Παρά τον ανελέητο καύσωνα και τα ντουμάνια σκόνης που σηκώνονταν από τα ποδοβολητά των επισκεπτών του EXIT, το φεστιβάλ συνέχισε ακάθεκτο, με τους ελέγχους για ναρκωτικά να γίνονται όλο και πιο έντονοι (μη και καπνίσεις στριφτό, κατευθείαν να σου την πέσουν και να σε ρωτήσουν τι είναι) και τον Δούναβη να φαντάζει όλο και περισσότερο ως μια πολύ ελκυστική επιλογή για βουτιά.
9 July
Η τρίτη μέρα του EXIT ξεκίνησε με τη Santigold και το σχετικά ξενέρωτο live της. Θα μου πεις, που να βγει καλό το live όταν από τον ένα δίσκο που έχει βγάλει, μόνο 3 τραγούδια αξίζουν; Κρίμα πάντως γιατί είναι συμπαθητική ως παρουσία, προσπάθησε (χωρίς επιτυχία) να ανάψει λίγο τα αίματα του ψόφιου κοινού, είχε και τις δύο γλάστρες και μαλακίζονται για να τραβήξουν λίγο την προσοχή, αλλά δεν τα πολυκατάφερε, κρίμα Santigold, μέτριο το αποτέλεσμα.
Τη Santigold ακολούθησε το μεγαλύτερο και πιο διαφημισμένο όνομα του φετινού EXIT, οι Jamiroquai. Γενικά, η χαρά της νεκρανάστασης ήταν φέτος το EXIT αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, ο Jay Kay καλά κρατεί αν και 41 πλέον, κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό του ΕΧΙΤ το οποίο είχε φισκάρει το Main Stage (ούτε στις γιγαντοοθόνες δεν μπορούσες να δεις). Προσωπικά δεν μπήκα καν στον κόπο να τους δω αλλά τους άκουγα από πιο μακριά, αρκετά funky live (προφανώς), αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν απογοήτευσαν τους χιλιάδες οπαδούς τους.
Πάμε τώρα στο όνομα που περίμενα πως και πως να δω την τρίτη μέρα. Hadouken! και τα μυαλά στα κάγκελα, γιατί μπορεί να μην είναι καμιά συγκροτηματάρα αλλά η μουσική τους είναι ότι πρέπει για συναυλία. Heavy tunes, τρομερή ενέργεια o James Smith, τρελό σπρωξίδι στο κοινό, ποτάμια ιδρώτα, αγκωνιές και κλοτσιές, το άξιζαν όμως και με το παραπάνω και ας κινδύνεψε η ζωή των γυαλιών μου ουκ ολίγες φορές.
Το μεγάλο όνομα στην Dance Arena για την τρίτη μέρα, αν εξαιρέσουμε τον βασιλιά της καγκουριάς Fedde Le Grande, ήταν οι Groove Armada. Για ακόμα μια φορά φίσκα στον κόσμο (μα καλά από τι ώρα μαζεύονται εκεί πέρα; σοβαρά παίζει να υπάρχουν άτομα που αγοράζουν εισιτήριο μόνο και μόνο για να ξημεροβραδιάζονται στην Dance Arena) οπότε δεν έκατσα ιδιαίτερα αλλά προτίμησα να επισκεφτώ ένα από τα υπόλοιπα stages του φεστιβάλ...
... το Happynovisad, όπου έπαιζαν ηλεκτρονική κάποιοι ψαγμένοι djs που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, σε φάση 70 views στο youtube (η χαρά του βλαχοχίψτερ). Παρ' όλ' αυτά ήταν πολύ ωραία σκηνή, πιο ήρεμη, χωμένη μέσα σε ένα τούνελ δίπλα στην Dance Arena, με την τεκίλα να ρέει άφθονη.
10 July
Η τελευταία μέρα του φεστιβάλ έφτασε πολύ πιο γρήγορα απ' ότι φανταζόμουν, με headliners το δεύτερο πιο αναμενόμενο μου όνομα, τους Portishead. Αν και ήμουν πολύ μπροστά - πολύ στριμωχτά και είχα και μια τρυπαρισμένη ηλίθια δίπλα μου που τα έβαζε με τους πάντες γύρω της, μπορώ να πω ότι ήταν ένα καταπληκτικό live, με μια γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία από την Beth Gibbons, πολύ καλό ήχο και γαμάτα visuals. Άνετα ανάμεσα στα καλύτερα live του φεστιβάλ, αποθεώθηκαν από το κοινό και στο φινάλε η ξαφνιασμένη από την αποδοχή του κοινού Gibbons κατέβηκε να χαιρετήσει μας χαιρετήσει, όπου αφού ποδοπάτησα δυο-τρεις, κατάφερα να την φτάσω και να της πιάσω το χέρι (παρ' ότι υποστήριξα ότι δεν θα το ξαναπλύνω ποτέ, η βρώμα των χημικών τουαλετών δεν μου άφησε πολλά περιθώρια). Μεγάλες στιγμές ζήσαμε!!
Μετά τους Portishead, σειρά στο Main Stage είχε ο Nick Cave με το νέο του πρότζεκτ εν ονόματι Grinderman. Πολύ καλό live απ' ότι άκουσα, δυναμικός ο Cave, κατέβηκε και στο κοινό όπου έγινε ένας πανικός, αυτά μέσες άκρες, τώρα λεπτομέρειες δεν ξέρω γιατί έμενα να με συμπαθάτε αλλά ο Cave δεν μ' αρέσει οπότε σηκώθηκα και έφυγα και πήγα Dance Arena να δω...
...Digitalism, οι οποίοι γάμησαν, αν και ήμουν αρκετά κουρασμένος ώστε να ανταποκριθώ στο ακόρεστο κάλεσμα τους για χορό. Παρ' όλ' αυτά είχα αρκετό χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι η Dance Arena ήταν η αποθέωση της γυφτιάς και της καγκουριάς, το τι σούργελο κυκλοφορούσε δεν περιγράφεται, σφυρίχτρες, γυαλιά-μάσκες τύπου κακά 90ς, λευκά φανελάκια, πουκάμισα με ασημί δράκους και άλλα τέτοια όμορφα. Η αποκορύφωση ήρθε φυσικά στον...
...Steve Aoki, ο οποίος περισσότερο χοροπηδούσε πάνω στα decks παρά έπαιζε. Ωραίος ήταν αν μη τι άλλο, έκανε ολόκληρο σόου, μας περιέλουσε με σαμπάνια, μας πέταξε μπαλόνια, καπνούς, κομφετί, πετάχτηκε και ο ίδιος πάνω μας πάνω σε φουσκωτή βάρκα, πλάκα είχε γενικά, αλλά ντάξει είπαμε, dj set κάνεις, παίξε και λίγο μην τα βάζεις όλα απ' το cd!
Τον Aoki ακολούθησε ο Paul Kalkbrenner, ο οποίος έχει γίνει πολύ μεγάλη φίρμα τελευταία. Δεν του έκανα την τιμή για πολύ ώρα, είπα να κάνω μια τελευταία γύρα στα Happynovisad και Silent Disco και έκλεισα την τελευταία μου βραδιά στο Petrovaradin Fortress με Caspa και ένα γαμηστερό dj set στο Main Stage, το οποίο παρακαλούσα να μην τελειώσει ποτέ.
Ήρθε η ώρα να γίνω λίγο κλισέ και να πω πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, και έτσι το EXIT Festival 2011 ήρθε στο τέλος τους. Με μαύρη καρδιά αποχωρίστηκα το camping του φεστιβάλ (παρ' ότι με ταλαιπώρησε) και με ακόμα πιο μαύρη καρδιά τα παιδιά που γνώρισα εκεί. Το EXIT νομίζω πως ήταν το erasmus που δεν έζησα. Μοναδική εμπειρία που μακάρι να επαναλάβω και του χρόνου, ακόμα και να μην έχει καλό lineup (αν και ακούστηκε ότι θα προσπαθήσουν να κλείσουν Sigur Ros και Radiohead!).
Τα λέμε του χρόνου!
Για το πρώτο part δες εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου