Berlin Calling #2: Skinny Love

Με τη συναυλία του Bon Iver το είχα πάρει πατριωτικά. Δεν είμαι κανένας μεγάλος fan του, για να λέμε την αλήθεια, ο πρώτος δίσκος του μου είχε φανεί αρκετά μέτριος. Για κάποιον περίεργο λόγο, όμως, ήθελα πολύ να πάω στο live του, όταν έμαθα ότι ήταν sold out έβριζα θεούς, δαίμονες, μάνες, σόγια, την γκαντεμιά μου. Δεν ξέρω αν το έχετε όλοι αυτό, αλλά σιχαίνομαι να μου αλλάζουν τα σχέδια, φρικάρω, τρελαίνομαι.

Για να μην πολυλογώ, είχα σκοπό να πάω να στηθώ έξω από το Columbiahalle να ζητιανέψω εισιτήριο. Μια καλή νεράιδα, όμως, με το όνομα Steffi δεν ήθελε για κάποιον λόγο να πάει στη συναυλία και μετά από 2 ικετευτικά inbox μου πούλησε το εισιτήριό της στην αρχική του τιμή, 45 λεπτά πριν ξεκινήσει η συναυλία. Με τα πόδια στις πλάτες έφτασα καταϊδρωμένος στο C-Halle, αφού πρώτα πήγαν να με πατήσουν 2 αυτοκίνητα και να με κλείσουν οι πόρτες του U - Bahn. Όσο πλησίαζα στον χώρο έβλεπα άτομα με πανό "ΨΑΧΝΩ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ" και τα λυπόμουν. Bitch. 

Opening act ήταν η Kathleen Edwards από τον Καναδά. Ξανθό μαλλάκι, κιθάρα ακουστική, φολκ γκομενίτσα γενικά, κάθε φορά που άλλαζε και τραγούδι, άλλαζε και κιθάρα. Ήταν γλυκούλα, έκανε και πλάκα του τύπου "Μα καλά, όλοι ήρθατε για τον Bon Iver και κανείς για μένα?", τα τραγουδάκια της συμπαθητικά, αλλά κάπου στα μισά του set της σταμάτησα να την βλέπω και σκεφτόμουν ότι το show θα είναι κοιμησιάρικο, τσάμπα τα λεφτά που έδωσα, ότι έχω ξοδέψει πολλά λεφτά άδικα, ότι είμαι σπάταλος, ότι όλοι οι Έλληνες είμαστε έτσι και γι'αυτό έχουμε οικονομική κρίση. 

Ναι, μέχρι να βγει ο Justin Vernon και η τεράστια μπάντα του, αυτά σκεφτόμουν. Μέχρι που άκουσα τις πρώτες νότες του "Perth" και κάτι έπαθα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλά ήθελα να πιάσω κάποιον και να  τον αγκαλιάσω. Ο τύπος απλά ήταν υπέροχος. Στη σκηνή ήταν δύο drum kits, σαξόφωνα, τούμπες, μεταλλόφωνα, αρμόνια, μπάσα, τα οποία έβγαζαν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, πολύ καλύτερο από τις εκτελέσεις στους δίσκους του. Στα μισά κομμάτια μου είχε σηκωθεί η τρίχα και απλά κοίταζα με το στόμα ανοιχτό. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τους στίχους αλλά ήταν και από τον ενθουσιασμό.  Το γερμανικό κοινό ήταν αρκετά θερμό, μάλλον ο Bon Iver είναι αρκετά διάσημος εδώ, για αυτό και η συναυλία ήταν sold out τον πρώτο μήνα.  Μεγάλος χαμός έγινε στο "Skinny Love" με τους backup singers να είναι μαζεμένοι γύρω από μικρόφωνα σαν girl group των 60s. To set ήταν χορταστικότατο, έπαιξε περίπου 2 ώρες και περιελάμβανε σχεδόν όλα τα κομμάτια του. "Blood Bank", "Holocene", "Calgary", ".Wash", "Minessota WI", "Flume" και το "For Emma" για encore. Aυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι ενορχηστρώσεις ήταν πολύ δυναμικές. Παρ'όλο που τα κομμάτια ήταν μελαγχολικά, ατμοσφαιρικά και (κακά τα ψέματα) αργόσυρτα, στο λάιβ έβγαζαν μια πρωτοφανή ενέργεια, που δεν περίμενα ότι θα την έβγαζε ένας ουσιαστικά φολκ τραγουδιστής.



Στο "Holocene" ένιωσα την ανάγκη να βγάλω τον αναπτήρα από την τσέπη μου και να τον κουνήσω στον αέρα, να το κάνω φαση Πυξ Λαξ, αλλά φοβήθηκα μην με μπουζουριάσουν οι σεκιουριτάδες. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν έπαιζε αφού, παρ' όλο που το κάπνισμα απαγορευόταν, μύριζε μπαφιλα από παντού. Ο κύριος Vernon ευχαριστούσε τον κόσμο κάθε τόσο, επαναλαμβάνοντας πόσο δύσκολο είναι για τους μουσικούς να ταξιδεύουν τόσο καιρό μακριά από τα σπίτια τους και "you make us feel like home". Όχι αγαπητέ Bon Iver, ΥΟU make us feel like home.