευκολόπεπτη. Τι εννοώ; Δεν υπάρχουν συναισθηματικές προκλήσεις, ούτε ανατροπές. Λείπουν δηλαδή τα δύο από τα τρία βασικά χαρακτηριστικά που έκαναν τόσο ακαταμάχητες τις προηγούμενες δουλειές του Cameron Crowe. Όσον αφορά το τρίτο χαρακτηριστικό, αντίθετα πάλι με το σύνολο των δουλειών του πρώην συντάκτη του Rolling Stone, το “We Bought a Zoo” δεν καθοδηγείται από το soundtrack του, αν και ο Crowe αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι ακούει καλή μουσική, επενδύοντας την ταινία του με Βon Ιver, Sigur Ros (ο Jonsi, frontman του συγκροτήματος, γράφει τη μουσική της ταινίας), Neil Young, Wilco και άλλα τέτοια όμορφα.
Γλυκιά αλλά και επιφανειακή, η τελευταία ταινία του Cameron Crowe δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από 2 χαρωπές ώρες χωρίς ιδιαίτερους προβληματισμούς και εκπλήξεις. Είναι μια ανάλαφρη, οικογενειακή ταινία, ιδανική για μεσημεριανή τηλεόραση. Τι σημαίνει αυτό για την καριέρα του Κρόου; Μάλλον ότι έφτιαξε μια ταινία για τα εγγόνια του.


5/10

Να και κάτι που δεν περίμενα να γράψω ποτέ, αλλά ρε συ το 21 Jump Street ήταν πολύ πιο ξεκαρδιστικό απ' ότι μπορώ να διανοηθώ. Μιλάμε για μια ταινία με καλό (αν και σε σημεία ίσως λίιιιγο over the top) χιούμορ, με φαινομενικά αταίριαστο αλλά στην πράξη τρομερά καλοδεμένο πρωταγωνιστικό δίδυμο, με σάτιρα στις ταινίες του είδους, μια ταινία που βρομάει 90ίλα, που έχει στο καστ της τον Ice Cube, που έχει cameos από τον Nick Offerman, τη Rye Rye και τον Johnny Depp, που σε κάνει να αντιμετωπίζει τον Channing Tatum ως κάτι περισσότερο από σκεύος ηδονής, που συνδυάζει την καφρίλα με το "συναίσθημα" και που σε οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Jonah Hill είναι καλός κωμικός. Και έχει και prom! Και εκρήξεις. Και γαμάτα γκίκουλα. Και υπόθεση. Τι άλλο θες;


6/10

Έγινε η δεύτερη πιο επιτυχημένη γαλλική ταινία όλων των εποχών και σκαρφάλωσε ψηλά στις προτιμήσεις θεατών και κριτικών ανά τον κόσμο. Και είναι λογικό, γιατί μιλάμε για μια τρομερά γλυκιά και ανθρώπινη ιστορία, με ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (και έναν ακόμα πιο εξαιρετικό Omar Sy) και τόσο χιούμορ όσο είναι απαραίτητο για να ελαφρύνει το ήδη αρκετά βεβαρημένο θέμα. Απλά το πρόβλημα είναι ότι η εν λόγω ιστορία δεν έπεσε στα πλέον κατάλληλα χέρια. Αν έχει δύο βασικά μειονεκτήματα, τότε μιλάμε σίγουρα για την αδιάφορη σκηνοθεσία των Toledano και Nakache και το κακοδεμένο σενάριο των ιδίων, που είναι λες και έχουν πάρει ορισμένα περιστατικά από τις ζωές των ηρώων και τα έχουν πετάξει το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο ή σειρά. Η κακή ροή οδηγεί βεβαίως στην αδυναμία κορύφωσης και το πράγμα καταντάει πιο φλατ και άνισο κι από ξεχαρβαλωμένο all star παπούτσι.

6/10

Μόντρεαλ του σήμερα. Ο Αντουάν είναι ένας γνωστός DJ κοντά στα σαράντα, ένας άντρας που “έχει κάθε λόγο να είναι ευτυχισμένος και τη διαύγεια να το καταλάβει”. 

Παρίσι του 1967. Η Ζακελίν είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της ένα 7χρονο αγοράκι με σύνδρομο ντάουν, ένα παιδί που “δεν έχει κάθε λόγο να είναι ευτυχισμένο ή τη διαύγεια να το καταλάβει”.
Ο Vallee (σκηνοθέτης του λατρεμένου Crazy) δημιουργεί δύο πολύ ενδιαφέροντα στόρι αλλά ρίχνει το βάρος της αφήγησης στο ατμοσφαιρικό σάουντρακ (προσθέστε στο “Cafe de Flore” που παίζει κατά τη διάρκεια της μισής ταινίας, τραγούδια από Sigur Ros και φυσικά Pink Floyd) και στα ειδυλλιακά κάδρα που μαγνητίζουν το βλέμμα του θεατή. Το δυνατό καστ της ταινίας βοηθάει στην αποφυγή ερμηνευτικών παραφωνιών αλλά όσο ρυθμική και αν είναι η ταινία, όσο μεθυστική και αν είναι η κινηματογράφηση της και όσο λειτουργική αν είναι η έντονη χρήση του μοντάζ, οι δύο ιστορίες ποτέ δεν γίνονται ένα. Κρίμα γιατί η δήθεν εντυπωσιακή, “κοσμική” σύνδεση των δύο ιστοριών όχι μόνο αδυνατεί να απογειώσει την ταινία αλλά την αποδυναμώνει, κάνοντας τον θεατή να νιώθει προδομένος από το δίωρο “ειδύλλιο” του με την μαγευτική αφήγηση του Vallee, ένα “ειδύλλιο” που όμως δεν απέδωσε καρπούς.


5,5/10

Σε αντίθεση με ότι περιμένει κανείς διαβάζοντας την υπόθεση της ταινίας ή κοιτώντας απλά την αφίσα της, το "Like Crazy" δεν ένα ακόμη ερωτικό μελόδραμα που ψάχνει εύκολες συγκινήσεις. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Drake Doremus, φανερά επηρεασμένος από το γαλλικό "νέο κύμα" της δεκαετίας του 60, χρησιμοποιεί γνώριμες σκηνοθετικές και σεναριακές τεχνικές και επικεντρώνει την ιστορία του περισσότερο στη φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων παρά στις ειδυλλιακές στιγμές τους, φέρνοντας σε κατά μέτωπο αντίθεση την ονειρική αποτύπωση του ρομάντζου λίγο πριν από το πρόβλημα της visa, με την ψυχρή πραγματικότητα μιας σχέσης που έχει μπει στο "pause" βιώνοντας το απραγματοποίητο μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο. Είναι άραγε οι παθιασμένοι έρωτες ικανοί να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια ή τελικά είναι τόσο εύθραυστοι που θα λυγίσουν όταν η φυσική απουσία κατακρημνίσει ότι τόσο καιρό με κόπο έχτιζαν;

Το "Like Crazy" μπορεί να έχασε το hype της μετά τη μεγάλη νίκη του στο περσινό φεστιβάλ του Sundance αλλά όπως και ο έρωτας των πρωταγωνιστών της έτσι και η ίδια η ταινία αρνείται να χαθεί στο πέρασμα του χρόνου. Και θα ήταν αλήθεια κρίμα να έχει μια τέτοια κατάληξη όταν πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα και ειλικρινή love stories της χρονιάς που προτάσσει την απλότητα και φρεσκάδα της έναντι της καταδυνάστευσης των χολιγουντιανών ιστοριών αγάπης που κάθε άλλο παρά πρωτότυπες και ειλικρινείς είναι.

8,5/10

PURE FUN! Το ενδιαφέρον μου για αυτή την ταινία κίνησε η αναγνώριση του Joe Cornish ως τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη του 2011 από μια σειρά ενώσεων κριτικών αλλά και τις υποψηφιότητες των BAFTA. Δικαιώθηκαν η αλήθεια είναι. Το Attack the Block είναι από αυτές τις ταινίες που περνάει η ώρα χωρίς να το καταλαβαίνεις και απλά θέλεις να συνεχίσεις να βλέπεις και να βλέπεις. Γαμάτη γκανγκστεροπαρέα τύπου wasted youth κωλοαγγλάκια που είναι σα να ξεπήδηξαν από το Misfits ή το Skins τα βάζουν με εξωγήινους που προσγειώνονται στην περιοχή τους. Και το κάνουν με συνοδεία κουλ εφέ, μάγκικων ατακών και soundtrack από τους Basement Jaxx. Επίσης η ταινία έχει φανταστικά σχεδιασμένα τέρατα και δεν φοβάται να σκοτώσει κόσμο, οπότε μιλάμε και για σασπένς και για γαματίλα. Εύγε!

7,5/10