What 'Ceremonials' gave me

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Την Florence πάντα τη συμπαθούσα σαν παρουσία. Κατ' αρχήν, έβρισκα τέρμα σέξυ το συνδυασμό "Βρετανική κρύα φάτσα, κόκκινο μαλλί και δίμετρο πόδι". Αλλά μετά από τις πρώτες ακροάσεις του "Lungs" τάχτηκα και εγώ με τη μεγάλη μερίδα κριτικών και κοινού που αποθέωναν τη Florence και τη μηχανή της. Για ένα καλλιτέχνη που κάνει μεγάλο και αναπάντεχο "μπαμ", ο δεύτερος δίσκος είναι μεγάλο ρίσκο. Είτε θα μείνεις στην ίδια κατεύθυνση και θα γίνεις βαρετός, ή θα δοκιμάσεις να αλλάξεις λίγο τον ήχο σου, ρισκάροντας το αν θα αρέσει στο κοινό. Ή, βέβαια, θα ανακαλύψεις τι είναι αυτό που είχε το σουξέ στον πρώτο σου δίσκο και θα το μεγενθύνεις, θα το φουσκώσεις και θα το αντιγράψεις με όλους τους δυνατούς τρόπους, κάτι που έκανε και η Gaga στο "Born This Way".

Μ' αυτό το σκεπτικό, το 'Ceremonials' δεν απέχει πολύ από το 'Born This Way'. Για το δεύτερο δίσκο της, η Florence Welch συνεργάστηκε ως επί το πλείστον με τον Paul Epworth, παραγωγό του 'Lungs'. Η ίδια περιγράφει το δίσκο ως ένα βελτιωμένο Lungs αλλά "more dark, more heavy, bigger drum sounds, bigger bass, but with more of a whole sound", κάτι που δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα. Το "Ceremonials" στέκεται άνετα ως sequel του προκατόχου του. Ακόμα και τα lead singles ('Raise It Up' και 'Shake It Out') μοιάζουν στον τίτλο. Η Welch είδε μάλλον ότι το στυλ της πουλάει και είπε να το φτάσει στα άκρα, με το να μπήξει στο δίσκο χορωδίες, τύμπανα, βιολιά και επική ποπ. Το ίδιο μονοπάτι ακολούθησε η Gaga, καταλήγοντας όμως να γίνει καρικατούρα, αφήνοντας ανεκμετάλλευτα τα καλά κομμάτια του δίσκου της και εμμένοντας σε άλλοτε επιτυχημένες (βλ. Joe Calderone) και άλλοτε γελοίες εμφανίσεις (βλ. όλες τις υπόλοιπες). 
Βέβαια, η Florence το κάνει πιο επιτυχημένα. Ο δίσκος ξεκινάει επικά και σκοτεινά, με το "Only If For A Night" να διηγείται τον έρωτα της με ένα φάντασμα, να συνδυάζει άρπα, πιάνο, χωρωδίες και τύμπανα, με σκοπό να γίνει κάτι σαν anthem του album. Το "Shake It Out" είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι από τα 12, δικαίως το πρώτο single και στο ίδιο σκοτεινό μοτίβο με το πρώτο.  Πιο μελωδικό και gothic, το 'Seven Devils' έρχεται να δικαιολογήσει τον τίτλο του album, ενώ άλλο ένα track που ξεχωρίζει είναι το "Breaking Down" με την υπογραφή του James Ford (Simian Mobile Disco), και είναι το πρώτο λίγο πιο χαρούμενο κομμάτι που συναντάει κάποιος στο δίσκο, catchy και απόλυτο single material.
Αυτά. Εννοώ ότι το album δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει. Στην ουσία είναι μια επανάληψη μοτίβων και ιδεών επί 56 λεπτά, με αποτέλεσμα κάπου να χάνεσαι και να μην ξέρεις αν έχει αλλάξει τραγούδι ή αν ακούς ακόμα το ίδιο. Μια διαρκής προσπάθεια για εντυπωσιασμό, μεγαλεπίβολες ενορχηστρώσεις και "επική" ατμόσφαιρα. Στην deluxe edition κρύβονται τα καλύτερα. Ακουστικές, απογυμνωμένες εκτελέσεις των κομματιών που αναδεικνύουν τη μελωδικότητα που κρύβουν τα original πίσω από το ηχητικό αυτό συνοθύλλευμα, η απεγνωσμένη κραυγή του "Remain Nameless", η επιστροφή στο "Lungs" με το"Bedroom Hymns" και το γοητευτικότατο "Strangeness & Charm". 
Με λίγα λόγια, το "Ceremonials" θα μπορούσε να είναι από τους δίσκους της χρονιάς. Αντίθετα, είναι μια μουσική θύελλα, ένα μπέρδεμα ήχων που δεν απέχει πολύ από την χαοτικότητα του "Born This Way". Βέβαια, το album είναι ήδη No.1 στα Βρετανικά charts, οπότε ποιος νοιάζεται?

2,5/ 5