Fear, Chaos, Pain

Τέσσερα χρόνια πέρασαν από το εξαιρετικό Dark Knight, την ταινία που ανέτρεψε το καθεστώς που ήθελε τις ταινίες με υπερήρωες άμυαλες και εφετζίδικες (το δεύτερο X-Men και το δεύτερο Spiderman προσπάθησαν να ξεχωρίσουν χωρίς όμως να το καταφέρουν ακριβώς), την ταινία που καθιέρωσε τον Heath Ledger ως έναν από τους πολύ καλύτερους νέους ηθοποιούς του Χόλιγουντ λίγο πριν τον τραγικό θάνατό του και που πολλοί θεωρούν ότι ήταν το έναυσμα για να μετατρέψει η Ακαδημία των πεντάδα με τις υποψηφιότητες των καλύτερων ταινιών της χρονιάς σε δεκάδα (σχεδόν σκανδαλώδης η απουσία του Nolan και της ταινίας του από τις πεντάδες σκηνοθεσίας και ταινίας προς τιμήν των Daldry και Howard για τα πολύ κατώτερα και ήδη ξεχασμένα The Reader και Frost/Nixon αντίστοιχα). Το Dark Knight Rises ήταν ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα του Nolan. Το κλείσιμο μιας μέχρι στιγμής εντυπωσιακά καλοδουλεμένης τριλογίας, το επικό φινάλε όπως το χαρακτήριζαν όλοι, έπρεπε να είναι τουλάχιστον αντάξιο του προκατόχου του.

Αν τα κατάφερε; Σίγουρα, και ας μην θυμάμαι σχεδόν τίποτα από το The Dark Knight. Σημείωση λοιπόν, πριν δεις το τελευταίο μέρος αυτής της τριλογίας να κάνεις ένα refresh και στα προηγούμενα δύο, καθώς όπως και σε όλες τις σωστές τριλογίες, η ιστορία του φινάλε είναι άρρηκτα δεμένη με τα πρώτα δύο κεφάλαια. Τόσο από άποψη ροής του όλου story (αρκετές οι συνδέσεις με τις προηγούμενες ταινίες), όσο και από ανάπτυξη των χαρακτήρων (η κορύφωση στη συμπεριφορά του Alfrend πχ.), θεματολογίας (χάος, τρόμος, πόνος) και αισθητικής (σκοτάδι). 

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Οκτώ χρόνια μετά τα γεγονότα του Dark Knight, ο Batman έχει αποσυρθεί από τη δράση και έχει απομονωθεί στην έπαυλή του. Αφορμή για να φορέσει ξανά την στολή του ανθρώπου νυχτερίδα είναι ο Bane, ένας ψυχάκιας που ζει και οργανώνει τον στρατό του στους υπονόμους της Gotham και έχει βάλει στο μάτι τον Σκοτεινό Ιππότη και την πόλη που προστατεύει. Κλασσικό στόρι, όχι και τόσο κλασσική εξέλιξη, καθώς το The Dark Knight Rises είναι τόσο πολυδαίδαλο, πολυεπίπεδο και πολυσύνθετο που ξεπερνάει τα όρια του απλού blockbuster. Και όμως, καταφέρνει να δέσει όλα τα παράλληλα στόρι του τόσο αρμονικά μεταξύ τους, να δώσει υπόσταση σε κάθε έναν από τους πολλούς χαρακτήρες ξεχωριστά και να σε κρατήσει με σηκωμένη την τρίχα επί τα 165 λεπτά που διαρκεί. Είναι πραγματικό κατόρθωμα να γυρίσεις μια ταινία τόσο μεγάλου μήκους και να μην κουράσεις τον θεατή σου ούτε λεπτό. Να του δίνει "τροφή" σε κάθε σεκάνς και να τον κάνεις να θέλει και άλλο! Είναι αλήθεια ότι το στόρι του Dark Knight Rises θα μπορούσε να χωρέσει και σε δύο ταινίες, αλλά μα την Άγια Νυχτερίδα, το σενάριο του DKR είναι τόσο πυκνογραμμένο και έντονο που δεν σε αφήνει λεπτό σε ησυχία. Φυσικά, η τόση μεγάλη ανάγκη για γρήγορους ρυθμούς οδηγεί σε ορισμένες αναπόφευκτες ανακρίβειες, που όμως δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα το σύνολο, εκτός και αν είσαι από αυτούς που τα ξεψειρίζουν όλα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος, που λεν και στο χωριό μου. 

Το βασικό κλου πάντως είναι ότι το DKR είναι μια τρομερά σύγχρονη ταινία. Ο κόσμος ζει σε μια διαρκή αναταραχή, πολιτική, κοινωνική και φυσικά οικονομική. Και ο Nolan θίγει με τον τρόπο του όλα αυτά τα ζητήματα. Μπορεί να μην αγκαλιάζει το χάος με τον τρόπο που έκανε το Dark Knight, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος του. Η αποκατάσταση της ηρεμίας και της τάξης που επήλθε στο τέλος του Dark Knight δεν αποτελεί εγγύηση για μια ηθική και δίκαιη κοινωνία, ειδικά όταν ο τρόπος με τον οποίο χτίστηκε η εμπιστοσύνη του κοινού προς τους πολιτικούς ήταν τόσο ανήθικος και άδικος όσο και οι πράξεις των εξτρεμιστών που προσπάθησαν να την καταρρίψουν. Ένα σάπιο πολιτικό σύστημα κάποια στιγμή θα γκρεμιστεί όπως ένα ξύλινο έπιπλο που το χει φάει το σαράκι. Η αλήθεια θα αποκαλυφτεί, η εμπιστοσύνη θα χαθεί, ο κόσμος θα αγανακτήσει, η εξέγερση θα ξεσπάσει. Και εδώ φτάνεις στο σημείο όπου σκέφτεσαι: πρέπει να αποκαλύπτεις την αλήθεια στον κόσμο ακόμα και όταν ξέρεις ότι ένα ψέμα θα τους προφυλάξει ή θα τους προσφέρει την ασφάλεια που στερούταν τόσα χρόνια; Το να προδίδεις τις αξίες σου σε κάνει λιγότερο καλό άνθρωπο ακόμα και αν το κάνεις για το καλό των γύρω σου; Ο Bane είναι απλώς ένας ψυχοπαθής τρομοκράτης ή ένας οραματιστής αναρχικός; Ερωτήματα με τα οποία ο Nolan παίζει καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, φέρνοντας διαρκώς σε σύγκρουση τους χαρακτήρες του μεταξύ τους. Τον Bruce Wayne με τον πιστό βοηθό του Alfred (βαθιά συγκινητική η ερμηνεία του Michael Clain), τον Batman και με τις δύο γυναικείες φιγούρες της ταινίας (η Anne Hathaway δίνει ζωή στην πιο εντυπωσιακή, την πιο σέξυ, την πιο πανούργα, την πιο bitchy, την πιο γαμιστερή, την πιο ερωτεύσιμη γυναίκα action hero των τελευταίων χρόνων), τον αστυνόμο Blake με τον αρχηγό της αστυνομίας Gordon και φυσικά τον Batman με τον Bane, τo κτήνος με τη μάσκα που θέλει να "σπάσει" τον Batman, σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. 

Ναι, το DKR είναι μια τρομερά καλή ταινία. Είναι μια από αυτές τις ταινίες που σε συναρπάζουν, που σε κρατάνε στην τσίτα μέχρι και το τελευταίο τους δευτερόλεπτο. Μια ταινία με σύγχρονη ματιά, πυκνή γραφή, διαρκείς ανατροπές, στιβαρό αν και σε σημεία αρκετά χολιγουντιανό δράμα, ταλαντούχο καστ, βαθιά, σκοτεινή φωτογραφία και εντυπωσιακή δράση. Σαν αμπούλα αδρεναλίνης. O Nolan είναι μαέστρος και δεν χωράει αμφιβολία πια. To Dark Knight Rises είναι ένα βίαιο,  μεγαλοπρεπές, απόλυτα ικανοποιητικό φινάλε σε μια από τις πιο ολοκληρωμένες κινηματογραφικές τριλογίες που έχουν γυριστεί ποτέ.

9,5/10