I know what you've watched this summer

Χρόνια και ζαμάνια! Τα κάνατε τα μπάνια σας; Εγώ όχι. Στην πόλη το έβγαλα το καλοκαίρι. Στη Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου λιώνει το δέρμα σου από τη ζέστη και ξανακολλάει από την υγρασία. Ξυπνούσα βράδυ και κοιμόμουν πρωί. Σα τα βαμπίρ. Μόνο που εγώ δεν απέφευγα τον ήλιο, αλλά τη ζέστη. Και τι έκανα; Τις ώρες που δεν έπλενε ποτήρια στην Ταράτσα προετοιμαζόμουν για τα επόμενα blogoscars. Overdose ταινιών. Παλιών και καινούργιων. 
Για το TDKR τα υπεραναλύσαμε, πάμε τώρα στις υπόλοιπες...

To The Raid είναι ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς, μέχρι στιγμής. Γαμιστερή ταινία δράσης από την Ινδονησία παρακαλώ πολύ, για την οποία ετοιμάζεται ήδη ένα σίκουελ και ένα αμερικανικό ριμέικ (όχι που θα την άφηναν ήσυχη), ενώ υπάρχει και το ενδεχόμενο τριλογίας. Και οκταλογία κάντε αγόρια, εμένα δε με χαλάει καθόλου!

Ένας Ουαλός σκηνοθέτης, εν ονόματι Gareth Evans, τρομερά καβλωμένος με τις martial arts και την γενικότερη ινδονησιακή κουλτούρα, γύρισε με περιορισμένο budget μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης της δεκαετίας, η οποία όλως παραδόξως δέχτηκε πολύ θετικές κριτικές. Πως το κατάφερε; Γέμισε μια διαλυμένη και ξεχασμένη από το θεό πολυκατοικία με όλα τα κακοποιά στοιχεία της Τζακάρτα και έβαλε μια ομάδα ειδικών δυνάμεων να εισβάλουν στο κτίριο με σκοπό να συλλάβουν τον πιο αδίστακτο εγκληματία της περιοχής, τον Tama, ο οποίος εκτός των άλλων έχει στην ιδιοκτησία του ολάκερη την πολυκατοικία και υπόσχεται εφ όρου ζωής δωρεάν στέγη σε όσους σκοτώσουν τους αστυνομικούς. Μιλάμε για την απόλυτη, την πιο εντυπωσιακή, την πιο χορταστική και άψογα χορογραφημένη έκρηξη βίας που έχουν δει ποτέ τα όμορφα, μπιρμπιλωτά ματάκια μου. Απλή, ωμή, ασταμάτητη δράση, με ένα καστ πραγματικά... υπόκοσμο και χορογράφους που αξίζουν τουλάχιστον μια ειδική μνεία στα επόμενα Όσκαρ. Και για να λέμε του στραβού το δίκαιο, μια χαρά υπόθεση είχε η ταινία κατά τ' άλλα, αφού τα ένα, δυο τουίστς που είχε και η γαμιστερές της ατάκες βάζουν τα γυαλιά σε πολλές αμερικανικές υπερπαραγωγές και δημιουργούν ένα πιο συναισθηματικό υπόβαθρο στην όλη εξέλιξη της μάχης.

8/10

Tο κύριο νόημα του Magic Mike κρύβεται σε αυτήν ακριβώς τη σκηνή, όπου ο Alex Pettyfer αποκαλύπτει το πεταχτό, νεανικό του κωλαράκι. Γιατί τι είναι το Magic Mike πέραν από ένα non-stop eye candy? Και τουλάχιστον από αυτή την άποψη δεν μπορεί κανείς να έχει παράπονο: σφιχτά μπράτσα, γραμμωμένοι μέχρι αηδίας κοιλιακοί, τσουπωτά κωλαράκια, μια υποψία πούτσας αλλά και βυζάκια για να μην χαθούμε στην ψωλοθύελλα. Έχει όμως κάτι παραπάνω να δώσει; Χμ. Με έναν μικρό δισταγμό θα πω ναι. Γιατί, οκ, πίσω από τα καλοσχηματισμένα κορμιά, τα εντυπωσιακά χορευτικά και το ατέρμονο πάρτι κρύβονται ορισμένοι καλοδουλεμένοι χαρακτήρες με τα δικά τους πάθη και την ανάγκη για αυτοπραγμάτωση. Το εκπληκτικό δε, είναι ότι και ο Pettyfer και ο Tatum μέχρι και ο αντιπαθέστατος MacConaughey είναι ικανοποιητικότατοι ερμηνευτικά. Μοναδικές παραφωνίες η υπερβολικά σκοτεινή φωτογραφία, το κλισέ φινάλε (πως αλλιώς όμως θα μπορούσε να τελειώσει μια τέτοια ταινία;) και η Cody Horn.

6/10

Καφρίλα και φύγαμε. Ντάξει, τι περίμενες από τον Σάσα Μπαρόν Κοέν, σκληροπυρηνικό δράμα; Τουλάχιστον όμως ο Δικτάτορας βγάζει γέλιο κι ας το παρακάνει ορισμένες φορές. Ξεφεύγοντας από το ντοκιμαντερίστικο στυλ κινηματογράφισης αλλά διατηρώντας το πάντα ακραίο χιούμορ του, καταφέρνει να γίνει διασκεδαστικός και ευχάριστος παρ' ότι σκηνές όπως αυτή της γέννας μπορούν να σε οδηγήσουν σε δίμηνη στυτική δυσλειτουργία. Στα συν το ότι δεν προσπαθεί να γίνει ιδιαίτερα αιχμηρή πολιτικά με εξαίρεση το εξαιρετικό λογύδριο του Κοέν προς το φινάλε της ταινίας. + τα cameos των Megan Fox και Edwart Norton. Στα πλην η προβληματική ροή και τα ορισμένα παρατραβηγμένα σε διάρκεια αστεία. 

6/10

Γιος έχει να δει τον πατέρα του 18 χρόνια, ο φαντασιόπληκτος πατέρας του (νομίζει πως είναι ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της Αμερικής) τον αναζητά, ο γιος δεν πολυχαίρεται όταν τελικά τον βρίσκει και από εκεί και μετά ξεκινάει μια τρέλα που είναι δύσκολο να γράψει κανείς σε περίληψη.

Είναι να αναρωτιέσαι πως μια ταινία που έχει να κάνει με το πρόβλημα των αστέγων, την οικογένεια, την αυτοκτονία και την κόκα καταλήγει να είναι τόσο μαλθακή. Προσπαθεί να δημιουργήσει στιβαρό δράμα; Σίγουρα. Τα καταφέρνει; Μάλλον όχι. Τις πταίει; Ένα καλό επιχείρημα θα ήταν ότι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Paul Weitz δεν εντρυφά όσο θα έπρεπε στις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών του. Είναι κάπως τσαπατσούλης με την ανάπτυξη των χαρακτήρων του και γι’ αυτό δυσκολεύεται τόσο πολύ να δημιουργήσει αυθεντικό, αβίαστο συναίσθημα. Το Being Flynn δεν είναι απαραίτητα μια κακή ταινία. Απλά δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να δώσει. Είναι βυθισμένη σε μια μόνιμη μιζέρια και προσπαθεί πολύ να σε πείσει ότι όπως και οι πρωταγωνιστές του (Robert DeNiro πολύ καλός μετά από καιρό και Paul Dano στα σιμά) έτσι και το ίδιο το φιλμ είναι πολύπτυχο και ενδιαφέρον, ασχέτως που κάτι τέτοιο απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Είναι αυτό που λέμε μέτρια, πολύ κακό για το τίποτα, χαμένος χρόνος, πλησίασε και δεν ακούμπησε, ίσα που τη θυμάμαι και ας έχουν περάσει κάτι ώρες από τότε που την είδα.

4/10

To Hunger Games ήταν η ευκαιρία της Jennifer Lawrence να λάμψει. Και το κατάφερε. Κρατάει όλη την ταινία στα χέρια της και είναι ουσιαστικά το μόνο πράγμα που επιβιώνει από αυτή την επιδερμική, γκροτέσκ μετριότητα που ακούει στο όνομα Hunger Games. Συγγνώμη ε!

Το στόρι το ξέρουμε όλοι. Στο μέλλον, η Αμερική είναι χωρισμένη σε 12 περιοχές και κάθε χρόνο οργανώνεται ένα ριάλιτι σόου προς τέρψιν των πλουσίων κατά το οποίο επιλέγονται δύο έφηβοι από κάθε περιοχή και παλεύουν μέχρι θανάτου. Σοκαριστικό; Με έναν καλύτερο σκηνοθέτης/σεναριογράφο ίσως και να ήταν. Μπόλικη άχρηστη πληροφορία (ειδικά στην πρώτη ώρα), πολύ κακή ροή, ανυπόστατοι δεύτεροι χαρακτήρες, απουσία δράσης, μετριασμένη βία, επιφανειακός κοινωνικός σχολιασμός, έλλειψη ανατροπών, κακό φινάλε (πόσο αδιάφορα τα mood swings του κριτή) και νερόβραστο ρομάτζο. Μοιάζει σαν τίποτα να μην λειτουργεί σωστά σε αυτή την ταινία. Η εμμονή του Gary Ross να αποφύγει τις γραφικές σκηνές βίας, γίνεται ανυπόφορη όχι μόνο επειδή είναι τραγικό σε μια ταινία όπου κουτσούβελα σφάζονται να βλέπεις λιγότερο αίμα απ' ότι θα βλεπες στα Pokemon, αλλά κυρίως λόγο της τεχνικής της "κουνημένης" κάμερας που υιοθετεί. Οι εκκεντρικές στυλιστικές επιλογές είναι τόσο τρομακτικά κιτς που καταντούν αστείες, όσες σπόντες και αν ρίχνουν στη ματαιοδοξία. To σαχλό "ρομάντζο", που δεν ήταν ακριβώς ρομάντζο, αλλά ήταν κιόλας και που ο Josh Hutcherson στο πλευρό της Lawrence θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο ως λίγος. Πάλι καλά που υπήρχε και αυτή η Lawrence, ο στυλοβάτης της ταινίας, που υποσκίασε με την ερμηνεία της όλους μα όλους τους συμπρωταγωνιστές της και έδωσε υπόσταση στον μόνο ουσιαστικό χαρακτήρα της ταινίας, την ηρωίδα Κάτνις, την πραγματική νικήτρια των Αγώνων Πείνας και τον μοναδικό λόγο ύπαρξης αυτής της ταινίας.

4/10

Πέντε φοιτητές πηγαίνουν σε μια απομακρυσμένη καλύβα στα βάθη ενός δάσους για να κάνουν διακοπές, μιας και δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό στον κόσμο από το να απομονώνεσαι με φίλους σου στου διαόλου το κέρατο, όπου το τηλέφωνο σου δεν πιάνει σήμα και το κοντινότερο σημάδι πολιτισμού βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά. Έχουμε λοιπόν τον πρωταθληταρά με την κορμάρα που τα χει με την σέξυ ξανθιά ηλίθια-τσούλα, τον καλούλη με τα γυαλάκια που μοιάζει με nerd αλλά έχει και αυτός κορμάρα, τον μπαφάκια που αγαπά τις θεωρίες συνωμοσίας και φυσικά, την σχεδόν παρθένα (γιατί στην εποχή μας τελείως είναι πολύ δύσκολο να βρεις). Πόσο πιο κλισέ ε;

Και όμως, δεν φαντάζεσαι πόσο ΜΗ κλισέ είναι το Cabin in the Woods. Έχει κερδίσει όμως επάξια τον τίτλο της καλύτερης ταινίας τρόμου της δεκαετίας; Αν σκεφτείς ότι είναι το μόνο θρίλερ από εποχές Scream, που παίζει με τους κανόνες του είδους και παρέχει ουσιαστικές ανατροπές, ποιος είμαι εγώ για να του στερήσω τον τίτλο; Σε αφήνει σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι για περίπου μία ώρα, παίζει με το μυαλό σου και αφού σου αποκαλύψει το μυστικό του, σε αφήνει μαλάκα και εσύ απλά το απολαμβάνεις. Δεν είναι όσο spooky θα περίμενε κανείς, μοιάζει περισσότερο κωμική απ' ότι θα πρεπε (Joss Whedon, hello!) αλλά είναι όσο χορταστική, μυστηριώδης και αιματοβαμμένη πρέπει. Και έχει και ένα ωραιότατο cameo στο φινάλε.

7/10

Special Forces: όσο εμπνευσμένος είναι ο τίτλος της ταινίας, άλλο τόσο είναι και η ίδια η ταινία. H Έλσα είναι μια Γαλλίδα δημοσιογράφος που βρίσκεται σε αποστολή στο Αφγανιστάν, όπου και γράφει ένα πολύ αποκαλυπτικό άρθρο για τον αιμοβόρο πολέμαρχο Ζαϊφ, τον “χασάπη της Καμπούλ” όπως τον αποκαλεί η ίδια. Τα πράγματα θα πάρουν μια απροσδόκητη τροπή όταν ο Ζαϊφ θα απάγει την Έλσα και τον φίλο της Αμέν. Τότε, η γαλλική κυβέρνηση θα στείλει μια ειδική ομάδα διάσωσης, με στόχο να διασώσουν την Έλσα και να την οδηγήσουν με ασφάλεια πίσω στη Γαλλία.

Οι έξι κομάντος μας λοιπόν, αφού βοηθήσουν τους αιχμαλώτους να αποδράσουν, χάνουν το ελικόπτερο που θα τους γύριζε πίσω στη χώρα τους και έτσι οδηγούνται σε ένα ατέρμονο κυνηγητό με τους Ταλιμπάν, σε βουνά και σε λαγκάδια. Και να σου τα πιστολίδια, να σου και τα αίματα. Να σου και οι σεναριακές τρύπες, να σου και η βαρεμάρα. Οκ, η δράση είναι καλή, έχει ωραία φωτογραφία, πολύ πιστολίδι, κυνηγητό και τα σιναφί. Έχει και πολύ καλό γαλλόφωνο καστ (Diane Kruger, Djimon Hounsou, Benoit Magimel, Denis Menochet, Raphael Personnaz) με ωραία γκομενάκια για να χαζεύεις και να περνάει η ώρα. Όμως όχι, δεν σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Δεν έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα. Δεν είναι κάτι το οποίο δεν έχεις ξαναδεί. Μια μελό πολεμική περιπέτεια wanna be δράμα είναι που χάνει τη μπάλα από το πρώτο μισάωρο.

3,5/10