#blogovision 2014: 5

5. Trust - Joyland

Σε όποιον λέω τις απόψεις μου για το κλάμπινγκ με κοιτάει περίεργα.

Βλέπετε, το κλάμπινγκ δεν είναι ποτό στο χέρι - δείχνεις ωραίος - χαζοκουνιέσαι - χτυπάς γκομενάκι - πας σπίτι.

Ούτε φεστιβάλ και David Guetta και γυαλιά ηλίου και μπούγιο και να χύνεις μπύρες ο ένας στον άλλον.

Ούτε ζητωκραυγές και πανηγυρισμοί με τους κολλητούς επειδή έβαλε κομματάρα ο τύπος και πήραμε και ένα κουμπί και πω πω γαματίλα που παίζει εδώ μέσα.

Το κλάμπινγκ είναι για λίγους. 

Είναι για αυτούς που αντέχουν να τσαλακώνονται. Που χορεύουν χωρίς να υπάρχει αύριο, που ακούν τη μουσική και αφήνουν το σώμα τους ελεύθερο, δίνουν κίνηση στα πόδια, στη μέση, στο κεφάλι, στα χέρια, δεν ακολουθούν κανένα βήμα αλλά αφήνουν τη μουσική να τους παρασύρει και, ταυτόχρονα να τους μαζέψει. Που ξέρουν πότε να πάνε και πότε να φύγουν. Που δεν είναι εμμονικοί με τον εαυτό τους και δεν τους νοιάζει να βγάλουν σέλφι μες στο μαγαζί ή να κρίνουν το διπλανό τους που θέλει να χορέψει γυμνός. Που ζεσταίνονται και βγάζουν την μπλούζα γιατί πιέζει το σώμα τους. Που ακούνε το σώμα τους. Που χορεύουν και στάζουν κάβλα, χαρά, οργή, θλίψη. Που χαμογελάνε στο διπλανό τους γιατί ξέρουν ότι εκείνη τη στιγμή είναι όλοι μια οικογένεια, μέσα σε ένα σκοτεινό και βρώμικο κλαμπ, με τη μουσική να σου καταστρέφει σιγά σιγά τον τυμπανικό υμένα.

Είναι για αυτούς που είναι διαφορετικοί και θέλουν να γιορτάσουν τη μοναδικότητά τους. Που δεν θέλουν τον τουρίστα/ τον περίεργο/ τον "κανονικό" στον ίδιο χώρο μαζί τους, δεν είναι αξιοθέατα, δεν χρειάζονται κάποιον να τους συζητάει την επόμενη μέρα με τους συναδέρφους.
Το κλάμπινγκ είναι ρατσισμός προς την κανονικότητα.

Ωραίο δεν ακούγεται όμως;