Hype: Punk by Daft

Είναι μερικά συγκροτήματα που στην Ελλάδα τα υποδεχόμαστε με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια, με τον ίδιο τρόπο που πηγαίνουμε για καλαμαράκια και ουζάκι το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Μερικά από αυτά, όπως οι Archive και οι Puressence έχουν χιλιοπαιχτεί, φταίνε και σειρές του Κοκκινόπουλου που κατόρθωσαν και μας έπλυναν το μυαλό με το "Again". Εϊναι και αυτά τα συγκροτήματα όμως που δεν θα μπουν ποτέ στην κατηγορία Scorpions, όπως οι National και οι Arcade Fire, για κάποιο λόγο είναι ακόμα πολύ ίντι και μάλλον θα συνεχίσουν να είναι, διότι ο μέσος Έλληνας μουσικός επιμελητής (έτσι λέγεται;) ή ραδιοφωνικός παραγωγός θα προτιμήσει την γκλαμουράτη ποζεριά της Lana Del Rey, παρά το "Ocean of Noise" π.χ.

Οι Daft Punk δεν ξέρω σε ποια κατηγορία μπορούν να μπουν. Βασικά, δεν ήξερα καν ότι γουστάραμε τόσο πολύ Daft Punk, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το "Get Lucky" θα είναι για φέτος το καλοκαίρι ό,τι ήταν και το I Follow Rivers δυο χρόνια πριν. Ετοιμαστείτε δηλαδή για ρεμιξάρες από djάρες τύπου Dj Antonis και αλλαγές με Γωγώ Τσαμπά, μέχρι το Σεπτέμβρη θα τραγουδάνε και οι γονείς μας "τουγκελάκη τουγκελάκη". Με το που λήκαρε ο δίσκος, το μισό Ελληνικό τουήτερ λέρωσε το βρακάκι του με δηλώσεις λατρείας για το ντουέτο από τη Γαλλία και τα νέα για το leak διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα και από dm σε dm με τον ίδιο τρόπο που σκάγανε τα sms να ενημερώσουν για το θάνατο της Amy Winehouse επειδή κατά πάσα πιθανότητα ήσουν στην παραλία και δεν το 'χες πάρει πρέφα. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, το "Random Access Memories" είναι το πιο hyped μουσικό γεγονός, περισσότερο και από το "Young And Beautiful" της Lana, ίσως περισσότερο και από το δίσκο των National, που ακούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα.

Το θέμα με το "Random Access Memories" είναι ότι δεν έχει κανένα λόγο να είναι τόσο hyped στην Ελλάδα, στη χώρα που εξυψώνουμε το κιτσάτο και προσκυνούμε την κόκκινη τουαλέτα της "νονάς" Κατερίνας - στα μπούτια! στα μπούτια! - Στανίση. Οι μισοί από αυτούς που χορεύουν το "Get Lucky" δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο Nile Rodgers, οι Chic, το "I Want Your Love", ίσως ακούν το κομμάτι με το μισό ενθουσιασμό που το ακούει αυτός που μπορεί να ξεχωρίσει την κιθάρα του Rodgers και βρίσκει στο τετράλεπτο αυτό αριστούργημα το διάδοχο του "Good Times". Αυτό ισχύει και για τον υπόλοιπο δίσκο, καθώς είναι γεμάτος αναφορές στα sub-genres της disco στα τέλη του '70 - αρχές '80.  Πάρε για παράδειγμα τη συνεργασία με τον Giorgio Moroder. Μια 9λεπτη αυτοβιογραφική επίδειξη δύναμης από τον μάστορα του είδους, ο οποίος στα 2 πρώτα λεπτά εξηγεί πώς έγινε θρύλος, και με την ατάκα "My name is Hansjorg Giovanni, but everyone calls me Giorgio" ξεκινάνε 7 παραληρηματικά λεπτά synth ψυχεδέλειας.

Το "Giorgio by Moroder" είναι, ουσιαστικά, όλη η ουσία του "Random Access Memories". Κάθε κομμάτι, σχεδόν, θα μπορούσε να έχει έναν παρόμοιο τίτλο, τύπου "Nile by Rodgers", "Pharrell by Williams", "Punk by Daft". Κάθε συμμετοχή έχει τη σφραγίδα του καλλιτέχνη που συμμετέχει και, μετά, η δουλειά πέφτει στα ρομπότ να δέσουν όλη αυτή την ετερογένεια σε ένα άλμπουμ 74 λεπτών, όσο ένα μέσο cd. Αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργεί νοσταλγικά, όπως το τελευταίο θριαμβευτικό δημιούργημα ενός θρύλου (Paul Williams στο "Touch" ή Giorgio Moroder), σε άλλες πάλι παντρεύει το νέο με το παλιό, όπως στο "Get Lucky" ή στο "Lose Yourself to Dance". Έξω από τα νερά τους βγαίνουν στο "Doin' It Right", το πιο πειραματικό κομμάτι του δίσκου, στο οποίο μάλλον συμμορφώνουν τον κουραστικά εναλλακτικό Panda Bear να γράψει "κάτι πιο ποπ" και τα καταφέρνουν  εξαίσια. Όταν πάλι τα ρομπότ κλαίνε, επιστρατεύουν τον Julian Casablancas και τον Chilly Gonzales, φτιάχνοντας το μελό breakdown του δίσκου, με το "Within" και το "Ιnstant Crush", αποδεικνύοντας στο δεύτερο ότι μπορείς να χορεύεις και να κλαις ταυτόχρονα.

Το υπέροχο σ'αυτό το δίσκο, αν και έχει πολλά υπέροχα οπότε η σωστή έκφραση θα ήταν "ένα από τα υπέροχα", είναι ότι κατορθώνει να ακούγεται 100% Daft Punk και να κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα στο ποιος είναι ο lead και ποιος ο featured καλλιτέχνης. Είναι από τα άλμπουμ που δεν θα καταντήσουν ποτέ βαρετά αν τα ακούσεις ολόκληρα και κάθε τραγούδι σχεδόν είναι single material, τόσο catchy. Σαν να πήρες το "One More Time" και να το μετέφερες στο 1979 δηλαδή, για τέτοια καρέκλα μιλάμε.

Όσο καρεκλάδες και αν είναι οι Γάλλοι, το πραγματικά ροκ στην όλη υπόθεση είναι ότι ήταν κρυμμένοι για 8 χρόνια και έφτιαχναν το μέλλον της edm, βασισμένοι πάνω στο παρελθον της. Και στα 20κάτι χρόνια καριέρας, μπορούν να πετάξουν απροειδοποίητα ένα disco άλμπουμ - επτασφράγιστο μυστικό μέχρι την τελευταία στιγμή και να κάνουν όλο τον κόσμο να ασχοληθεί μαζί τους. Αυτό είναι punk. Punk by Daft.

5/ 5