meant to be artists.: Hype: The Duke is out tonight.

Ήμουν τις προάλλες, σε μια μικρή εξόρμησή μου στα Γιάννενα, στο κόκκινο μαγαζί του Άρη και συζητούσαμε - διαφωνούσαμε για τον Bowie. Ο Άρης, έχοντας μεγαλώσει με τη μουσική του υποστήριζε ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει, συγκεκριμένα "να το βουλώσει", ενώ εγώ που τον έμαθα όταν στο γυμνάσιο αγόραζα το Rolling Stone για να εξασκήσω τα αγγλικά μου, πίστευα ότι ήταν από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν διατηρήσει μια αξιοπρεπή πορεία, προσαρμόζοντας τον ήχο του στους πειραματισμούς της εποχής μεν, κρατώντας όμως την ταυτότητα της μουσικής του. Αφού καταλήξαμε ότι θα περιμένουμε πρώτα να το ακούσουμε, μόλις γύρισα είδα ότι το "The Next Day" είχε αυτό που δεν είχαν οι μεγάλοι του δίσκοι, όπως το "Hunky Dory" ή το "Aladdin Sane": είχε stream!

Το γεγονός ότι ο Bowie άργησε 10 χρόνια να κυκλοφορήσει το "The Next Day" και ότι πραγματοποίησε τις ηχογραφήσεις σε απόλυτη μυστικότητα είναι αυτό που τον διαφοροποιεί από τον Ziggy Stardust ή τον Thin White Duke (τις περσόνες που υιοθέτησε στα βουτηγμένα στην κοκαϊνη '70s). Πλέον δεν είναι εκείνος ο διψασμένος για προσοχή δάνδης, ούτε το αγόρι που ντύνεται με κολάν και ζωγραφίζει αστραπές στο πρόσωπό του. Είναι ένας καλλιτέχνης που δήλωσε ότι δεν θα ξαναδώσει συνέντευξη, ούτε και θα κάνει περιοδεία για την προώθηση του δίσκου. Ενδιαφέρεται περισσότερο για το περιεχόμενο, παρά για την εικόνα, αν και το videoclip του με την Tilda Swinton ήταν εξαιρετικό. Ό,τι είχε να πει, το είπε με τον δίσκο αυτό, από το πρώτο κιόλας κομμάτι που τραγουδάει "Here I am, not quite dying" - απάντηση στα δημοσιεύματα για την υγεία του που ξεφυτρώνουν συχνά πυκνά, μετά το έμφραγμα που έπαθε πριν 9 χρόνια.

Σε κάθε ευκαιρία, το album μας υπενθυμίζει πόσα χρόνια καριέρας κουβαλάει ο Bowie στην πλάτη του και το κάνει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κατ'αρχήν μουσικά. Σχεδόν ό,τι ακούμε στο άλμπουμ το έχουμε συνδέσει με κάτι άλλο από Bowie. To σαξόφωνο στο "Boss Of Me" θυμίζει λίγο "Golden Years" με τη φανκιά του, το "(You Will) Set The World On Fire" έχει κάτι από "Cat People", ενώ το μόνο κομμάτι που θυμίζει τις drum 'n bass ατασθαλίες των '90s είναι το "If You Can See Me". Κατά δεύτερον, στιχουργικά. To πρώτο single "Where Are We Now?" είναι ένας νοσταλγικός ύμνος στο Βερολίνο και στα χρόνια που πέρασε εκεί, αλλά σε όλο το δίσκο θα ακούσεις στίχους για το διάστημα, ένα σχεδόν εμμονικό χαρακτηριστικό του Bowie, από τον Ziggy Stardust μέχρι το "Hallo Spaceboy". Και το εξώφυλλο. Αυτό το εξώφυλλο που προκάλεσε τόση συζήτηση για το τι θέλει να πει, για το αν είναι επίσημο ή απλά fan made και για το κατά πόσο ο Bowie είχε σκοπό να συνεχίσει την τριλογία του Βερολίνου. Και φυσικά ο Tony Visconti. Δεν είναι τυχαίο που ο Bowie διάλεξε τον άνθρωπο με τον οποίον έχει κάνει τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του (εκτός φυσικά από το "Let's Dance"). Θέλει το δίσκο να μυρίζει κλασικό Bowie, όχι αποπροσανατολισμένο Bowie των '90s.

Αυτό που λείπει στο "The Next Day" είναι τα αξιομνημόνευτα κομμάτια. Εκεί και στη φωνή είναι που καταλαβαίνεις ότι ο Λευκός Λεπτός Δούκας είναι πια 66. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η αυτοαναφορά έχει και παγίδες. Το "Dancing Out In Space" δεν θα γίνει ποτέ "Modern Love", ούτε το "Υou Feel So Lonely You Could Die" είναι "Five Years" όσο και αν χτυπιούνται τα fanboys. Σίγουρα είναι δύσκολο να κρατήσεις ένα δίσκο ενδιαφέρον για όλη τη διάρκειά του, αλλά, διάολε, είναι o Bowie! Μπορεί να ακουστεί φρέσκος και αυτές οι στιγμές είναι οι καλύτερες του άλμπουμ. Το καμπαρεδίστικο "Dirty Boys", το ανθεμικό "Ya ya ya ya" στο "How Does The Grass Grow", τα παλαμάκια του "The Stars (Are Out Tonight)" ή το σκοτεινό "Love Is Lost".

Τέλος βέβαια, τον αξιολογείς και συγκριτικά πλέον τον Bowie, είναι αναπόφευκτο. Τον συγκρίνεις με τον Lou Reed, τον Paul Mc Cartney, τον Johnny Cash, τους Rolling Stones, τον Nick Cave. Ασυζυτητί έχει γεράσει καλύτερα απ' όλους. Μπορεί το κύκνειο άσμα του να μην είναι σαν το "Hurt", αλλά έτσι κι αλλιώς ο Bowie ποτέ δεν είχε την λαϊκή πονεμάρα του Cash. Είχε την ωραιοπάθεια, το φαλτσέτο, το Βερολίνο, τον σταρχιδισμό, τον έρωτα, τη φήμη, τον Ziggy. Όλα αυτά είναι εδώ και, αν όντως αυτό είναι το κύκνειο άσμα του Major Tom, το τραγουδά αξιοπρεπέστατα.

3,5/ 5

+ οι 5 καλύτεροι δίσκοι του David Bowie, σύμφωνα με (αχέμ) εμένα.

5. Station To Station

Η εποχή που ο Bowie υιοθέτησε το ψευδώνυμο Thin White Duke. Βουτηγμένος μέχρι το μεδούλι στην κοκαΐνη, έφτιαξε το "Station To Station", ένα δίσκο με μόνο 6 κομμάτια. Είναι ~~αξιοπερίεργο~~ γαμάτο το πώς ο Bowie κατάφερε μέσα σε μια θάλασσα ναρκωτικών και σκανδάλων να γράψει αυτό το πράγμα. Επηρεάζεται από την krautrock, τους Κraftwerk, το ναζισμό, όλα αυτά που θα τον στείλουν τα επόμενα χρόνια στο Schoneberg του Βερολίνου. Το μόνο κρίμα είναι που το πολύ όμορφο "Word On A Wing" επισκιάζεται από τη συγκλονιστική διασκευή του στο "Wild Is The Wind", ως "μπαλάντα του δίσκου" ή και "καλύτερη μπαλάντα του κόσμου".

4.Low

Όταν ο John Lennon έφτιαχνε το "Double Fantasy" το 1980 είχε δηλώσει ότι ήθελε να κάνει ένα δίσκο τόσο καλό όσο το "Heroes". Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Βερολίνου, εκτός από το ομώνυμο κομμάτι, ήταν απλά μια (καλή) επανάληψη του "Low", του πρώτου δίσκου - συνεργασίας του με τον Brian Eno. Μπορεί να μιξαρίστηκε απλά στο Βερολίνο αλλά ξεκίνησε μια ολόκληρη εποχή για έναν πιο πειραματικό Bowie. Μοιρασμένο σε δύο μέρη, το πρώτο μισό (η πρώτη πλευρά που είχαν τότε τα LP) είναι μια συλλογή από τρίλεπτα pop κομμάτια, μια πιο εύπεπτη συνέχεια του "Station To Station", ενώ το δεύτερο που ξεκινάει με το σκοτεινό αριστούργημα "Warszawa" είναι μια ωδή στον ambient ήχο του Εno.

3.Let's Dance

O δίσκος που έβαλε τον Bowie στα μονοπάτια του James Brown σύμφωνα με τους κριτικούς, θα έλεγα είναι η επιτομή της '80s pop και η αρχή της "κοιλιάς" στην καριέρα του. Το τελευταίο το έχει δηλώσει και ο ίδιος, λέγοντας ξινισμένα ότι τον έβαζε σε σκέψεις το κοινό που μάζευε πλέον στα live του. Παρ' όλα αυτά, ο δίσκος ήταν πρωτοποριακός για την εποχή του, κάνοντας το crossover ανάμεσα στην ως τότε "μαύρη" soul και τη rock. Υπεύθυνος εν μέρει ήταν ο Nile Rodgers, κιθαρίστας των Chic και παραγωγός σε κάποια από τα πιο τρανταχτά hit της δεκαετίας εκείνης. Είναι ο δίσκος που αποθέωσε το κοινό και σίγουρα θα ακούσεις το "Cat People", το "China Girl" ή το "Modern Love" σε εκείνα τα μπαρ τύπου "ε μωρέ, ροκάκια κυρίως παίζουμε".

2.Hunky Dory

#outofmyculticloset: Ήξερα το Funky Dory πριν μάθω ότι υπάρχει το Hunky Dory. Ο πιο σημαντικός δίσκος για την καριέρα του Bowie, σύμφωνα με τον ίδιο, καθώς του έδωσε την ταμπέλα του "σοβαρού καλλιτέχνη" που τότε του έλειπε. Εκτός από τα θρυλικά "Changes", "Life On Mars?" και "Oh! You Pretty Things", τα καλύτερα κομμάτια είναι το σκοτεινό "Quicksand" και το "Song For Bob Dylan", στο οποίο παίρνει τα σκήπτρα από τον Dylan, όπως είχε τότε δηλώσει, τύπου "αφού δεν μπορείς να κάνεις την καλύτερη ροκ, θα κάνω εγώ".

1. The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars

Είναι, ναι, το πιο γνωστό. Και ο πρώτος δίσκος του που απέκτησα μετά από εκείνο το ταπεινό "Best Of". Δεν έχω λόγια, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό είναι ένα αριστούργημα, η σφραγίδα μιας εποχής και ποιος είμαι εγώ δηλαδή να κρίνω το "The Rise And Fall...", αν ήμουν ο Bowie και με είχα μπροστά μου θα με χαστούκιζα. Ανάποδα.