Με την πρώτη ακρόαση του δίσκου ενθουσιάστηκα. Επιτέλους η Björk εγκατέλειψε τους πειραματισμούς με τα human beat boxes (βλ. Medulla) και βρήκε έναν πιο σαφή ηχητικό δρόμο από το χάος του Volta. Μουσικά, το Biophilia θυμίζει ένα "τσιτωμένο" Vespertine. Ατμοσφαιρικό, με όργανα που θυμίζουν άρπα, δυσδιάκριτες δομές τραγουδιών και τους χαρακτηριστικούς της λαρυγγισμούς. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς δημιουργήθηκε το album και το όλο concept του. Οι πρώτες νότες του Crystalline βγαίνουν από το "gameleste", κάτι σαν ψηφιακή άρπα, ένα από τα όργανα που δημιουργήθηκαν ειδικά για το album, μέσω iPad. Ακόμα, τα μουσικά μοτίβα είναι ανάλογα της θεματολογίας των τραγουδιών, όπως τα στακάτα του "Thunderbolt" που είναι εμπνευσμένα από (τι άλλο?) τους κεραυνούς, σύμφωνα με την ίδια τη Björk. Στιχουργικά, εμπνέεται από τα φυσικά, αστρικά και βιολογικά φαινόμενα, κάτι που φαίνεται και μόνο από τους τίτλους. Το κάνει έξυπνα όμως, παρομοιάζοντας π.χ. την ανάγκη για συντροφικότητα με την ανάγκη των ιστών για αίμα στους στίχους του 'Virus'.
Ναι, τo Biophilia φαίνεται πολύ πρωτότυπο και επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό της Björk ως "βασίλισσας του avant - garde". Στην πράξη όμως, κάπου χωλαίνει. Ίσως φταίει όλο το hype που δημιούργησε η ίδια γύρω του, προσπαθώντας να το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό. Είναι σαν εκείνα τα γκομενάκια που τα βλέπεις όμορφα και τσουπωτά, αλλά όταν ξεκινήσει το χαμούρεμα καταλαβαίνεις την πικρή αλήθεια. Όπως πασχίζεις να σου σηκωθεί, έτσι πασχίζεις να σου αρέσει αυτό που ακούς. Διότι, αφού είναι τόσο προσεγμένο, τόσο ενδιαφέρον concept, είσαι και fan της Björk, πρέπει να σου αρέσει.
Αλλα όχι κουκλίτσα μου, δεν πάνε έτσι αυτά. Ωραία η φύση και οι κεραυνοί, αλλά πρέπει να βάλεις και λίγο συναίσθημα. Γράφοντας το review κατάλαβα τι με χάλασε στο Biophilia: το βρήκα λίγο απρόσωπο, μια κίνηση εντυπωσιασμού, μακριά από τα πονεμένα "I love him, I love him" του 'Pagan Poetry', σαν έκθεμα για μουσείο και όχι σαν κάτι που θα ταυτιζόσουν μαζί του. Μπορεί και καλύτερα.
3/ 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου