Play. Τσιγάρο. Το τσιγάρο μου καίει το στομάχι, δεν ξέρω γιατί καπνίζω τόσο εμμονικά. Νομίζεις τελικά ότι τις αυτοκαταστροφικές σου τάσεις τις ξεπέρασες στην εφηβεία. Ναι, βέβαια... Μάλλον όλοι οι άνθρωποι είμαστε ακραία ευάλωτοι, παρ' όλο που κάνουμε συνήθως σαν καραγκιόζηδες για να μην το καταλάβουν οι άλλοι, ίσως για να μην το καταλάβουμε και εμείς. Τώρα θα είναι πολύ κουλτουρέ και φιλοσοφημένο να μιλάω για συναισθήματα και για τις λεπτές κλωστές που χωρίζουν τα δάκρυα χαράς και λύπης. Η Feist το κάνει καλύτερα από μένα, έτσι κι αλλιώς.
Το Metals δεν είναι intimate. Θα μπορούσε, οι folk ενορχηστρώσεις και κομψές μελωδίες του πάνε πολύ. Αλλά όχι, είναι ένα σοβαρό, μαρμάρινο album που ενδύκνειται γι'αυτό ακριβώς, να κρύβει συναισθήματα. Σχεδόν όλα τα κομμάτια του είναι σαν ένα κουβάρι γέλιου και κλάματος, έχουν αυτή την περίεργη μελαγχολία που σε πιάνει όταν ακούς κάτι όμορφο αλλά δεν μπορείς να βρεις διέξοδο μέσα του. Θα σας δώσω και παράδειγμα. Με λυπάμαι που κάθομαι στον καναπέ, σκεπασμένος με την κουβέρτα μου και το τσιγάρο να μου καίει το στομάχι. Στο album δεν μπορώ να βρω ένα τραγούδι να λυπηθώ, όμως. Η Feist μπορεί να τραγουδάει για το πώς σε μια σχέση, ο καθένας μπορεί να βγάλει το χειρότερο εαυτό του άλλου ('The Bad In Each Other'), αλλά το κάνει σαν να φιλοσοφεί, σαν να μην την αγγίζει το θέμα. Κατά τα άλλα, το 'Metals' είναι καταπληκτικό, ένας blues-y δίσκος με καταπραϋντικές μελωδίες, μικρά μουσικά ξεσπάσματα και την ερμηνεία της Feist να δίνει στα κομμάτια μια στιβαρότητα δυσανάλογη με την εύθραυστη φωνή της.
Η Feist είναι αυτοκαταστροφική. Θα μπορούσε να κάνει άλλον ένα δίσκο σαν το "The Reminder", γεμάτο με τραγούδια για την αγάπη και να περιορίσει τα πειράματά της σε διασκευές τύπου 'Sealion'. Αντ' αυτού, άφησε την αγάπη στην άκρη και προτίμησε να κάνει έναν άρτιο δίσκο, μακριά από τα 'θέλω' του μέσου ακροατή. Μπορεί και γι'αυτό να το ονόμασε "Metals", γιατί ήθελε να είναι σαν το μέταλλο, σκληρός, γυαλιστερός και κρύος.
Πφ, τώρα που το σκέφτομαι δεν με νοιάζει τι σκεφτόταν η Feist. Oύτε ξέρω πώς σκέφτεται ο μέσος ακροατής. Στην τελική, τα όμορφα πράγματα δεν χρειάζεται να τα πολυπειράζουμε. Γι' αυτό και θα σκεπαστώ λίγο παραπάνω με την κουβέρτα μου, θα ανάψω άλλο ένα και θα ξανακούσω το 'Graveyard'.
Πφ, τώρα που το σκέφτομαι δεν με νοιάζει τι σκεφτόταν η Feist. Oύτε ξέρω πώς σκέφτεται ο μέσος ακροατής. Στην τελική, τα όμορφα πράγματα δεν χρειάζεται να τα πολυπειράζουμε. Γι' αυτό και θα σκεπαστώ λίγο παραπάνω με την κουβέρτα μου, θα ανάψω άλλο ένα και θα ξανακούσω το 'Graveyard'.
4/ 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου