Imaginary Motion Picture Soundtrack

Όλα ξεκίνησαν από μια ταινία. Ή μάλλον ένα soundtrack. Ή καλύτερα μια ταινία και ένα soundtrack, το οποίο έκανε αναπάντεχο σουξέ τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο λόγος, φυσικά, για το Drive, το οποίο μετέτρεψε το "Nightcall" στην αντίστοιχη "Misirlou" της δεκαετίας και έκανε τον Johnny Jewel από underground glam persona δυνατό χαρτί της ηλεκτρονικής σκηνής.

Ο Johnny, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος πίσω από 3 ολόκληρα συγκροτήματα: τους Glass Candy (μαζί με την Ida No), τους Desire (με τον Nat Walker και την παράφωνη Megan Louise) και τους Chromatics. Εδώ περιπλέκονται λίγο τα πράγματα, καθώς οι Chromatics είναι ολόκληρη μπάντα, με τα όλα τους, με drummer, κιθαρίστα, Johnny (σε χρέη παραγωγού και μουσικού) και φωνητικά από τη Ruth Radelet. Η ιστορία τους ξεκινά το 2003, με την original σύνθεσή τους να μην περιλαμβάνει τον Jewel και τα 2 πρώτα άλμπουμ τους να έχουν περισσότερο noise και punk χαρακτήρα. Το "Night Drive" του 2007 ήταν ο δίσκος που άλλαξε τον ήχο τους και τον έκανε πιο ηλεκτρονικό, πιο synth, πιο κοντά στην Italo disco ή, αλλιώς, στον ήχο των υπόλοιπων project του Jewel, χρωματίζοντάς τον με μια seventίλα, αλλά και μία θεατρικότητα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι ο εναλλακτικός τίτλος του δίσκου ήταν "Original Motion Picture Soundtrack IV", ούτε ότι ο Johnny Jewel ήταν η πρώτη επιλογή για να συνθέσει το soundtrack του Drive, παρ' όλο που τελευταία στιγμή αντικαταστάθηκε από τον Cliff Martinez (περισσότερα εδώ). Το αρχικό project για το Drive μπορεί να απορρίφθηκε, 2 κομμάτια του Jewel όμως, κατέληξαν στο soundtrack, το "Tick Of The Clock" των Chromatics και το "Under Your Spell" των Desire, και κάπως έτσι οι Chromatics τράβηξαν την προσοχή του κόσμου.

Μετά από την επιτυχία, ήρθε το τέταρτο album, "Kill For Love". Το πρώτο ομώνυμο single κυκλοφόρησε κάπου το Νοέμβριο, τότε που οι φήμες οργίαζαν ότι ο δίσκος θα κυκλοφορούσε κάπου τον Ιανουάριο. Μέγα λάθος. Η σειρά από buzz singles συνεχίστηκε, χτίζοντας γερό hype γύρω από το album, επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας δεν υπήρχε, παρά μόνο οι δηλώσεις του Jewel, τύπου "έρχεται, να το, τώρα σε λίγο βγαίνει", μέχρι που, out of the blue, το "Kill For Love" βρήκε το δρόμο του online στις 26 Μαρτίου, και μάλλον άξιζε η αναμονή.

Ο δίσκος ανοίγει με το "Into The Black", μια electro διασκευή του "Hey Hey My My" του Neil Young, σχεδόν γυμνή, με τα φωνητικά της Radelet να κυριαρχούν μέσα σε μια ατμόσφαιρα από κιθάρες και διάσπαρτα beeps, για να συνεχίσει στο "Kill For Love" και, έτσι να ξεκινήσει όλη η synth δόξα του άλμπουμ. Πιστό στη φιλοσοφία του δημιουργού του, θα μπορούσε να είναι το soundtrack μιας ταινίας για την αγάπη αυτή τη φορά, αλλά εξίσου σκοτεινής και βρώμικης με το "Drive" π.χ., όπως σε προδιαθέτει, άλλωστε, ο τίτλος και αυτή η retro αισθητική του. Instrumentals μπλέκονται με pop συνθέσεις, άλλοτε επικρατεί χάος και άλλοτε απόλυτη αρμονία, σαν να ακολουθεί τo storyline ενός σεναρίου που καλούμαστε να ανακαλύψουμε ακούγοντας το δίσκο. Είναι περίεργο και αξιοθαύμαστο το πώς ο Jewel χρησιμοποιεί τα synths, τα drums, τις κιθάρες, τα ρομποτικά φωνητικά για να δημιουργήσει ηχητικά τοπία, να σε μεταφέρει σε ένα μέρος, αξιοποιώντας μόνο την ακοή σου. Το "There's A Light Out On The Horizon", για παράδειγμα, είναι τροφή για τη φαντασία, χτίζει μια ηλεκτρονική ψυχεδέλεια η οποία διακόπτεται μόνο για να ακουστεί ο τηλεφωνητής: "It’s me. Just wondering if you got my text. Anyway, I’m going to bed pretty soon. Hope you’re okay out there, wherever you are. Good night. Love you." Εκεί που γίνεται όμως η πραγματική μαγεία, μιας και δεν είμαι πολύ των instrumental, είναι οι πιο pop συνθέσεις, που φλερτάρουν έντονα με την Italo disco όπως γίνεται στο αριστουργηματικό "Lady" ή με την synth pop των Depeche Mode, όπως στο "The Page". Όλα αυτά για να καταλήξουν σε ένα Pink Floyd-ικό 14λεπτο κλείσιμο ("No Escape") που συνοδεύει τους υποτιθέμενους τίτλους τέλους.

Ίσως μοναδικό στο είδος του, το "Kill For Love" είναι αντίστοιχο του "Themes For An Imaginary Film", μουσική για μια φανταστική ταινία βουτηγμένη στον έρωτα, στα δάκρυα, στα neon φώτα των disco τoυ Βερολίνου, στο σεξ, στα ναρκωτικά, ένα ολοκληρωμένο album, το οποίο, παρά το γεγονός ότι χαώνεται σε σημεία, καταλήγει να είναι απρόσμενα συνεκτικό. Φτιάχνοντας το, ο Jewel είχε δηλώσει ότι από τα 36 κομμάτια, το έκοψε στα 17. Αν έκοβε λίγο ακόμα από την ψυχεδέλεια και τα interludes, θα είχαμε στα ipod μας ένα αριστούργημα. 

4,5/ 5