A little bit of festivalizing!

Ρε φίλε, το αγαπώ το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το αγαπώ γιατί εκείνες τις 10 μέρες η πόλη αλλάζει πρόσωπο και πάλλεται σε φεστιβαλικούς ρυθμούς. Και αν όχι ολόκληρη η πόλη έστω το ανανεωμένο Λιμάνι της που έχει γίνει πιο όμορφο από ποτέ. Είναι εκείνη η εποχή που περιβάλλεσαι από ανθρώπους που καβλώνουν βλέποντας ολημερίς και ολονυχτίς ταινίες, φανατικούς κινηματογραφόφιλους που βρίσκουν μια ευκαιρία να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στην αγαπημένη τους τέχνη, αλλά και περαστικών που απλά έρχονται για να δούνε τι παίζει και πίνοντας καφέ στην Αποθήκη Γ, ψάχνουν μανιωδώς στον κατάλογο με τις περιλήψεις των ταινιών για να βρούνε μια ταινία που να αξίζει να δουν, έτσι για να πάρουν κι αυτή μια γεύση από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το ΦΚΘ όπως και κάθε άλλο φεστιβάλ κινηματογράφου σου δίνει την ευκαιρία να δεις πρώτος ορισμένες από τις σπουδαιότερες ταινίες της χρονιάς αλλά και να ψαχτείς με ταινιές που δεν υπήρχε περίπτωση να δεις ποτέ και πουθενά αλλού παρά μόνο σε σκοτεινές φεστιβαλικές αίθουσες. Ακόμα και αν μεγάλο ποσοστό των ταινιών καταλήγουν μαλακίες (ειδικά άμα δεν αντέχεις μεγάλες δόσεις κουλτουριάρικων, αργόσυρτων, "ότι-να-ναι" ταινίων), εξίσου μεγάλος είναι ο αριθμός των ταινιών που θα σημαδέψουν την κινηματογραφική χρονιά, που θα σε στοιχειώσουν και θα τις κουβαλάς για μέρες μέσα σου. Ακόμα και αν η ταινία που θα δεις αποδειχτεί πατάτα δεν σε απασχολεί γιατί το όλο κλίμα δεν σε κάνει να σκεφτείς ότι πέταξες τζάμπα τα λεφτά σου. Εξάλλου αυτό το ρίσκο υπάρχει πάντα και έχει και μια γοητεία εδώ που το λέμε. Και παρόλο που φέτος η προσέλευση του κόσμου ήταν αισθητά μειωμένη (Άδεια σκαλιά και πατώματα; Που είναι οι ιστορικές εποχές που οι αίθουσες ήταν τόσο τίγκα που έδινες μάχη για να μπεις μέσα;), ο κόσμος παρέμενε το ίδιο χαλαρός, με τους σχολιασμούς να πέφτουν βροχή, το γέλιο να βγαίνει αβίαστα και οι αποχωρήσεις, όπως και το χειροκρότημα σε περίπτωση που κάποιος συντελεστής βρίσκεται στην αίθουσα, να δίνουν και να παίρνουν.
Φέτος με έχει πιάσει μια απίστευτη μελαγχολία καθώς όπου και αν βρεθώ θυμάμαι παλιά Φεστιβάλ και εκνευρίζομαι που δεν κατάφερα να πάω εθελοντής φέτος αλλά και που ακόμα χειρότερα δεν έβγαλα κάρτα, ελλείψει χρόνου. Προσωπικό σημείωμα λοιπόν για του χρόνου, ότι και να γίνει εκείνες τις 10 μέρες θα αφοσιωθώ ολοκληρωτικά, όπως παλιά, στην πιο μαγευτική στιγμή του Νοέμβρη. Και πριν αυτή η ανάρτηση καταλήξει σε άλλη μια σελίδα του αγαπημένου μου ημερολογίου, πάρε μια γεύση από τις ταινίες που είδα τις πρώτες μέρες του 52ου Φεστιβάλ, για να ξέρεις τι αξίζει να δεις και τι να αποφύγεις:

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Andrew Haigh
Πρωταγωνιστούν: Tom Cullen, Chris New






Αγόρι γνωρίζει αγόρι. Όλα ξεκίνησαν σαν ένα one night stand, η κατάληξη όμως ήταν τελείως διαφορετική.


Το "Weekend"  είναι μια ειλικρινής ματιά στις σύγχρονες σχέσεις (gay και μη) με ρεαλιστικές ερμηνείες και ανθρωποκεντρική κινηματογράφηση. Ως μια gay εκδοχή του "Before Sunrise" και "Before Sunset", αφηγείται την ιστορία δύο νέων ανθρώπων με εκ διαμέτρου αντίθετες κοσμοθεωρίες, που γνωρίζονται για ένα επιπόλαιο γαμήσι και καταλήγουν να περνάνε ένα σαββατοκύριακο που θα τους αλλάξει τη ζωή. Η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη, αλλά ο Andrew Haigh επιλέγει να προσεγγίσει το θέμα πιο απλοϊκά και αληθινά. Με σπαρακτικές δραματικές στιγμές και κυνικό χιούμορ, δοκιμάζει τα συναισθηματικά όρια των πρωταγωνιστών του και παραδίδει ένα ρομάντζο απαλλαγμένο από υποκρισίες και ποζεριές. Ταινία διαμάντι που δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλο της, γοητευτικά τολμηρή και ανθρώπινη, που με το οδυνηρό της φινάλε σου θυμίζει πως καμιά ανθρώπινη σχέση δεν είναι μάταια, αφού ότι και να γίνει θα έχεις για πάντα να θυμάσαι την πρώτη σας στιγμή.

Σκηνοθεσία: Justin Kurzel
Σενάριο: Justin Kurzel, Shaun Grant
Πρωταγωνιστούν: Lucas Pittaway, Daniel Henshall, Louise Harris






Ο 16χρονος Jamie (Lucas Pittaway) και τα δύο μικρότερα αδέρφια του, είναι σιωπηλά θύματα του παιδεραστή φίλου της μητέρας τους. Η κοινωνία του Snowtown ταράζεται από τα κρούσματα παιδεραστίας της περιοχής και ένας άντρας, ο John (Daniel Henshall), αναλαμβάνει να "καθαρίσει" την πόλη. Στα μάτια του ο Jamie βρίσκει την πατρική φιγούρα που χρόνια έψαχνε και μπλέκει στο επικίνδυνο παιχνίδι που παίζει ο John και η ομάδα του. Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία των κατά συρροήν δολοφονιών που έλαβαν χώρα στο Snowtown της Αυστραλίας, από το 1992 έως το 1999.


Παρά το πολύ καλό αρχικό υλικό, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα αρκετά άβολο δίωρο. Το βασικό πρόβλημα της ταινίας δεν είναι η ωμή βία της, αν και θα μπορούσε να είναι πιο μετριασμένη, αλλά το υπερβολικά αφαιρετικό της σενάριο που αφήνει τόσα πολλά στην φαντασία του θεατή σε σημείο που χαώνεσαι. Τα τρικ ψυχολογικής βίας λειτουργούν αρνητικά και σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, ενώ το ότι δεν δένεσαι με κανέναν από τους χαρακτήρες δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Μια ταινία γεμάτη ψυχοπάθεια που μέσα από τον τρομακτικά γλαφυρό ρεαλισμό και την "βρόμικη" φωτογραφία της χάνει το νόημα και καταλήγει σε ένα κουραστικό και χαωτικό δίωρο που θα προσπαθήσεις πολύ για να ξεχάσεις.

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Jean-Pierre & Luc Dardenne
Πρωταγωνιστούν: Thomas Doret, Cecile de France, Jeremie Renner


ps: just for the record, 3 αστεράκια είναι "Καλή", όχι "Μέτρια"...

Ο 12χρονος Cyril (Thomas Doret) αρνείται πεισματικά να δεχτεί πως ο πατέρας του τον έχει εγκαταλείψει. Πάνω στην προσπάθειά του να τον εντοπίσει, γνωρίζει την Samantha (Cecile de France) , μια κομμώτρια που τον παίρνει μαζί της τα Σαββατοκύριακα από το ορφανοτροφείο στο οποίο ο πατέρας του τον έχει αφήσει.

Πάντα μου άρεσαν οι Dardenne και ο απλοικός τρόπος κινηματογράφησής τους. Το "The Kid with a Bike", που πρόσφατα απέσπασε και 4 υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Α' Γυναικείας Ερμηνείας), αποτελεί κλασσικό δείγμα δουλειάς τους. Μεγάλο ατού της ταινίας είναι ο μικρός της πρωταγωνιστής. Είναι γεγονός ότι οι ανήλικοι πρωταγωνιστές πάντα κερδίζουν τις εντυπώσεις του κοινού και ο Thomas Doret δεν αποτελεί εξαίρεση αφού με τη θαρραλέα του ερμηνεία κερδίζει τον θεατή, τον συγκινεί και του μεταδίδει την ανάγκη του χαρακτήρα του να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Παρότι όμως η ταινία παραμένει στο κλασσικό, ασυμβίβαστο και πιο γήινο μοτίβο του σκηνοθετικού διδύμου, δυστυχώς απουσιάζει το πάθος και η κάθαρση που έκαναν τόσο ξεχωριστές τις προηγούμενες δουλειές τους.

Σκηνοθεσία: Lisa Aschan

Σενάριο: Lisa Aschan, Josefine Adolfsson

Πρωταγωνιστούν: Mathilda Paradeiser, Linda Molin, Isabella Lindquist

ps: ... "Μέτρια" είναι τα δύο αστεράκια, καλή ώρα, αγαπητή Fischer με την διαφήμιση - επικήδειο.

Η Emma (Mathilda Paradeiser) γνωρίζει την Cassandra (Linda Molin) σε έναν ιππικό όμιλο όπου και οι δύο εκπαιδεύονται για να μπούνε στην τελική ομάδα που θα λάβει μέρος σε ένα διαγωνισμό με ακροβατικά στις ράχες των αλόγων. Η σχέση τους όμως σύντομα θα γεμίσει με έντονες ψυχολογικές αλλά και σωματικές προκλήσεις.


Το "She Monkeys" είναι ένα μεταμοντέρνο γουέστερν από τη Σουηδία και η πρώτη απόπειρα της Lisa Aschan στην μεγάλη οθόνη. Συμπαθητική ταινία που όμως χάνει κάπως τις ισορροπίες της, με καλές ερμηνείες από τις πρωταγωνίστριες Paradeiser και Molin, που επισκιάζονται όμως από την μικρή Isabella Lindquist στο ρόλο της γλυκήτατης 7χρονης αδερφής της Emma που έρχεται στην πρώτη της επαφή με το φύλο της και τον αισθηματικό κόσμο των μεγαλύτερων της. Με τους κλασσικούς αργόσυρτους ρυθμούς που αντιπροσωπεύουν τον κινηματογράφο της χώρας της, η Aschan διαχειρίζεται ωραία τις σχέσεις εξουσιάς και τη σεξουαλική ένταση ανάμεσα στα δύο κορίτσια, αλλά η απουσία κορύφωσης και το αδύναμο φινάλε αφήνουν την ταινία κάπως μετέωρη. 

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Θάνος Τσαβλής

Πρωταγωνιστούν: Θάνος Τσαβλής, Γιάννης Καρύτσας, Λουκία Τζωρτζοπούλου

ps: το ίδιο ισχύει και εδώ.





Ένας άντρας που πάσχει από καρκίνο (αλλά συνεχίζει να καπνίζει αλά John Constantine) αποφασίζει να συμμετάσχει στο τουρνουά "F.L.S." στο οποίο θα έρθει αντιμέτωπος με ψυχοπαθής δολοφόνους απ' όλο τον κόσμο που μάχονται για το χρηματικό έπαθλο των 200.000 ευρώ, υπεραρκετό για να καλύψει ο νεαρός πρωταγωνιστής τα έξοδα της θεραπείας του.

Πλακατζίδικη μπιμουβιά made in Greece, που δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της πράγμα που σημαίνει πως ούτε ο θεατής πρέπει να το κάνει. Το "F.L.S." είναι ταινία φτιαγμένη με μεράκι, φαντασία και πολύ πολύ λίγα λεφτά. Ο Τσαβλής φαίνεται ικανός σκηνοθέτης, ξεκάθαρα επηρεασμένος από ταινίες τύπου "Battle Royale" και εξίσου ικανός στο μοντάζ και την φωτογραφία που επιμελήθηκε ο ίδιος. Από την άλλη, η πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένας μεγάλος χαβαλές με ψεύτικη βία και απουσία διαλόγων που παρά το όποιο όραμα, καταντάει κουραστική μετά από λίγη ώρα. Με περισσότερα φράγκα και ένα πιο επαρκές σενάριο τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Και μην ξεχνάς αγαπητέ αναγνώστη ότι είναι στο χέρι μας το να μην χάσει την μαγεία και τη ζωντάνια του το Φεστιβάλ. Άντε γιατί πολλές κενές θέσεις είδα φέτος και εκνευρίστηκα!
Καλή συνέχεια και καλές προβολές ας στέιτιντ μπάι λο!