Hype: Bitch out of order

Δεν θα σας γράψω πόσο αγαπώ τη Ματζάνα και το πόσο εκνευριστικά μεγάλος φαν είμαι. Ούτε θα σταθώ στο κατά πόσο έχει γεράσει, έχει γίνει κλισέ και κάνει αποτυχημένο μάρκετινγκ, με τις φαρμακερές της ατάκες για το "Born This Way" να απασχολούν τα media περισσότερο από τα μέτρια single της. Η αλήθεια είναι ότι τελευταία, με φωτεινή εξαίρεση την κιτσάτη εμφάνιση της στο ημίχρονο του Super Bowl, η Ματζάνα έχει πάρει την κάτω βόλτα. Όποιους παραγωγούς και να επιστρατεύσει, όσους pop stars και να συμπεριλάβει στα κομμάτια της (Justin Timberlake, Nicki Minaj, M.I.A., Lil' Wayne ), τίποτα δεν της δίνει αυτή την superstar credibility που είχε μέχρι τις αρχές των '00s. Παρ' όλα αυτά, το MDNA είναι πολύ καλό.

Μετά το Hard Candy, σε νέο label πλέον, διαζευγμένη και με 4 παραπάνω χρόνια στην πλάτη της, η Madonna φτιάχνει έναν καθαρό pop dance δίσκο, ο οποίος ισορροπεί ανάμεσα στον ήχο του σήμερα και τις ρετρό αναφορές στην τριαντάχρονη καριέρα της. Η εισαγωγή του "Girl Gone Wild", ένα απόσπασμα από το τελευταίο track του Like A Prayer, χτίζει ατμόσφαιρα για να ξεκινήσουν τα δυνατά beats του MDNA. Το "Girl Gone Wild" από μόνο του είναι απογοητευτικό, πιο πολύ στιχουργικά, όπως και το "Give Me All Your Luvin'", τα οποία μοιάζουν σαν μια απελπισμένη προσπάθεια της Madge να πείσει ότι είναι ακόμα νέα και πουλάει και πιάνει τον παλμό της νεολαίας, πράγμα που δεν καταφέρνει όταν λέει ότι είναι ένα κορίτσι που αγρίεψε. Για το Θεό δηλαδή.

Αν εξαιρέσεις αυτά και 1-2 ακόμα, το υπόλοιπο άλμπουμ αποτελείται από μικρά (ή μεγάλα) pop διαμάντια. Το "Gang Bang" είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι της εδώ και καιρό, πολύ διαφορετικό από ό,τι έχει κάνει, σκοτεινό, σέξι, και όντως πείθει ότι η Ματζάνα μπορεί να κάνει ακόμα καταπληκτική μουσική. Επιστρατεύοντας καθαρή techno, ένα αναπάντεχο dubstep breakdown, θεατρικότητα και bitchy στίχους, είναι το κομμάτι που έχει αφήσει κριτικούς και fan εκστασιασμένους, πιο πολύ μάλλον διότι είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που η βασίλισσα της ποπ πειραματίζεται.

Ο Benassi και ο Solveig έχουν κάνει καλή δουλειά, με killer beats και ανάλαφρες catchy μελωδίες που θυμίζουν προηγούμενες δουλειές τους αλλά δεν ακούγονται παρωχημένα. Το "I'm Addicted" είναι σαφώς potential gay anthem και το "Turn Up The Radio" πατάει γερά πάνω στο "Hello". Στο "I Don't Give A" λέει για το γάμο της και για το κατά πόσο απέτυχε ως σύζυγος, με τη Nicki Minaj να σιγοντάρει ότι "There is only one queen and that's Madonna bitch", νέο σλόγκαν για τα fanboys της. Για μένα, τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι αυτά που έχει κάνει με τον William Orbit, συνεργάτη της στα τέλη των '90s, και είναι σαφώς πιο "πειραματικά". Η παραγωγή του "Some Girls" είναι υποδειγματική, το "Love Spent" συνδυάζει βιολί, beats, sample από το "Hung Up" με αποτέλεσμα να θυμίζει σε σημεία το "Pass This On" (ναι ρε, πέστε να με φάτε, ίδια είναι) και το "Masterpiece" είναι σαν το ξώγαμο παιδί του "The Power Of Goodbye", απόδειξη ότι η Βασίλισσα μπορεί ακόμα να τραγουδήσει, σε αντίθεση με κάποιες από τις στάρλετ - διαδόχους της. 

Tα bonus tracks είναι επίσης αρκετά αξιόλογα, με το "Beautiful Killer" να ξεχωρίζει και το "I Fucked Up" να έχει drum 'n bass στοιχεία, τα οποία, παραδόξως, δεν ακούγονται εκτός κλίματος. Μόνη απογοήτευση το "B-Day Song", ένα χαζοχαρούμενο ντουέτο με την M.I.A., το οποίο, φαντάζομαι, η τελευταία θα πασχίζει να σβήσει από τη μνήμη της. Και να αποσύρει το όνομά της, ει δυνατόν. Και από το "Give Me All Your Luvin'", δηλαδή τι σκεφτόταν αυτό το κορίτσι?

"It's so sad that it had to end" είναι ο στίχος που, a capella, κλείνει το MDNA και, τελικά, είναι αλήθεια. Σίγουρα δεν είναι ένας άψογος δίσκος, αλλά τα "καλά" του σημεία είναι τόσο δυνατά που σε κάνουν να μην δίνεις σημασία στα άσχημα. Δεν ξέρω κατά πόσο τα επόμενα χρόνια θα μιλάμε για αυτό, αλλά σίγουρα το 53χρονο girl gone wild δεν έχει διάθεση να αποσυρθεί σύντομα.

3,5/ 5