Σκηνοθεσία, Σενάριο: Pedro Almodovar
Πρωταγωνιστούν: Antonio Banderas, Elena Anaya, Marisa Paredes, Jan Cornet
Ο Pedro Almodovar είναι ένας καλλιτέχνης μοναδικός στο είδος του. Γκέι, άθεος, με mother issues και πολυτάραχη εφηβεία, ο βασιλιάς του σύγχρονου μελοδράματος, λάτρης του κιτς, του έντονου και του σουρεάλ έχει δημιουργήσει ένα δικό του ριζοσπαστικό κινηματογραφικό σύμπαν, χαράζοντας με μεγάλα φανταχτερά γράμματα το όνομά του στην ιστορία της 7ης τέχνης. Στο "La Piel Que Habito" επιστρέφει με μια πιο μοντέρνα αισθητική, στο Τολέδο του 2012, αφηγούμενος την ιστορία του διαστροφικού πλαστικού χειρούργου Robert Ledgard (Antonio Banderas) που αφού χάσει τη γυναίκα του σε ένα δυστύχημα στο οποίο κάηκε ζωντανή, πειραματίζεται με τo ανθρώπινο δέρμα προσπαθώντας να το κάνει ανθεκτικότερο. Όπως συμβαίνει όμως πάντα στις ταινίες του Almodovar, πυρήνας της ιστορίας είναι μια γυναίκα, σε αυτή την περίπτωση η Vera (Elena Anaya), το έγκλειστο "πειραματόζωο" του Robert.
O Almodovar καταπιάνεται για ακόμα μια φορά με τα φαντάσματα του παρελθόντος, τις εμμονές και το πάθος, θεματολογίες που έχουν σημαδέψει το έργο του στο παρελθόν και του οποίου χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το τελευταίο του δημιούργημα. Ως ένα μείγμα δράματος και θρίλερ, το "La Piel Que Habito" είναι ένα φιλμ περίπλοκα γραμμένο και περίτεχνα σκηνοθετημένο. Η πένα του Almodovar έχει συνθέσει μια ιστορία νοσηρή αλλά ταυτόχρονα ανατριχιαστικά ευφυέστατη, την οποία ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά φτάνοντας σε μια ανατροπή που σου κόβει την ανάσα. Με την αποκαλυπτική ερμηνεία της Anaya, τον αρρωστημένο χαρακτήρα του Banderas και την εθιστική μουσική του Alberto Iglesias ως εξαιρετικά χρήσιμα εργαλεία στα χειρουργικά χέρια του, μπήγει βαθιά το νυστέρι στο "δέρμα" της ταινίας αποκαλύπτοντας την διαστροφή, τα μυστικά και τo μίσος που κρύβουν μέσα οι χαρακτήρες του. Μια ταινία τόσο μακάβρια και άρρωστη όσο και ιδιοφυής που σε κρατάει σε ένταση λες και βρίσκεσαι εσύ ο ίδιος φυλακισμένος σε ένα ψεύτικο, συνθετικό σώμα. Πιο απλά, η τελευταία ταινία του πολυαγαπημένου στην Ελλάδα Ισπανού είναι must see. Θα αποθεωθεί από αυτούς που αγαπάνε τις ταινίες που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, θα εξυβρισθεί από τους συντηρητικούς θεατές ως βδελυρή και έκφυλη, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα περάσει απαρατήρητη.
9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου