Σας έχω τρελάνει στα reviews, το ξέρω. Δεν φταίω εγώ, το 2012 μπορεί να μην μας έχει κάνει ακόμα το μπαμ με πλαστικές bimbo τύπου Lana Del Rey, indie γκρουπ σαν τους Summer Camp ή τον dub crooner διάδοχο του Jamie Woon. Αντιθέτως, έχει μεγάλη αναμονή για τα πρώτα LPs ονομάτων σαν τους Purity Ring και Azealia Banks, αλλά κυρίως για τα comeback album ενός μεγάλου μέρους της μουσικής σκηνής. Ξέρετε, η αναμονή είναι ύπουλο πράγμα. Όλο ακούς φήμες, demos, promo singles, δηλώσεις, συνεντεύξεις αλλά το ολοκληρωμένο υλικό δεν ξέρεις τι είναι. Σαν να είσαι με ένα πολύ χοτ γκομενάκι και θες να το ρίξεις στο κρεβάτι, αλλά αυτό αργεί να κάτσει: ονειρεύεσαι ακροβατικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα στα κάνει κιόλας.
Όλη αυτή η εισαγωγή γίνεται για το νέο album των Beach House. Έχει καιρό αρκετό που έχει βγει το παράνομο rip αλλά την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η επίσημη κυκλοφορία του album και τα μουσικά blogs ανά την υφήλιο λύσσαξαν για το πουλέν τους, για το πόσο μαγευτική είναι η φωνή της Victoria Legrand και για το πόσο έχουν εξελίξει τον τρόπο που γράφουν τραγούδια. Ναι, ωραία, το ξέρουμε. Για να είμαστε δίκαιοι, το album, πρώτον, κυκλοφόρησε την κατάλληλη περίοδο. Το feeling που σου βγάζει είναι αυτό της άνοιξης, που ανοίγει ο καιρός, παίζει το τρανζίστορ τα αμερικάνικα και εσύ περνάς τους δρόμους με το μπουφάν στους ώμους και τα πουκαμισάκια σου τα φλοράλ, τα χιψτεριάρικα. Και ταυτόχρονα μελαγχολείς και τραγουδάς "always a place to remind me someone like you, someone like you". Κατά δεύτερον, ο δίσκος είναι όντως πολύ καλός.
Η αλήθεια είναι ότι οι Beach House έχουν εξελίξει τις συνθέσεις τους, με την έννοια ότι έμαθαν να κορυφώνουν τα κομμάτια τους και να βάζουν λίγη ένταση παραπάνω. Θυμάστε το "Broken Wings", αυτό το κομμάτι που όλο περιμένεις να γίνει κάτι συναρπαστικό και ποτέ δεν γίνεται? Ε, κάπως έτσι ήταν οι Beach House πριν το "Teen Dream", τον προηγούμενό τους δίσκο που εκθειάστηκε από κριτικούς και τους βάφτισε supergroup της dream pop. Ξεστράτισαν από τα μέχρι τότε σκοτεινά μονοπάτια και φλέρταραν με έναν πιο pop ήχο, τον οποίο, όπως αποδείχτηκε χειρίστηκαν άψογα, συνδυάζοντας νοσταλγικούς στίχους, έξυπνες ενορχηστρώσεις και μουσικές εκρήξεις (ok, δεν μιλάμε και για club bangers αλλά ο καθένας ό, τι μπορεί κάνει). Όλα αυτά συνεχίζονται στο "Bloom". H Legrand δίνει ρέστα με την ερμηνεία της, τα βιολιά του "Myth" είναι ό,τι καλύτερο ακούσαμε τελευταία, οι στίχοι συναισθηματικοί αλλά όχι αυτή η χαζογκομενίλα των Best Coast, και τα κομμάτια έχουν περισσότερη δυναμική από τις προηγούμενες δουλειές τους. Μέχρι εκεί όμως.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Το "Bloom" μπορεί να είναι πολύ καλός δίσκος, αλλά δεν παύει να είναι αντιγραφή του "Teen Dream". Είναι σαν τη συνέχειά του, σαν το "Disk 2" στην deluxe έκδοση. Αυτό δεν είναι μεν κακό, αλλά μετά από τόση αναμονή περιμένεις κάτι λίγο πιο διαφορετικό. Σίγουρα είναι ρίσκο να κάνεις διαφορετικά πράγματα στο μουσικό στερέωμα, αλλά το να πορεύεσαι εκ του ασφαλούς σε κάνει βαρετό. Εντάξει, βαρετοί δεν έγιναν ακόμα, αλλά καλύτερα να κρατήσουμε τους διθυράμβους για το επόμενό τους άλμπουμ.
3+/ 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου