Lupercώlia

"Songs about love are obviously the most common theme in pop music, but I wanted to approach it in a way that hadn't been done before. The title refers to the Lupercalia festival, which is the ancient fertility and love festival that happens around Valentine's Day. I strive to be original – it's one of my biggest ambitions. There can be nothing worse sometimes than a soppy love record – imagine if I'd called it To Love: Patrick Wolf!"

Αυτό δήλωνε το Μάρτιο ο Patrick Wolf για το πέμπτο studio album του, Lupercalia, το οποίο ανέτρεψε τελείως τις προσδοκίες των fan του. Βλέπετε, το αρχικό σχέδιο του Patrick ήταν να φτιάξει ένα album - συνέχεια του 'The Bachelor' και όλο μαζί να αποτελεί ένα διπλό album με τίτλο 'Battles'. Ο αρχικός τίτλος ήταν 'The Conqueror' και, φαντάζομαι, θα πατούσε γερά πάνω στην προηγούμενη δουλειά του με gothic επιρροές, 'βρώμικους' ήχους, εκκλησιαστικά όργανα, θεματολογία ανάμεσα στο επικό και στην αυταρέσκεια και την Tilda Swinton στα credits. Στο μεσοδιάστημα, κάτι άλλαξε στη ζωή του κοκκινομάλλη: αρραβωνιάστηκε!

Όπως όλοι καταλάβαμε, το Lupercalia είναι ένας ύμνος στον έρωτα. Θεωρητικά, θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό album, κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, με τη δημιουργικότητα του Wolf να ανανεώνει λίγο τους χιλιοακουσμένους στίχους για αγάπες και έρωτες. Πρακτικά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και ο δίσκος αναλώνεται σε θέματα όπως 'όταν είσαι μαζί με κάποιον είναι καλύτερα', 'τι ωραία που είναι η αγάπη', 'ας πάμε στην εξοχή να χαρούμε τον έρωτα', 'το σπιτάκι μας θα έχει δύο κουζίνες' κτλ. Μπορεί όντως να σε πλημμυρίζει αισιοδοξία αλλά όλο αυτό καταντάει κουραστικό όταν γίνεται για 41 λεπτά ασταμάτητα. Όσο γοητευτικό και να είναι το γεγονός ότι ο Patrick γράφει κομμάτια τόσο προσωπικά, ταυτόχρονα γίνεται και το major πρόβλημα του δίσκου. "Love knows no boundaries, sees beyond sexuality" τραγουδάει στο 'Bermondsay Street', με τρόπο που κάνει το 'Born This Way' να μοιάζει αριστούργημα, ενώ ο στίχος "I see Dylan Thomas in your face" μόνο τρομακτικός μπορεί να είναι. 

Ακόμα και μουσικά, αυτό που σου μένει είναι κάτι πλημμυρισμένο με μέλια και σιρόπια. Αυτή τη φορά φλερτάρει έντονα με την pop, όπως έκανε και στο 'The Magic Position', αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ pop και χαζοχαρούμενου. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι όλα τα κομμάτια μοιάζουν μεταξύ τους, σε βαθμό που δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια μελωδία αφού όλες μου φαίνονται εξίσου εύπεπτες και απλοϊκές. Το μόνο που το σώζει κάπως είναι η προσεγμένη παραγωγή, που βουτάει στα '80s, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το 'The City'. 

Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι μάλλον το "Together". 'Ι can do this alone but we can do this so much better, together' τραγουδάει απολογητικά, σχεδόν σαν να θρηνεί, με ένα beat που θυμίζει Giorgio Moroder, σου αφήνει ακριβώς το γλυκόπικρο αίσθημα που πρέπει να έχει ένας δίσκος όταν μιλάει για την αγάπη. Άλλωστε, ο έρωτας είναι ακραίος, σου ξυπνάει ένστικτα, δεν μπορείς να τον ελέγξεις. Στο Lupercalia όμως, o Patrick Wolf βάζει τόσες καρδούλες και τόσα λουλουδάκια που καταλήγει να ακούγεται πιο πολύ σαν νοικοκυρούλα παρά σαν ερωτευμένος. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα χωρίσει και θα ξανακάνει κομματάρες.

1,5/ 5

Να και το ζεύγος:

Και στα δικά μας οι ανύπαντροι..