Τhe boy who lived... come to die.

Σκηνοθεσία: David Yates

Σενάριο: Steve Kloves

Πρωταγωνιστούν: Daniel Radcliffe, Emma Watson, Rupert Grint, Ralph Fiennes, Alan Rickman

Κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε, πήγα κι εγώ μετά κόπων και βασάνων και αφού παρακαλούσα φίλους και φίλες να με συνοδέψουν, στο τελευταίο μέρος της σειράς ταινιών Harry Potter. Συγκίνηση; Καμία. Γιατί μπορεί να ήμουν μεγάλος θαυμαστής των βιβλίων αλλά οι ταινίες κάθε άλλο παρά αντάξιες τους δεν ήταν. Φαεινή εξαίρεση, το πρώτο μέρος της διασκευής του τελευταίου βιβλίου, "The Deathly Hallows", που έκανε στροφή στο δράμα παραδίδοντας ένα μουντό και συγκινητικό δίωρο, προσδίδοντας βάθος και συναίσθημα σε μια σειρά που στο παρελθόν είχε αγνοήσει σχεδόν ολοκληρωτικά τα δύο αυτά στοιχεία. Οι προσδοκίες για την τελευταία ταινία μεγάλες, αφού με το πρώτο μέρος του "επικού φινάλε" φάνηκε πως, αν και στο παρά πέντε, παραγωγοί, σκηνοθέτης και σεναριογράφοι πήραν επιτέλους μπρος.


BEWARE! This product may contain wheat, nuts and SPOILERS.

Σε αντίθεση όμως με ότι περίμενα και κόντρα στους διθυράμβους κριτικών και κοινού, θα πω απλώς πως το "Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2" ήταν μια αρκετά καλή ταινία, ένα ωραίο φινάλε για τη σειρά αλλά σίγουρα όχι το ιδανικότερο. Σε αντίθεση με το πρώτο πιο εσωστρεφές μέρος, το δεύτερο είναι περισσότερο εφετζίδικο. Κρατάει ακριβώς τα σημεία που πρέπει από το βιβλίο εμπλουτίζοντας τα με πιο εντυπωσιακές μάχες, αλλά δεν καταφέρνει να αποδώσει το συναίσθημα στο βαθμό που θα έπρεπε. Εντυπωσιακό; Σίγουρα! Εφετζίδικα ξόρκια, μακελεμένο Hogwarts και χορταστική δράση. Συγκινητικό; Δυστυχώς όχι. Αν και είχε πολύ τροφή για κλάμα και μελαγχολία, δεν την αξιοποίησε όπως θα έπρεπε, με μοναδική εξαίρεση τη σκηνή με τις αναμνήσεις του Snape (τι έχει πάθει ο Rickman και μοιάζει με τραβέλι που έχει πλακωθεί στις πλαστικές;). Πόσο πιο σπαρακτικός θα μπορούσε να είναι ο θάνατος του Fred (ή μήπως πέθανε ο άλλος δίδυμος;) και πόσο πιο έντονη η μάχη της μητέρας του με την Bellatrix;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι για ακόμα μια φορά το σενάριο. Διάλογοι ελάχιστοι, βιαστικοί ρυθμοί και προβλήματα με την ροή της ταινίας, η οποία είναι πολύ ξεκάρφωτη καθώς δεν έχει ουσιαστική πλοκή μιας και το μεγαλύτερο μέρος της είναι η μάχη του Hogwarts. Στον αντίποδα, η σκηνοθεσία του David Yates ήταν πολύ καλύτερη απ' ότι θα μπορούσε κανείς να περιμένει. Στα θετικά βάλε και το πέρασμα που κάνουν σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες της σειράς (είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσοι μεγάλοι Βρετανοί ηθοποιοί έχουν περάσει από το Harry Potter - Ralph Fiennes, Alan Rickman, Maggie Smith - αξιολάτρευτη, καιρός ήταν να ξαναδούμε την McGonagall εν δράσει - , Helena Bonham-Carter - καταπληκτική όταν υποδυόταν την Hermione υπό την επήρεια του πολυχημικού φίλτρου - , Jason Isaacs, John Hurt, David Thewlis, Jim Broadbent, Emma Thompson, Robbie Coltrane - πολύ άνευρο και άχαρο το πέρασμα του Hagrid, κρίμα - , Gary Oldman, Julie Walters), τα εφέ (αλήθεια πόσες φορές τα έχω αναφέρει;), τη μουσική και γενικά την παραγωγή της ταινίας. Στα αρνητικά πρόσθεσε και την επιλογή να κρατήσουν το απαράδεκτο φινάλε του βιβλίου που αποθεώνει κάθε στερεότυπο και να το κάνουν ακόμα χειρότερο με τις καρικατούρες του Harry, του Ron, της Hermione, της Ginny και του Malfoy σε ηλικία 30 φεύγα. Αλήθεια, πόσο αστεία ήταν η Ginny; Σα μεσήλικη, βλάχα από τα Γρεβενά , σενιαρισμένη λες και πάει σε δεξίωση, με ένα μαλλί τραγωδία.

Για να συνοψίσω, το "Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2" είναι ένα αξιοπρεπέστατο κλείσιμο για τη σειρά με τις περιπέτειες του αγαπητού (και κάπως hot στις τελευταίες ταινίες) μάγου, που όμως θα μπορούσε και θα του άξιζε να είναι πολύ καλύτερο, πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο αφοπλιστικό. Ωστόσο, ο Yates κράτησε την ταινία στο ύψος της, με σοβαρότητα και σεβασμό προς το βιβλίο της ζάμπλουτης πλέον Rowling, παραδίδoντας μια ταινία χορταστική αλλά όχι άψογη. Σε κάμποσα χρόνια που θα βγει το remake, ελπίζω να τα πάει καλύτερα.

7/10