Ξεχάστε όσα έλεγα ότι είναι περίεργο - απαίσιο - μίζερο να πηγαίνεις μόνος σου σε συναυλίες. Είναι κάποιες συναυλίες που αξίζει να πηγαίνεις μόνος σου. Μια από αυτές ήταν και αυτή των Digitalism μέχρι την οποία έσυρα τα κουρασμένα πόδια μου, απλά γιατί λυπόμουν τα 22 ευρωπουλάκια του εισιτηρίου και δεν ήταν και sold out να το μοσχοπουλήσω. Αυτό το τελευταίο μου έκανε εντύπωση, καθώς, Γερμανοί γαρ, οι Digitalism έχουν σουξεδάρα εδώ και, απ' ότι κατάλαβα, θεωρούνται αρκετά mainstream.
Μάταια προσπαθούσα λοιπόν να ανεβάσω το κέφι με τα κομμάτια τους. Έκανα όλη τη διαδρομή μέχρι το Astra (όχι, δεν είναι μπουζούκια, Astra έλεγαν το συναυλιακό χώρο) βρίζοντας την τύχη μου και προσπαθώντας να φτάσω on time. On time για να χάσω το opening act, διότι δεν είχα καθόλου όρεξη να δω τους D/R/U/G/S. Και τα κατάφερα, έφτασα την ώρα που έστηναν τα μηχανήματα για τους Digitalism. Κάτω από το ηχείο στριμώχτηκα, μπροστά μπροστά, ώσπου σε λίγο βγήκαν ο Jence και ο Isi, o πρώτος σε μια κονσόλα και ο δεύτερος σε κάτι αχανή drums.
Η συναυλία άνοιξε, παραδόξως, με το "Encore", τελευταίο κομμάτι του τελευταίου δίσκου τους, "I Love You, Dude" (awww). Ο κόσμος ήταν από την αρχή θερμός, ενώ ο δικός σας (εγώ δηλαδή) τέρμα κρυόκωλος. Μέχρι τη στιγμή που ο Jence βγήκε από τα decks και άρπαξε το μικρόφωνο για να τραγουδήσει το "Forrest Gump", τη συνεργασία τους με τον Julian Casablancas. Πείτε με λυσσάρη, αλλά νομίζω ότι κάπου εκεί ερωτεύτηκα τον ξανθό εξ Αμβούργου Γερμανό, που πηδούσε σαν κατσίκι πέρα δώθε στο stage. Και τότε παράτησα το ηχείο και άνοιξα δρόμο προς τη μέση, εκεί που γινόταν ο χαμός.
Όσον αφορά τη setlist, το live ήταν πλήρες. Έπαιξαν όλα σχεδόν τα κομμάτια τους, τόσο από το "I Love You, Dude" όσο και από το "Idealism", τα περισσότερα σε μορφή medley, με απίθανες αλλαγές μεταξύ τους. Ο Jence ξεχείλιζε ενέργεια, το ίδιο και ο κόσμος, ο οποίος κυριολεκτικά χτυπιόταν. Η ζέστη στο Astra ήταν ανυπόφορη και όλα τα ιδρωμένα κορμιά που τρίβονταν πάνω σου έδιναν την εντύπωση ρωμαϊκού οργίου και όχι συναυλίας. Ένα από τα πιο καμμένα σημεία ήταν πριν το "Pogo", όταν άνοιξαν έναν κύκλο στη μέση, και πιωμένοι Γερμανοί επιδίδονταν σε ηλίθιες χορευτικές φιγούρες τύπου ζεϊμπέκικου. Μέχρι που το κομμάτι ξεκίνησε και οι εν δυνάμει μπαλαρίνες αγκαλιάστηκαν και άρχισαν να ουρλιάζουν όσους στίχους ήξεραν.
Μετά το τέλος της συναυλίας η διάθεσή μου είχε ανέβει τόσο, που το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να συνεχίσω να χορεύω μέχρι το πρωί. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε, και πήρα το δρόμο για το σπίτι, με το μυαλό μου στον Jence και τη Lacta moment που είδα. Ποια Lacta moment? Κάπου στο 'Circles', ιδρωμένο από το χορό αγόρι πλησίασε κορίτσι που καθόταν μπροστά μπροστά, το κόλλησε στα κάγκελα και μπλέχτηκαν σε ένα φιλί που κράτησε για όλο το υπόλοιπο κομμάτι. Άντε γαμήσου Μουζουράκη, τα καλύτερα φιλιά πέφτουν υπό τους ήχους των Digitalism.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου