Turn the volume up when September ends

Αισίως πέρασε ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου, εξεταστικές τελείωσαν, τα φουτεράκια τα κατεβάσαμε, τα φορέσαμε λίγο και τα ξανανεβάσαμε, τους Green Day τους ξύπνησα, τους καλούς τους δίσκους τους ακούσαμε, τους κακούς επίσης, καθόλου καιρό για γράψιμο δεν βρήκαμε, #blogofoivos κάναμε, πτυχίο (μάλλον) παίρνουμε. Και για να γιορτάσουμε το φευγιό του πιο ηλίθιου μήνα του χρόνου, ορίστε ποστ με κριτικές γιατί

How to Dress Well ή πώς να ντύνεσαι ωραία ή Tom Krell. Δεν ξέρω τι να πω για αυτό το παλικάρι. Το Love Remains του 2010 είχε αποσπάσει διθυράμβους τότε, αλλά εμένα μου είχε φανεί μετριότατο, λόγω μάλλον της φτηνής παραγωγής και του DIY κινήματος των καιρών. Όσο περνούσε ο καιρός κρατούσαμε μια επαφή μέσω των remixes που έκανε σε διάφορα κομμάτια (τρανταχτό παράδειγμα το εκπληκτικό rework που έκανε στο Μαρινάκι) και ήρθε ο καιρός για τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο. Προπομπός του το "Cold Nites", ένα κομμάτι που πατάει γερά στην PBR'nB του The Weeknd, μελαγχολικό, φθινοπωρινό, με αρκετή κλάψα στα φωνητικά μεν, αρκετά πιασάρικο δε ώστε να σου κολλάει σαν τσίχλα το πονεμένο "Tell me what I have to do to get better". Το "Cold Nites" είναι με διαφορά το καλύτερο σημείο του δίσκου, μάλλον επειδή έχει τη δυναμική, την οποία στερείται ο υπόλοιπος. Το "When I Was In Trouble" με το οποίο ξεκινάει, χαώνει τη λιτότητα της ενορχήστρωσης του σε αχρείαστα εφέ τύπου βρέχει-αστράφτει-κλαίμε, προσπαθώντας να δημιουργήσει τη μελαγχολική ατμόσφαιρα που χρειάζεται ο δίσκος για να λειτουργήσει. Παρ' όλα αυτά, το κάνει με μεγάλη επιτυχία. Κομμάτια όπως το "How Many?" και το "& It Was U" δείχνουν ότι ο Krell μπορεί να παίξει το ρόλο ενός post crooner, πάνω σε R&B μπίτια και σε ομιχλώδη εφέ, αποτυπώνοντας αυθεντικά συναισθήματα.  Στο "Talking To You" ερμηνεύει πάνω από ένα βιολί, ενώ στο "Set It Right" πετάει τους στίχους με τέτοια ένταση, μέχρι να φτάσει στο καθαρτικό ρεφρεν όπου κάτι λέει για "I miss you" αλλά τραγουδάει μπερδεμένα ο άτιμος και δεν τα πιάνω όλα. Σε συνδυασμό όμως με τα κρεσέντο - ντεκρεσέντο του κομματιού καταλαβαίνεις ότι έχει πάρει το δράμα του και το έχει κάνει τέχνη. Δεν πειραματίζεται, δεν κάνει τίποτα που να ξεφεύγει από πράγματα που δεν έχουμε ακουσει τόσο στο Love Remains, όσο και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Αυτό που ξεχωρίζει ομως, είναι αφ' ενός το songwriting, που πατάει σε πιο pop βήματα, όσο και η ερμηνεία του, πιο σίγουρη, πιο μεστή. Ουσιαστικά πήρε το Love Remains το βελτίωσε, έκοψε τα περιττά κομμάτια και έβαλε τη σφραγίδα του σε μια μουσική φόρμα την οποία το 2010 δεν είχε ιδέα πώς τη θέλει. Τώρα ξέρει και αυτή είναι η ουσία του Total Loss.

3,5/ 5

Έχετε λυσσάξει όλοι με τους Grizzly Bear και θα βγω ξινός. Ναι, ο Chris Taylor είναι σχεδόν ιδιοφυΐα αλλά πολύς ντόρος για το τίποτα αυτή η μπάντα. Ναι, έχω κλάψει πολύ με το "Foreground" αλλά με το υπόλοιπο Veckatimest κοιμήθηκα. Ξινός ξινός, έτρεξα να ακούσω το νέο τους πόνημα, με τίτλο Shields, που όλοι βάφτισαν από τώρα "άλμπουμ της χρονιάς". To opener, "Sleeping Ute" με εντυπωσίασε ομολογουμένως. Δείχνει ότι η μπάντα πήρε μια κατεύθυνση προς Arcade Fire, με πιο fabulous παραγωγή, όργανα, τρομπέτες, επικίλα και όλα αυτά που πουλάνε τελευταία, μέχρι να πέσει το τελευταίο λεπτό σε ένα σχεδόν γυμνό λαμέντο. Στο ίδιο mood κινείται όλος ο δίσκος. Μεγαλοπρεπείς ενορχηστρώσεις, γοητευτικές μελωδίες, φλερτ με πιο ραδιοφωνικό ήχο, χωρίς να χάνεται όμως το ιδιαίτερο στίγμα που του δίνουν τα μέλη του. Και εξηγώ. Όταν σε ένα γκρουπ, όλα τα μέλη του κάνουν side projects και έχουν μια άλφα δημιουργικότητα (ξέρω, το θέτω λίγο λαϊκά, σαν να μιλάω για το Δεσποινάκι), δεν μπορείς να ταυτίσεις το συγκρότημα ή τον ήχο του με τον frontman, όπως γίνεται στην περίπτωση των Killers π.χ. Το σκιαχτικό "Adelma" μυρίζει Τaylor και θυμίζει τη δουλειά του στους CANT, όπως και το κοίτα-μαμά-χωρίς-κιθάρες "Gun - Shy". Ο δίσκος έχει πολλά γκράντε κομμάτια, όπως το "Yet Again", το "Simple Answers" αλλά αυτό που με άγγιξε περισσότερο ήταν το επτάλεπτο κλείσιμο του δίσκου, το "Sun In Your Eyes", το αντίστοιχο "Stairway to Heaven" για τους Grizzly Bear. Ξέρω, τέτοιες συγκρίσεις είναι παράτολμες αλλά δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις τις ίδιες εναλλαγές εσωστρέφειας και πληθωρικότητας, πιάνο, κιθάρες και το πάτημα στα '70s. Ρε, μήπως έχετε δίκαιο που λυσσάτε τελικά;

4/ 5

Μην με παρεξηγείτε, την αγαπώ την Tori. Πάντα προτιμούσα την άλλη, την Ισλανδή, αν με έβαζες να διαλέξω, αλλά ξέρω ότι η κοκκινομάλλα είναι μοναδική και αστείρευτη. Το νέο εγχείρημα της ήταν να διαλέξει τα αγαπημένα της κομμάτια, να τις ξαναηχογραφήσει με συνοδεία ορχήστρας και να τα κυκλοφορήσει με εξώφυλλο την ίδια σε ένα ταξί. Τα κομμάτια της είναι ανατριχιαστικά, όπως πάντα ήταν. Δεν μπορώ να κρίνω ούτε το "Winter", oύτε το "Yes, Anastasia"(πώς κόπηκε αυτό σε 4 λεπτά;), ούτε το "Jackie's Strength", ούτε κανένα. Το "Flavor" λειτουργεί τέλεια σαν πρώτο σινγκλ και όλα πάνε ρολόι. Θεωρητικά. Η ερμηνεία της Tori στα νέα αυτά recordings είναι πιο εσωτερική, πιο εύθραυστη, σαν να κάθεται στο τζάκι και να τραγουδάει με το χιόνι να πέφτει έξω (και μια τεράστια ορχήστρα κάπου στο σαλόνι, δίπλα στη νουαζέτα). Μερικές φορές λειτουργεί, μερικές φορές όχι. Δηλαδή το "Silent All These Years" καλό, χρυσό, αλλά το απαίδευτο αυτί μου δεν κατάλαβε διαφορά με το ορίτζιναλ. Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει η επιλογή κομματιών, μερικά από τα οποία δεν αναδεικνύονται σε όλη τη δυναμική τους. Δηλαδή ρε Τορι μου, καλή η ορχήστρα αλλά γίνεται να ακούς το "Precious Things" χωρίς το ξέσπασμα; Και το "Winter" εκτός από τα νέα vocals, τι άλλο νέο έχει; Θα μπορούσε να είναι πάρα πολύ καλό το αποτέλεσμα, αλλά μοιάζει τελικά πιο πολύ με αρπαχτή. Για σκληροπυρηνικούς fan το συνιστώ ανεπιφύλακτα (αν και δεν χρειάζονται τη σύστασή μου), καθώς θα αντιληφθούν καλύτερα τις διαφορές με τα originals. Σε όσους δεν έχουν ιδέα από Τοri, ας αρχίσουν από το Little Earthquakes. Οι υπόλοιποι κρατήστε το "Flavor", το "Girl Disappearing", το "Marianne", το "Programmable Soda" και το "Snow Cherries From France".

2,5/ 5

Από σπόντα έπεσα πάνω στους Woods και απόκτησα το άλμπουμ τους χωρίς να έχω ιδέα τι πρόκειται να ακούσω (αποκτώ: ο νέος διπλωματικός τρόπος να λες ότι κατεβάζεις). Τέλος πάντων, οι Woods είναι μια folk μπάντα από το Brooklyn με αρκετά άλμπουμ στο ενεργητικό τους. Το Bend Beyond είναι το έβδομο και, απ'ότι είδα, έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές. Τα παιδιά είναι εμφανώς επηρεασμένα από μεγαθήρια της folk και της rock. Η φυσαρμόνικα του Dylan στο "Cali In A Cup", τα drums στο "Cascade" που θυμίζουν Grateful Dead, τα ψυχεδελικά σόλο του ομότιτλου και εναρκτήριου κομματιού, που θα μπορούσαν να παίζονται από μια μετενσάρκωση του Hendrix. Το φαλσέτο του τραγουδιάρη είναι άλλο ένα tribute σε εκείνη την εποχή και λειτουργεί τόσο σε επικές κομματάρες όπως το Bend Beyond όσο και σε πιο γλυκανάλατες στιγμές, βλέπε "Lily", ή σε εύθραυστες φολκ μπαλάντες ("It Ain't Easy"). Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα, αλλά αν σας αρέσει η folk, retro, νομίζω-ότι-μπήκε-μέσα-μου-το-πνεύμα-του-Morisson φάση, δεν θα απογοητευτείτε με το δίσκο. Άλλωστε κομμάτια όπως το "Back To The Stone" και το "Bend Beyond" τα βάζω από τώρα στο προσωπικό μου top 20 για το 2012.

3/5

Προσπάθησα, ναι. Προσπάθησα να ακούσω πολλές φορές το "The Seer" των Swans αλλά δεν μπόρεσα να αντέξω πάνω από μία αυτό το τριαντάλεπτο κομμάτι, όσο καλό και να ήταν. Δεν αξίζει να λέγομαι music blogger, θα αποχωρήσω. Πάντως αυτό με την Karen O πολύ μου άρεσε.

?/5

Tο παιδί έχει γενέθλια. Κλείνει 10 χρόνια στη δισκογραφία και αποφάσισε να το γιορτάσει όπως η Tori. Πήρε τα κομμάτια του, τα "έγδυσε", δεν τους έβαλε ορχήστρα από πίσω αλλά τα άφησε με strings (τα έγχορδα καλέ), ukelele, βιολιά, διάφορα τέτοια και τα ξαναηχογράφησε. Όπως και στο δίσκο της Tori, μερικές μεταμορφώσεις είναι επιτυχημένες, μερικές τελείως περιττές. Μερικές κάπου ενδιάμεσα, όπως το "Together", καθώς στη μέση της σπαρακτικής εκτέλεσης βάζει ένα riff τύπου Dolly Parton και τα καταστρέφει όλα. Ή το "Hard Times" σε μία εκτέλεση που πατάει πάνω σ'αυτή που παίζει στα live του τελευταία, η οποία χάνει όλη την επικίλα της, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του δαιμονισμένου βιολιού. Το "Teignmouth" από την άλλη, με την άρπα και το πιάνο να αντικαθιστούν τα εφέ και τη βρωμιά της αρχικής εκτέλεσης είναι γοητευτικότατο. Υπάρχουν και κομμάτια αγαπημένα του Patrick που δεν είχαμε προσέξει, όπως το πανέμορφο "Paris". Όλο αυτό το back to basics, γήινα όργανα, ηρεμία, αγάπη, λουλουδάκια το έχει σκίσει ο Patrick από τότε που παντρεύτηκε, αλλά σε αντίθεση με το απογοητευτικό Lupercalia, εδώ δουλεύει γιατί οι συνθέσεις είναι όντως καλές. Ακόμα και τα μέτρια κομμάτια εκείνου του δίσκου ("Bermondsay Street", "House", "Bitten") είναι ξαναδουλεμένα και ξεχνάς για λίγο το πόσο νερόβραστα είναι. Ένα άλλο θετικό είναι ότι τα κομμάτια που διάλεξε σήκωναν το rework, μπορούσαν να ενισχυθούν όπως το "Wind In The Wires" ή να ξεγυμνωθούν όπως το "Bluebells" και να γίνουν κάτι διαφορετικό. Πέστε να με φάτε, αλλά νομίζω ότι ο Patrick το έκανε καλύτερα από την Tori.

4/5

Χάος. Χάος, αναρχία και ψυχεδέλεια. Σκεφτείτε τον Bane να παίρνει μια κιθάρα και να προσπαθεί να επιβάλλει χάος στην indie rock σκηνή. Εντάξει, τα παραλέω, αλλά οι Αυστραλέζοι το παρακάνουν με την ψυχεδέλεια στο δεύτερό τους δίσκο, ο οποίος ξεκινάει εκεί που είχαν μείνει με το Innerspeaker του 2010. Το "μυαλό" της μπάντας, ο Kevin Parker, μπήκε στο studio και ξεκίνησε, λέει, να πειραματίζεται με cheesy pop τραγουδάκια, τύπου πάρε-καλή-μου-Kylie. Ευτυχώς ή δυστυχώς, επικράτησαν οι κιθάρες και τα synths για άλλη μια φορά, χωρίς να λείπει η pop νότα. Ακούστε για παράδειγμα το πρώτο single "Elephant", θα μπορούσε να είναι το "Personal Jesus" της δεκαετίας. Τρανταχτή εξαίρεση μέσα σε μια θύελλα από echoes, κιθάρες και εφέ, η οποία ναι μεν είναι ενδιαφέρουσα αλλά μετά από λίγο το αυτί σου αναζητά την ηρεμία και την απλότητα. Ο παραγωγός των Flaming Lips, David Fridmann, βάζει την πινελιά του στο χάος, το οποίο τερματίζουν με Pink Floyd-ικούς τίτλους σιδηρόδρομους, βλέπε "Nothing That Has Happened So Far Has Been Anything We Could Control". Όπου τα πράγματα γίνονται πιο απλά, π.χ. στο "Mind Mischief", στο "Why Won't They Talk To Me" ή στο Innerspeaker-ικό "Apocalypse Dreams" δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι ο Parker γράφει σπουδαία μουσική. Το υπόλοιπο είναι πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία στο πρώτο άκουσμα, μετά όμως ζορίστηκα να ξαναπατήσω το play.

3/ 5