#18: Sons of Magdalene - Move to Pain
- Πάω λίγο πάνω.
- Τι έχει πάνω;
- Dark room.
Δεν ήταν ουσιαστικά dark room, ήταν ένα μπαλκονάκι στο δεύτερο stage, όπου μπορείς να δεις τον κόσμο που χορεύει, να ακούσεις τη μουσική, να χαζέψεις τον μεταλλικό δράκο που πετάει φωτιές.
- 'Ελα να δεις.
Δεν το σκέφτηκα πάρα πολύ, στο Βερολίνο είχα έρθει. Dark room. Δεν είχε τέτοια στην Αθήνα και αν είχε, δεν τα είχα ανακαλύψει ποτέ. Γιατί να πας στο κλαμπ να κάνεις σεξ; Με αγνώστους; Και αν κολλήσεις κάτι; Σε κλέψουν; Σε βιάσουν;
Το μπαλκονάκι δεν ήταν σκοτεινό τελικά. Φωτιζόταν από τα φώτα του κλαμπ και μπορούσες να δεις τα πάντα, εκτός από μια γωνίτσα, που έβλεπες μόνο σκιες να κουνιούνται ρυθμικά, ανεξάρτητα από το beat που έκανε το μπαλκόνι να τρίζει. Στο πιο φωτεινό σημείο ήταν ένα κορίτσι, πολύ όμορφο, λείο δέρμα, άσπρο, πορσελάνινο, ξανθά μαλλιά, λευκό φόρεμα, στημένη στα 4 και από πίσω της ένας τύπος να τη γλείφει, όσο οι υπόλοιποι θαμώνες κοιτούσαν το θέαμα με τα χέρια μέσα στα παντελόνια τους.
- Έρχονται και κορίτσια εδώ;
- Δες λίγο καλύτερα.
Δεν ήταν κορίτσι τελικά. Ήταν ένα πορσελάνινο ξανθό αγόρι, περικυκλωμένο από μαντράχαλους Γερμανούς ή τουρίστες που πλήρωσαν είσοδο, ποτά και ναρκωτικά για να μπορέσουν να βγάλουν τα βίτσια τους. Η ατμόσφαιρα μύριζε σεξ. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα μπορούσε ένας χώρος να μυρίζει λερωμένο λάτεξ και σωματικά υγρά. Γύρισα να πω κάτι στο φίλο μου αλλά δεν ήταν πλέον μόνος.
"Ώστε έτσι βγαίνουν εδώ πέρα" σκεφτόμουν όσο κατέβαινα τα σκαλιά. Και τότε συνειδητοποίησα ότι κάπου είχα αφήσει το πουκάμισό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου