He is afraid. He is alone. He is 3 million light years from home.

Σκηνοθεσία, σενάριο: J. J. Abrams
Πρωταγωνιστούν: Kyle Chandler, Joel Courtney, Elle Fanning, Noah Emmerich

Tο Super 8 αγαπάει τα 70s. Είναι προφανές, από τo ρετρό σκηνικό, την old school ατμόσφαιρα και τις νοσταλγικές αναφορές στο sci-fi σινεμά των 70s με ιδιαίτερη έμφαση σε αυτό του παραγωγού Steven Spielberg. Ο J. J. Abrams έτσι κι αλλιώς δεν είναι κανένας πρωτάρης. Έχει αποδείξει (ειδικά στην τηλεοπτική οθόνη) ότι ξέρει και μπορεί να δημιουργήσει με επιτυχία στιβαρά δράματα επιστημονικής φαντασίας και το "Super 8" δεν αποτελεί εξαίρεση. 
Με επίκεντρο μια ομάδα κινηματογραφόκαυλων 13χρονων φίλων, ξετυλίγεται μια ιστορία γύρω από ένα στρατιωτικό μυστικό και ένα μυστηριώδες τέρας. Τι κάνει όμως το "Super 8" τόσο ιδιαίτερο και άξιο αναφοράς; Πρωτ' απ' όλα η καταιγιστική του δράση που είναι και το μεγάλο του ατού. Η σκηνοθετική δεινότητα του Abrams σε σκηνές τέτοιου περιεχομένου, σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά εφέ και τη μουσική επένδυση του Michael Giacchino (ο οποίος κάνει και μια εμφάνιση μέσα στο φιλμ) δημιουργούν μια καθηλωτική, γεμάτη σασπένς ατμόσφαιρα. Ο Abrams αποδεικνύει ότι είναι μετρ σε ότι αφορά τα ατυχήματα κάθε λογής μέσου μεταφοράς και όπως ακριβώς κάνει στο "Lost", έτσι κι εδώ παραδίδει μια αριστοτεχνική σκηνή σύγκρουσης, την πιο δυνατή και καθοριστική σκηνή στην ταινία, η οποίο θα μπορούσε άνετα να βρεθεί στο πάνθεον με τις καλύτερες σκηνές καταστροφής των τελευταίων χρόνων. Άψογα συνδυασμένα με τη δράση έρχονται τα οικογενειακά δράματα (τα οποία όμως πέφτουν σε ορισμένα κλισέ), η εξέλιξη του μυστηρίου, η αθώα αίσθηση του χιούμορ και η ανάπτυξη των χαρακτήρων του προεφηβικού καστ. Και οι 5 μικροί geekουλες είναι απολαυστικοί στους ρόλους τους αν και την παράσταση κλέβει η νεαρή αιθέρια ύπαρξη εν ονόματι Elle Fanning, αδελφή της Dakota. 
Το "Super 8" μπορεί να μην είναι ανώτερη των ταινιών από τις οποίες είναι εμπνευσμένη αλλά ο Abrams καταφέρνει τουλάχιστον να σταθεί αξιοπρεπώς δίπλα από τα εφηβικά του ινδάλματα. Σίγουρα έχει ορισμένα προβλήματα και λάθη αλλά παρ' όλα αυτά παραμένει η πιο χορταστική και εντυπωσιακή ταινία που έχω δει φέτος, που καταφέρνει να γεμίσει με ουσία το σενάριο της χωρίς να αναλώνεται σε ψευτοεντυπωσιασμούς. Αν και δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν του Abrams (είμαι και εγώ από αυτούς που δεν θα συγχωρέσουν ποτέ το "Lost" για το αποτρόπαιο φινάλε του) οφείλω να παραδεχτώ πως αυτή ήταν η καλύτερή του στιγμή στη μεγάλη οθόνη, γι' αυτό θα πάρει και έναν βαθμό αντάξιο του τίτλου του.

8/10

ps: Το ταινιάκι των παιδιών που ακολουθεί μετά το τέλος της ταινίας είναι must-see.