Πάντα είχα μια μεγάλη καψούρα να πάω σε κάποιο μεγάλο μουσικό φεστιβάλ. Επειδή όμως το Coachella είναι όνειρο απατηλό, είπαμε με κάτι φίλους να πάμε φέτος στο EXIT Festival, ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης, που είναι και το πιο προσιτό για το ελληνικό κοινό αφού βρίσκεται στη Σερβία και συγκεκριμένα στο Novi Sad, μια πολύ όμορφη πόλη κοντά στο ακόμα πιο όμορφο (και πάμφθηνο) Βελιγράδι (οι 12 ώρες με το λεωφορείο είναι λίγο μαρτύριο αλλά από τα 250 ευρώ για το αεροπλάνο τις προτιμώ) και οικονομικά το λιγότερο επώδυνο (120 ευρώ το εισιτήριο του τετραήμερου + 85 ευρώ πήγαινε-έλα με το λεωφορείο + 25 ευρώ το κάμπινγκ, νομίζω είναι η πιο βιώσιμη επιλογή για όποιον Έλληνα θέλει να δει ένα πραγματικό μουσικό φεστιβάλ). Βέβαια οι φίλοι μετά την πλήρη ανακοίνωση του line-up άρχισαν σιγά σιγά να κάνουν νερά (δεν τους αδικώ, δηλαδή εντάξει δεν είναι άσχημα τα ονόματα αλλά δεν είναι και τίποτα το συγκλονιστικό) οπότε τελικά κατέληξα μόνος μου να κάνω αίτηση για να πάω εθελοντικά. Προς μεγάλη μου έκπληξη με δέχτηκαν κιόλας και εννοείται πως δεν έχασα την ευκαιρία και έτρεξα, μόνος και άπονος με ένα σακίδιο στην πλάτη και μια σκηνή στο χέρι.
Δευτέρα πουρνό πουρνό λοιπόν καταφθάσαμε οι 4 Έλληνες του λεωφορείου στο κάμπινγκ του EXIT και μετά από μια κάποια γκρίνια για τις χημικές τουαλέτες και τις τσίγκινες ντουζιέρες, στήσαμε τις σκηνές μας κάτω από τη σκιά των λεύκων (πάλι καλά που μετέφεραν το κάμπινγκ γιατί η περσινή του τοποθεσία ήταν μέσα σε κάτι χωράφια με τον ντάλα να σε χτυπάει κατακούτελα). Αρκετά οργανωμένοι ήταν πάντως, αν και οι τουαλέτες θα μπορούσαν να είναι πιο καθαρές (τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσες ούτε να τις πλησιάσεις από τη μπόχα), αλλά ας όψεται λόγω του καλού κλίματος και των καλών γνωριμιών. Για να μην τα πολυλογώ, μας αναθέτουν τα καθήκοντα μας (backstage μου είχαν πει, χάρηκα εγώ ότι θα αγκαλιάσω την Μ.Ι.Α., τελικά σε ένα τύπου θερινό σινεμά με βάλανε - η ρετσινιά του ΦΚΘ με ακολουθεί παντού - αλλά δεν παραπονιέμαι καθώς οι υποχρεώσεις μου ήταν ελάχιστες οπότε πάλι καλά να λέω). Και αφού πέρασαν οι πρώτες μέρες και συνηθίσαμε τον ύπνο στο άνισο έδαφος και τον ήλιο, ξεκίνησε σιγά σιγά και το φεστιβάλ...
7 July
Σε αυτό το σημείο να σημειώσω ότι καμία από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που θα ακολουθήσουν δεν είναι δικιά μου γιατί η σκατοφωτογραφική μου αποφάσισε να χαλάσει με το που πάτησα το πόδι μου στο Novi Sad. Αλλά ας μην ξεκινήσω με γκρίνια, πρώτη μέρα αποφάσισαν να μου δώσουν ρεπό (σου λέει κουράστηκα πολύ τις προηγούμενες μέρες) οπότε ξεκίνησα από νωρίς τις συναυλίες. Bad Religion λοιπόν το όνομα με το οποίο ξεκίνησε το φεστιβαλικό τετραήμερο, μια χαρά live κάνανε τα παιδιά, όσο έκατσα δηλαδή να ακούσω γιατί να πω την αλήθεια ούτε που έχω ακούσει ποτέ κάποιο τραγούδι τους εκτός από το "Digital Boy" που παίζει παντού.
Και αφού άραξα λίγο στη Foodland να κάνω παρέα στην Enisa και την Αλίκη που εργαζόντουσαν σκληρά μαζεύοντας σκουπίδια, έτρεξα να χωθώ προς το κάγκελο γιατί το επόμενο live ήταν αυτό των Arcade Fire, προσωπικά το πιο αναμενόμενο όνομα. Απίστευτη παρουσία και άψογος ήχος, οι Arcade Fire απέδειξαν και ζωντανά ότι είναι τόσο μεγάλο συγκρότημα όσο λένε στα blogs, στον τύπο και στα βραβεία, κλείνοντας τα στόματα όλων των haters και εντυπωσιάζοντας όσους ήταν στο demi. Με μια καταπληκτική setlist που συνδιάσε τα καλύτερα και από τους τρεις τους δίσκους, ξεπέρασαν τις προσδοκίες όλων μας και έκαναν ένα από τα καλύτερα live του φεστιβάλ. Εύγε!
Τους Arcade Fire ακολούθησαν οι Pulp, τους οποίους περίμενε πως και πως να δει και ο Win Butler, frontman των Arcade Fire. Βέβαια σαν να βαριόντουσαν λίγο οι Pulp, o Cocker δεν είχε την ενέργεια που είχε στο Ejekt το 2009, σερνόταν λίγο στην αρχή αλλά σιγά σιγά πήρε τα πάνω του. Βέβαια μέχρι το τέλος δεν έκατσα γιατί ήθελα να δω και Beirut (φίσκα η πρώτη μέρα με καλά ονόματα) αλλά απ' ότι έμαθα έκλεισαν με "Common People" και ανέβασαν στη σκηνή την βιολίστρια των Arcade Fire για να τους συνοδέψει.
Τρέχω λοιπόν μετά το "This is hardcore" για να πάω στην Fusion Stage, μία από τις 20 σκηνές του EXIT, όπου έπαιζαν οι Beirut. Ξάπλα στο χορτάρι που βρισκόταν δίπλα από τη σκηνή, συνειδητοποίησα ότι οι Beirut δεν είναι συγκρότημα για εξωτερικό χώρο αλλά όπως και να χει, φωνάρα ο Zack Condon και αυτή η τρομπέτα του Brandenburg ήταν σαν να έκανε έρωτα στα αυτιά σου.
Πίσω στη Main Stage μετά τους Beirut. Πάλι καλά που οι σκηνές του EXIT ήταν κοντά η μία στην άλλη και δεν έπεφτε πολύ τρέξιμο γιατί απ' ότι έμαθα σε άλλα φεστιβάλ πχ. Primavera παίζει να έχανες ονόματα μόνο και μόνο επειδή έπρεπε να περπατήσεις πολύ ώρα για να αλλάξεις stage. Φτου στα μούτρα της Βαρκελώνης λοιπόν, το κάστρο του Petrovaradin, στο οποίο έλαβε χώρα το φεστιβάλ του EXIT, ήταν πολύ καλή επιλογή. Magnetic Man λοιπόν με 2 από τα 3 μέλη της ομάδας να είναι παρόντα (Benga και Artwork) καθώς ο Skream καλωσόριζε τον πρωτότοκο του (πόσο cool να είσαι γιος/κόρη dubstepα!). Μαζί με τους Magnetic Man ήταν ο P-Money και ο Sgt. Pokes, που έκαναν ότι μπορούσαν για να μην πέσει η διάθεση του κόσμου λόγω των προβλημάτων στον ήχο. Πολύ ενέργεια και χορός, γαμάτο κλείσιμο για την πρώτη ημέρα μου στο EXIT. Βέβαια για όσους είχαν περισσότερες αντοχές από εμένα το πάρτι συνεχίστηκε μέχρι τα ξημερώματα στην Dance Arena...
8 July
Πολύ ζεστά ξεκίνησε η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, με το θερμόμετρο να δείχνει επισήμως 39 βαθμούς Κελσίου αλλά ανεπίσημα 46 (ακούγεται πως η κυβέρνηση φοβήθηκε να ανακοινώσει την αληθινή θερμοκρασία γιατί υπάρχει νόμος ότι πάνω από 40 βαθμούς σταματάνε οι δημόσιες υπηρεσίες και η κυκλοφορία και φοβήθηκαν μην παιχτεί καμιά μαλακία με το φεστιβάλ). Ψηθήκαμε κανονικά και με το νόμο, αλλά ευτυχώς τα καλά ονόματα ξεκίνησαν μετά τις 10 το βράδυ όπου είχε πέσει ο ήλιος και είχε μια σχετική δροσιά.
Οι Editors ήταν οι headliners της δεύτερης μέρας, πολύ καλύτεροι απ' ότι τους περίμενα. Να πω την αλήθεια δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν αλλά ζωντανά αναθεώρησα και αποφάσισα να τους δώσω μια ακόμη ευκαιρία. Βέβαια δεν το είδα όλο το live γιατί είχα βάρδια, οπότε το "Papillon" το άκουσα σε απόσταση καμιάς 500αριάς μέτρων όπου και βρισκόταν το σινεμά που "δούλευα". Πολύ σουρεάλ άμα σκεφτείς ότι είχα τους Editors για μουσικό χαλί σε μια "ταινία" που έδειχνε κοτόπουλα να τρώνε, να πίνουν νερό και να κόβουν βόλτες στα χορτάρια (πολύ βουκολικό αν μη τι άλλο).
Τους Editors ακολούθησε η μεγάλη μου αγάπη M.I.A., η οποία έχει καταφέρει να κάνει ίσως το καλύτερο live που έχω δει στη ζωή μου (Razzmatazz/2010) καθώς και το ίσως χειρότερο live που έχω δει (Exit/2011). Τεράστια απογοήτευση, όχι ότι φταίει μόνο αυτή, μια χαρά παρουσία είχε και καλή διάθεση (αν και το παρατράβηξε με τα μιξαρίσματα). Το πρόβλημα ήταν του ήχου, ο ηχολήπτης πραγματικά πρέπει να ήταν κουφός γιατί πέραν του ότι η φωνή της M.I.A. ήταν λες και ερχόταν μέσα από χαλασμένο μεγάφωνο, το μόνο που ακουγόταν ήταν ένα υπόκωφο βουητό που θύμιζε ελαφρώς τα τραγούδια της. Σε αντίθεση με τον κρυστάλλινο ήχο που είχαν οι Editors, στην M.I.A. άμα δεν ήσουν στις πρώτες σειρές σε έπιανε εγγυημένο ξενέρωμα. Και ο λόγος που ξέρω ότι η M.I.A. κάνει γενικά γαμάτα live είναι ότι την έχω ξαναδεί ζωντανά στη Βαρκελώνη όπου γάμησε κώλους. Τώρα γιατί οι Σέρβοι της ξηγήθηκαν έτσι άσχημα δεν ξέρω. Εδώ ο κάμεραμαν στην αρχή αντί να τραβάει την ίδια τράβαγε την Rye Rye που ήταν μαζί της, λες και δεν του είχε πει κανείς ποια είναι ποια για να ξέρει που να στοχεύει με την κάμερα. Μια μούντζα λοιπόν στον ηχολήπτη και μια ζεστή αγκαλιά στην M.I.A., η οποία εθεάθη στην Silent Disco του EXIT, μαζί με το crew και τους μπράβους της, να χορεύει σαν τσόλι.
Τώρα που είπα Silent Disco, ένα από τα stages του ΕΧΙΤ λοιπόν ήταν και αυτή η πρωτοποριακή σκηνή, που ξεκίνησε στις αρχές των 00'ς στην Ευρώπη και βρίσκεται πλέον σε πολλά μουσικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, όπως το Glastonbury και το Edinburg Festival, στην οποία ακούς μουσική μέσα από headphones. Όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται, είναι άκρως διασκεδαστικό και έχεις την επιλογή να ακούσεις ανάμεσα από δύο djs οι οποίοι παίζουν εκείνη την ώρα μουσική και κάνουν και εκφωνήσεις, σαν να ακούς ραδιόφωνο ένα πράγμα. Οι μουσικές επιλογές είναι από swing και reggae μέχρι electro και mainstream pop/rock και η πλάκα είναι να βλέπεις τους μισούς να χορεύουν με τον έναν ρυθμό και τους άλλους μισούς και να χορεύουν και να τραγουδάνε κάτι άλλο. Όσο κι αν το κορόιδευα, τελικά αξίζει και με το παραπάνω!
Τελευταίο μεγάλο όνομα της δεύτερης μέρας ήταν οι Underworld, στη δεύτερη τους εμφάνιση στο EXIT μετά από αυτή το 2005. Για άλλη μια φορά φίσκα η Dance Arena, αν και οι απόψεις για το live διίστανται. Μερικοί λένε ότι ήταν πολύ καλοί, άλλοι ότι έχουν γεράσει αρκετά και ότι καιρός να βγουν στη σύνταξη.
Αυτά για την ώρα, ακολουθεί και δεύτερο part λίαν συντόμως!
EDIT: Για το δεύτερο part δες εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου