7. Caribou - Our Love
"Όταν έρθω να φάμε μπουγάτσα"
Η μπουγάτσα είναι ίσως αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο απ' όλα όσο μένω εξωτερικό. Περισσότερο και από το downloading (μια φίλη μου Καναδέζα απορεί πώς ζούσαμε χωρίς streaming), περισσότερο και από τα ποτά που είναι 70% τζιν, 20% πάγο και 10% τόνικ. Περισσότερο και από την Καίτη Γαρμπή 6 το πρωί σε γκλάμορους σκυλομάγαζο της επαρχίας.
"Επίσης θέλω να φάω φακές γιατί εδώ είναι πανάκριβες. Και γύρο κοτόπουλο με σως μουστάρδας. Και μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Και πάστες γιατί εδώ κάνουν κάτι απαίσια εκλαίρ και ένα τσιζκέικ της προκοπής κάνει 4€"
Στη Γερμανία έχουν γλυκά, δεν μπορώ να πω. Κάτι σταφιδόψωμα, κάτι σοκολάτες, κάτι μάφινς, όλα πολύ ωραία. Αλλά μπουγάτσα δεν έχουν. Σιροπιαστά κάνουν οι Τούρκοι στο Kreuzberg και πιο κάτω, πεντανόστιμα, μυρίζει βουτυρο όλο το τετράγωνο. Γυράδικα όλο και κάπου έχει, αξιοπρεπή. Μπουγάτσα δεν έχω βρει πουθενά, απορώ πώς δεν ήρθε κανένας Σαλονικιός μερακλής να ανοίξει το μπουγατσάδικό του, να μαζέψει όλους τους Βερολινέζους χίψτερ που δεν θα μπορούν να προφέρουν τη λέξη και θα λένε κάτι σαν "μποουγκέτσσσα"
Αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο, ανταλάσσω το αριστερό μου νεφρό για μια μπουγάτσα κρέμα με μπόλικη άχνη και κανέλα, κριτσανιστό φύλλο, γωνία κατά προτίμηση, κομμένη στη λαδόκολλα, να την τρως με το χέρι και να γεμίζεις λίγδες. Μεθυσμένος κατά προτίμηση, στο Γιάννη στη Μητροπόλεως στη Θεσσαλονίκη, με την ουρά να φτάνει μέχρι το μεθεπόμενο μαγαζί και να περιμένεις να βγει το σουφλέ αλλαντικών γιατί μετά το γλυκό, θες και κάτι αλμυρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου