Berlin Calling #4: Hard Times

Μετά από τον απογοητευτικό τελευταίο του δίσκο ήμουν αρκετά διστακτικός στο να δω τη συναυλία του Patrick Wolf. Βλέπετε, τελευταία ο άλλοτε libertine Patrick έχει μεταμορφωθεί σε ένα γλυκούλι ζουζουνάκι, που τραγουδάει για την αγάπη, για το γάμο του, για τον William (τον άντρα του, ντε!) και για το σπιτάκι τους. Anyway, παρ' όλο που με έψηνε και η Lana Del Rey, η οποία εμφανιζόταν ίδια μέρα, ίδια ώρα, είπαμε με τον Jay να δώσουμε μια ευκαιρία στον αγαπητό.

Support στο Λονδρέζο τραγουδοποιό έκανε η Chinawoman, μια Καναδέζα lo-fi indieάνα. Παρ' όλο που τα κομμάτια της είναι αρκετά καλά και έχει αρκετές προοπτικές, το live της ήταν βαρετό. Και μικρό. Παίζει να έπαιξε για 20 λεπτά, ένα υποτονικό set, καταλήγοντας στο τέλος να γρατζουνάει μια κιθάρα. Είπαμε, τα κομμάτια ήταν αρκετά καλά, ήρεμα, μελωδικά, αλλά η εντελώς ερασιτεχνική performance της δεν την βοήθησε. Σε κάποια σημεία ήθελε να σου θυμίζει PJ Harvey, αλλά κατέληγε να θυμίζει λυκειόπαιδο με την σχολική του μπάντα, χώρια που δεν μπορούσα να καταλάβω αν είναι αγόρι ή κορίτσι αυτό που έβλεπα.

Λίγο πριν την εμφάνιση του κυρίου Wolf, το stage γέμισε καπνούς, την ώρα που ο dj του Astra έκανε το warm up με επιλογές από Britney και Beyonce (what the fuck?). Και εκεί που περίμενες από τους καπνούς να βγει μια fabulous φιγούρα με την υπόκρουση των γνωστών epic electric ήχων του, να σου ένας Patrick Wolf  με το ukelele του, χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς να απογυμνώνει το "Hard Times". Στην αρχή, το όλο θέαμα με ξένισε. Ο Wolf είναι πολύ ψηλός, φορούσε κάτι απαίσια τακούνια που τον έκαναν ψηλότερο και είχε αυτή την ξινισμένη φάτσα, σαν να του μυρίζει κάτι μόνιμα, τον έλεγες και κακιά αδερφή. Όλα αυτά άλλαξαν μετά από 3-4 κομμάτια, όταν κάθησε στην άρπα του και μας εξήγησε πως έκανε pole dancing πιωμένος το προηγούμενο βράδυ, κάπως γρατζούνισε το δάχτυλό του και δεν μπορεί να παίξει την άρπα, πριν ξεκινήσει μια άψογη εκτέλεση του 'Damaris'.




Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο πολυ το 'χε ο Patrick. Εμφανώς "φτιαγμένος", κουνιόταν με στόμφο, έκανε αστειάκια, ξεχνούσε την setlist, αυτοσαρκαζόταν, έκανε την γραβάτα του κορδέλα και ζώνη, χωρίς να χάνει νότα ο άτιμος. Μέχρι και a capella τραγούδησε, άψογα φυσικά, αυτό που λέμε "περνάμε καλά στη σκηνή και αυτό βγαίνει και στον κόσμο". Highlight ήταν η συμμετοχή της Gwendoline Christie στα φωνητικά του "Theseus", ως άλλη Tilda Swinton. Εκεί μάθαμε ότι θα έχει ένα ρόλο στη δεύτερη season του Game Of Thrones, αν και περισσότερη προσοχή τράβηξε το βαλσαμωμένο γεράκι που καμάρωνε στον ώμο της. Και μιας που μιλάμε για βαλσαμωμένα ζώα, ο Patrick προφανώς ψώνισε από το ίδιο μαγαζί με την Gwendoline και στο encore εμφανίστηκε με 2 αλεπούδες στις πλάτες του. Κάποιος να ειδοποιήσει την PETA παρακαλώ.

Φυσικά το show δεν ήταν τέλειο. Οι διασκευές με βιολί, άρπα και ukelele ήταν μεν ενδιαφέρουσες, αλλά το αποτέλεσμα δεν είχε τη δυναμική που αρμόζει σε ηλεκτρικούς ύμνους όπως το "Tristan" ή το "Hard Times". Μόνο το "Together" άφησε ατόφιο, έσβησε τα φώτα, φόρεσε μια μπλούζα - ντισκόμπαλα και κατέβηκε από τη σκηνή για να περπατήσει ανάμεσα στον κόσμο. Τη συναυλία έκλεισε το "The City", lead single του Lupercalia, με ενθουσιώδη ανταπόκριση από το κοινό, σε βαθμό που απορείς γιατί αρέσει τόσο πολύ αυτό το κομμάτι.



Ο επίλογος, λοιπόν. Η συναυλία ήταν πολύ καλή  Ο Patrick Wolf ήταν πολύ καλός. Η άνεσή του, οι εκπληκτικές φωνητικές του δεξιότητες, οι χαριτωμενιές του, το χιούμορ του, όλα αυτά σε κέρδιζαν και σε έδεναν κατά κάποιον τρόπο μαζί του, σε βαθμό που σε κάνει να αδιαφορείς για τη setlist, τις ενορχηστρώσεις ή άλλα αδύναμα σημεία της συναυλίας. For the record, 4 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί το νέο EP του με τίτλο "Brumalia". Θα περιέχει το "Together" μαζί με άλλα 6 κομμάτια, το ένα χριστουγεννιάτικο, και τo cover επιμελήθηκε η Patti Smith. Η γνωστή Patti Smith. Και ναι, όπως είπε τουλάχιστον 3 φορές στο show του, ένα από τα τραγούδια περιέχει τη λέξη vertrauen (= εμπιστεύομαι). Ναι λοιπόν, in Patrick Wolf we vertrauen!