Off to the reviews

Trust - TRST


Ευχάριστη έκπληξη στα μουσικά δρώμενα του Ιανουαρίου ήταν το album των Trust. Ορμώμενος από ένα tweet, αποφάσισα να ψάξω τι είναι αυτό το TRST, καθώς δεν είχα πάρει χαμπάρι τα buzz singles που κυκλοφόρησαν πέρυσι. Τελικά αυτή η ασχημούλα από τους Austra, η Maya Postepski και ο Robert Alfons συμπράττουν ως Trust και κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, που πατάει γερά πάνω στα βήματα των Crystal Castles. Δυνατά beats, gothic αισθητική, αδιάφορα φωνητικά (πραγματικά, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα) φτιάχνουν μουσική που σε ταξιδεύει σε σκοτεινούς χώρους. Συγκεκριμένα σε φετιχιστικά βερολινέζικα κλαμπ, με τις σκόνες να καταναλώνονται σαν ξηροί καρποί. Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει πολύ με το "Feel It Break" στα σημεία, δηλαδή στην κυριαρχία των συνθεσάιζερς και στο "οι Knife συναντούν το new wave" ήχο, που δεν είναι καθόλου κακό. Κομμάτια όπως το "Sulk", το "Gloryhole" και το "Bulbform" σίγουρα θα βρεθούν ψηλά στις λίστες για το τέλος της χρονιάς και σε ένα στούντιο στην Κροατία, η Alice Glass κάνει voodoo στην Postepski, κάπου στα διαλείμματα της ηχογράφησης του νέου άλμπουμ των Crystal Castles. For the record, το άλμπουμ έρχεται το καλοκαίρι, fingers crossed.

4/5

Trust - Sulk (Single Edit)

Chairlift - Something 


Ναι, το παίζω ψαγμένος και ιστορία, αλλά το ντεμπούτο των Chairlift το 2009 μου είχε περάσει τελείως απαρατήρητο. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 3 χρόνια για να τους ανακαλύψω, μέσα από το sophomore album τους, το "Something". Μέσα σ'αυτά τα χρόνια, τα μέλη της μπάντας έγιναν 2, καθώς, ως οι indie Νο Doubt, o συνιδρυτής του group Aaron Pfenning χώρισε  με την Caroline Polachek, αφήνοντάς την να τραβάει μόνη της κουπί στα παγωμένα indie νερά. Και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει καλά. Μου ήταν δύσκολο να προσδιορίσω μια κατηγορία για τον ήχο του (πλέον) ντουέτου από το Brooklyn. Με επιρροές από τον David Lynch ισορροπούν ανάμεσα στην disco και στη synth pop, με αποτέλεσμα να ακούγονται σαν τους Blondie επί εποχής Heart Of Glass. Ανέλπιστα χαρούμενο, το "Something" δεν περιορίζεται στα γνωστά revival κλισέ, αλλά έχει μια ποικιλομορφία. Ατμοσφαιρική synth ψυχεδέλια ("Turning"), χαρούμενα popάκια ("I Belong In Your Arms") και στυλιζαρισμένες συνθέσεις ("Ghost Tonight") με τα αιθέρια vocals της Polachek να τις απογειώνουν. Σίγουρα δεν πρόκειται για βαθιά ιντίλα, αλλά αυτός είναι και ο σκοπός. Ένας διασκεδαστικός δίσκος, όσο pop χρειάζεται για να σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και όσο arty πρέπει για να μην περάσει τα όρια του mainstream. Well played.

3,5/5

Chairlift - Amanaemonesia

Lana Del Rey - Born To Die 


Κρατώντας τα μπόσικα, η Λάνα δεν άφησε το LP της να διαρρεύσει, παρά μόνο 3 μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του. Η αλήθεια είναι ότι όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία το δίσκο, για να έχουμε υλικό να εκθειάζουμε ή να θάβουμε την πρώην βλάχα και νυν indie sex symbol από τη Νέα Υόρκη. Το Born To Die, δυστυχώς, έχει ήδη κάψει τα καλύτερα κομμάτια του και, ακόμα χειρότερα, τα έχει μαζέψει στην αρχή του δίσκου. Εκτός από τα αριστουργηματικά "Born To Die" και "Video Games", το πρώτο αυτοκαταστροφικό και το δεύτερο σε κλίμα αδιαφορείς-για-μένα-αλλά-εγώ-σε-λατρεύω, το "Off To The Races" δείχνει μια άλλη Λάνα. Εκεί  μετατρέπεται από femme fatale σε λολίτα, για να ικανοποιήσει τον άντρα της, μέσα από hip hop beats που θα ζήλευε κάθε hipster hop κολεκτίβα. Η θεματολογία του άλμπουμ κινείται κάπου εκεί. Η Λάνα είναι άλλοτε μοιραία, άλλοτε τραγική περσόνα κατεστραμμένη από τα ναρκωτικά, άλλοτε γατούλα του σεξ και αντικείμενο ηδονής για τους άντρες της. Μακριά από τα φεμινιστικά πρότυπα που επιβάλλει η Lady Gaga, δεν φοβάται να ενστερνιστεί στερεότυπα όπως της υποταγμένης γυναίκας, της πρεζωμένης bimbo ή της δημοφιλούς prom queen με τις χειλάρες.

Το πρόβλημα του δίσκου δεν είναι η θεματολογία, ούτε στίχοι όπως το ανεκδιήγητο "money is the reason we exist". Τόσο η Interscope, όσο και οι παραγωγοί του δίσκου, ήθελαν να το γεμίσουν με κλώνους του "Video Games", πράγμα που κατάφεραν. Όλα τα κομμάτια έχουν βιολιά, beats που μοιάζουν μεταξύ τους και αναλώσιμες μελωδίες. Μερικά είναι καλά, μερικά όχι. Το "Dark Paradise", το "Summertime Sadness" και το "Without You" ίσως να ξεχωρίζουν από το σωρό αλλά το βέβαιο είναι ότι είναι και αυτά προχειροφτιαγμένα, μόνο και μόνο για να γεμίσουν τα 60 λεπτά που χρειαζόταν. Ξαφνικά όλοι μιλάνε για αποτυχία. Τα μεγάλα μουσικά site την έθαψαν, είπαν ότι ξεφούσκωσε, ότι δεν αξίζει μία, ότι δεν ήταν έτοιμη για όλη αυτή τη δόξα. Γενικά όλη η ιστορία με τη Lana ήταν γεμάτη υπερβολές. Ας ηρεμήσουμε και ας δούμε τα πράγματα αντικειμενικά: πρόκειται για μια όμορφη κοπελίτσα που έβγαλε 2-3 killer singles, δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες και ο δίσκος ήταν απογοήτευση. Οπότε καλύτερα να μάθουμε να διακρίνουμε το "κακό" από το "απογοητευτικό".

3/5

Lana Del Rey - Dark Paradise

Sharon Van Etten - Tramp


Δεν είχα σκοπό να γράψω για το τελευταίο δίσκο της Sharon Van Etten, αλλά τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες, ο δίσκος παίζει στα ηχεία, έξω το έχει στρώσει και συνεχίζει ασταμάτητα να χιονίζει. Συνεπώς, αυτό το review δεν θα είναι αντικειμενικό, αλλά θα λέει πόσο ταξιδιάρικος είναι ο δίσκος της, πόσο ταιριάζει στις μπαμπάχλες που πέφτουν και πόσο σε συναρπάζει ένα κρύο απόγευμα. Θα το γρουσουζέψω και θα σταματήσει το χιόνι, οπότε σταματάω. Ο Aaron Dessner των National κάνει μεγάλο μέρος της παραγωγής, πράγμα που καταλαβαίνεις εύκολα από την πρώτη ακρόαση. Από τις κιθάρες και τα drums, μέχρι τις μελαγχολικές συνθέσεις, η Van Etten θα μπορούσε να είναι άνετα η vocalist των The National. Κατάφερε όμως και συγκέντρωσε ένα all indie star cast από guests στο "Tramp": τον αδερφό του Dessner (The National), τη Julianna Barwick, την Jenn Wasner (Wye Oak), τον Matt Barrick (The Walkmen) και λοιπούς. Θα μπορούσε κάποιος να συγκρίνει την Van Etten με την PJ Harvey των late '00s, την Cat Power, όπως γινόταν πέρυσι με την Anna Calvi, κυρίως λόγω της λιτής rock που παίζει, απαλλαγμένης από περίεργες ενορχηστρώσεις και φανταχτερή παραγωγή. Στιχουργικά, κινείται σε γνωστά μονοπάτια. Αυτά του έρωτα που δεν πέτυχε, της απογοήτευσης, της απόρριψης, όλα αυτά να καταλήγουν στη ματαιότητα του "Believe me, I tried" ("Joker Or A Lie"), χωρίς όμως να ακούγεται επιτηδευμένη. Ναι, η Sharon Van Etten ανήκει στη γενιά γυναικών που θα πάρουν τα σκήπτρα της πονεμένης girl rock, τώρα που η Tori κάνει όπερες και η PJ τραγουδάει για την Αγγλία.

4/5

Sharon Van Etten - Leonard

Perfume Genius - Put Your Back N 2 It


O τραγουδοποιός από το Seattle επέστρεψε πιο καταθλιπτικός από ποτέ. Θα μπορούσε να είναι λεζάντα στη διαφήμιση του "Put Your Back N 2 It", αλλά αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Μαύρη, χωρίς υπερβολές, γιατί μιλάμε για μεγάλη μαυρίλα σ'αυτόν το δίσκο. Ο Mike Handreas μας συστήθηκε το 2010 με το ντεμπούτο του, "Learning", το οποίο ήταν ένα δακρύβρεχτο και αφελές εξομολογητήριο για τις χαμένες αγάπες του και για τη μιζέρια της ζωής, με αναπόφευκτες αναφορές στον Antony Hegarty. Στο δεύτερο δίσκο συνεχίζει να καταπιάνεται με τη μοναξιά, τις σχέσεις, την αποδοχή, την οικογένεια και όλες τις μικρές ή μεγάλες τροφές για σκέψη, μόνο που το κάνει λίγο.. άτσαλα. Συγκεκριμένα, έχει χαθεί η μελωδικότητα κομματιών όπως το "Learning" ή το "Lookout Lookout" και ο ακροατής βρίσκεται σε μια θύελλα από πιάνο, έγχορδα και synths. Σίγουρα, το "Take Me Home", το μόνο κομμάτι με μια υποψία beat, είναι διαμάντι που θα σκότωνε να είχε γράψει ο Justin Vernon και ο θρήνος του "All Waters" σε ανατριχιάζει, αλλά αυτά είναι σκόπελοι σε μια θάλασσα από δίλεπτες συνθέσεις που ακούγονται πιο ημιτελείς και από αυτές της Lana.
Το "Hood" είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με τη δυναμικότητα και το ρυθμό που λείπουν από τα υπόλοιπα. To video που το συνοδεύει δείχνει τον Handreas μαζί με τον μπρατσωμένο porn star Arpad Miklos να χαϊδεύονται και να ντύνονται με διάφορες στολές και περούκες, με αποτέλεσμα να προκαλέσει αντιδράσεις στην Google και στο Youtube. Ίσως είναι μέρος του promotion το ότι ο Perfume μιλάει τόσο ανοιχτά και τόσο πολύ για την ομοφυλοφιλία του, ίσως να είναι απλά "επαναστάτης" και να δηλώνει "...if Rick in Pittsburgh or whatever isn't going to listen to my music because I'm gay, fuck it". Μπα, δεν νομίζω ότι είναι αυτός ο λόγος που δεν θα ακούσουμε πολύ τη μουσική σου, αγαπητέ.

 1,5/ 5

Perfume Genius - Take Me Home