Φωτιά έχουν πάρει blogs, youtube, twitter και facebook, αφού ένα από τα πιο αναμενόμενα και συζητημένα albums του 2011 leakαρε προχθες το βράδυ. Μικρό το κακό, αφού χθες η Κυρία Γκάγκα έβγαλε το επίσημο stream, οπότε θα μπορούσαμε όλοι να το ακούσουμε νόμιμα. Τέλος πάντων, ας περάσω κατ'ευθείαν στο ψητό, πεθαίνω να γράψω για το δίσκο.
Πρώτα απ' όλα, να ξεκαθαρίσω ότι συμφωνώ με το γεγονός ότι η Gaga έχει πάρει την κάτω βόλτα στο promotion του album της. Η κατηφόρα ξεκίνησε από το μέτριο πρώτο single "Born This Way", συνέχισε με το κάκιστο εξώφυλλο του δίσκου και αποτελείωσε με τα promo singles "The Edge Of Glory" και "Hair". Σε όλα αυτά δεν βοήθησαν ούτε το video για το "Judas", ούτε οι ανούσιες super kitch εμφανίσεις της Lady Gaga τελευταία. Ο δίσκος όμως δεν είναι κακός. Ναι, καλά διαβάσατε, ΔΕΝ. Αντιθέτως, είναι αρκετά πάνω από το μέσο όρο των pop δίσκων που κυκλοφορούν τελευταία.
Το ένα πρόβλημα του δίσκου είναι ότι η Gaga προσπαθεί να γίνει badass. Ας την ενημερώσει κάποιος ότι μηχανές, δερμάτινα και heavy metal ήταν badass στα '70s. Το δεύτερο είναι ότι προσπαθεί να σοκάρει με τις θρησκευτικές αναφορές της. Σχεδόν σε όλα τα τραγούδια γίνεται κάποια αναφορά στη θρησκεία, χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Το έκανε η Madonna μια φορά, δεν θα ξαναπετύχει 22 χρόνια μετά. Αυτά βέβαια, είναι προβλήματα που παραβλέπονται εύκολα. Έτσι κι αλλιώς, δεν περιμένεις να βρεις κάποιο βαθύτερο νόημα στους στίχους ενός mainstream pop τραγουδιού και η ίδια η Gaga μιλάει για θρησκεία τόσο ανούσια, όσο θα μιλούσε για σεμεδάκια.
Αφού λοιπόν τα παραβλέψαμε αυτά, πάμε στα υπόλοιπα. Τα περισσότερα κομμάτια του Born This Way είναι super catchy, αλλά με έναν πιο.. χμμμ... 'ποιοτικό' τρόπο από αυτά των 2 προηγούμενων δίσκων της. Σχεδόν όλα βαράνε άγρια, με ένα δυνατό techno beat σαν καμβά, στον οποίο η Gaga έχει πετάξει ό,τι την απασχολούσε όσο έφτιαχνε το album. Προφανώς άκουγεWhitney ('Marry The Night') και Madonna ('Βorn This Way'), έβλεπε πολύ Glee ('Hair'), πήγε στο Βερολίνο ακούγοντας Sasha ('Scheisse'), πήγε εκκλησία ('Judas'), δεν της άρεσε το 'Alejandro' και είπε να το ξαναφτιάξει ('Bloody Mary'), άκουσε Ladytron ('Heavy Metal Lover') και δανείστηκε για λίγο τις κιθάρες των Black Sabbath ('Bad Kids'). Μέσα σε όλα αυτά κατάφερε να φτιάξει δύο επικά pop κομμάτια: το 'Americano', που μοιάζει με Tonino Carotone σε rave party και το 'Government Hooker', στο οποίο υπάρχει ο στίχος "Put your hands on me, John F. Kennedy".
Σίγουρα στο album υπάρχουν αρκετές κακές στιγμές και αδιάφορα κομμάτια. Μερικά δεν άντεξα καν να τα ακούσω μέχρι το τέλος. Συνολικά, το αποτέλεσμα μου άρεσε. Το βρήκα πιο ώριμο σαν παραγωγή από τα προηγούμενά της και κλάσεις ανώτερο από τους δίσκους των 'αντιπάλων' της (Britney, Rihanna κτλ) Με καμία κυβέρνηση δεν είναι ο δίσκος της δεκαετίας, όπως είχε υποσχεθεί η δημιουργός στους fans της αλλά εγώ, τουλάχιστον, ακόμα πιστεύω ότι μπορεί να είναι ο επόμενος ή ο μεθεπόμενος. Μέχρι τότε, δεν ξέρουμε αν η Lady Gaga θα παραμείνει drag, αλλά σίγουρα δεν θα γίνει Queen.
3+/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου