Και σε πιάνει μια melancholia...

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Lars Von Trier
Πρωταγωνιστούν: Kirsten Dunst, Charlotte Gainsbourg, Kiefer Sutherland, Alexander Skarsgard






... κλείσε κοριτσάκι την ταινία. 
Που λέτε το "Melancholia" του Lars Von Trier είναι μια περίεργη ταινία. Για την ακρίβεια δεν είναι μία ταινία, είναι δύο ταινίες ενωμένες σε μία. Δύο σε ένα που λέμε! Το πρώτο μέρος του "Melancholia" είναι σαν το "Rachel Getting Married" με καλύτερο προϋπολογισμό και όπου ναρκωτικά βάλε κατάθλιψη. Και για να είμαι ξεκάθαρος, το "Rachel Getting Married" δεν μου άρεσε καθόλου. Στο "Melancholia" τώρα, η Kirsten Dunst (ωραίο βυζί έχει κάνει btw) παντρεύεται τον Alexander Skarsgard αλλά είναι και λίγο ζαντεμένη η κοπέλα, έχει μια χ κατάθλιψη και δυο τρία ψυχολογικά. Εκεί δηλαδή που όλα ήταν καλά και ωραία, στράβωσε η τύπισσα, άρχισαν και τα ευτράπελα στο γαμήλιο πάρτι-υπερπαραγωγή. Πολύ το κούρασες όμως Trier μου, μία ώρα χωρίς ουσιαστικό νόημα, συναίσθημα ή έστω κάτι το ενδιαφέρον βρε αδερφέ. Άσε που οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ήταν σαν αμπαζούρ, καμία ιδιαίτερη βάση δε δόθηκε σε δαύτους, αντιμετωπίστηκαν όλοι επιφανειακά. Ίσα, ίσα για να φαίνεται το όνομα των ηθοποιών στους τίτλους τέλους.
Πάμε στο δεύτερο παρτ, που είναι κάτι σαν το "Armageddon" σε μικρότερη-οικογενειακή κλίμακα. Η αδερφή της Dunst, η Charlotte η Gainsbourg (η οποία, άσχετο, έβγαλε καινούργιο τραγούδι πριν κανά μήνα, πολύ ηλεκτρίλα αλά Ladytron, δεν μ' άρεσε), τρώει σκάλωμα με τον πλανήτη Melancholia που θα περάσει ξυστά από τη Γη, γιατί φοβάται μην της έρθει στο κεφάλι. Με το δίκιο της η κοπέλα, είναι λίγο φρικιαστικό εδώ που τα λέμε. Πιο ενδιαφέρον το δεύτερο μέρος, με έξυπνους συμβολισμούς, χωρίς όμως να έχει τόση ένταση και αγωνία όσο θα έπρεπε. Πάντως το φινάλε ήταν εξαιρετικό να το παραδεχτώ, πολύ ανθρώπινο και λυτρωτικό.
Γενικά, περίμενα περισσότερα, με απογοήτευσε ο ανέμπνευστος (στο πρώτο μέρος) και επιδερμικός τρόπος που προσέγγισε το θέμα ο Trier και παρά το αξιόλογο και αξιοπρεπέστατο καστ δεν μπορώ να πω ότι με εξίταρε ιδιαίτερα κάποια από τις ερμηνείες. Άσε που οι νωχελικοί ρυθμοί της ταινίας δεν βοηθάνε ιδιαίτερα στο να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο. Πέραν από δυο-τρεις χαρακτηριστικές στιγμές νομίζω πως σε μια βδομάδα το πολύ δε θα θυμάμαι τίποτα από το εν λόγω πόνημα του ικανού για πολύ καλύτερα Trier.

4,5/10