Σκηνοθεσία: James Whan
Σενάριο: Leigh Whannell
Πρωταγωνιστούν: Patrick Wilson, Rose Byrne, Barbara Hershey
Σενάριο: Leigh Whannell
Πρωταγωνιστούν: Patrick Wilson, Rose Byrne, Barbara Hershey
Σε σκηνοθεσία του James Wan, σενάριο του Leigh Whannell (οι δημιουργοί του SAW), τον Oren Peli στην παραγωγή (ο άνθρωπος πίσω από το απαίσιο Paranormal Activity), ένα αρκετά δυνατό cast και ένα καλοφτιαγμένο trailer, το Insidious σου εξάπτει την περιέργεια πριν ακόμα το δεις. Η υπόθεση έχει ως εξής: ένα νέο ζευγάρι (Patrick Wilson, Rose Byrne) με τα τρία παιδιά του μετακομίζει σε νέο σπίτι - υπερπαραγωγή και το ένα παιδί πέφτει ξαφνικά σε κώμα. Τότε αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα, υποθέτουν ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο και ξαναμετακομίζουν. Όταν τα μεταφυσικά φαινόμενα επιμένουν, η πεθερά (Barbara Hershey) επιστρατεύει ένα μέντιουμ (Lin Shaye) για βοήθεια.
Παρ' όλο που είναι αρκετά δελεαστική, η ταινία σε αφήνει με μικτές εντυπώσεις. Κατ' αρχήν, έχεις συνέχεια την εντύπωση ότι κάτι σου θυμίζει αυτό που βλέπεις. Σ'αυτό μάλλον φταίει ότι χρησιμοποιούνται οι δοκιμασμένες φόρμες του 'Amityville Horror' και του 'Paranormal Activity' (οικογένεια σε 'στοιχειωμένο' σπίτι), και πολλά στοιχεία από το 'Poltergeist' (μια μέντιουμ με τους παρατρεχάμενους της). Κρίμα που δεν δανείστηκε και λίγο από τη σκηνοθεσία, καθώς αυτή τη φορά ο James Wan ήταν απογοητευτικός, με αδιάφορα πλάνα και ένα τόσο εκνευριστικό zoom, που θες να του κόψεις το χέρι. Όσον αφορά την εξέλιξή της, μέχρι ένα σημείο όλα βαίνουν καλώς. Υπάρχει σασπένς, σκηνές που πετάγεσαι από την καρέκλα και άλλες που θες να μισοκλείσεις τα μάτια, σε περίπτωση που πεταχτεί κάτι διαβολικό από τα δεξιά. Η λύση που δίνεται στο μυστήριο όμως, είναι τουλάχιστον αφελής και, από τα μισά μέχρι λίγο πριν το τέλος, η ταινία κάνει μια τεράστια κοιλιά, η οποία γίνεται χειρότερη λόγω της σκηνοθεσίας. Και η μεγάλη μου απορία είναι η εξής: φταίει το low budget (1,5 εκατομμύριο δολάρια) για την αστεία εμφάνιση των 'κακών πνευμάτων' ή αυτός ήταν ο στόχος? Πρέπει να τους άρεσε πολύ ο Jigsaw, δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας μοιάζει με το Haunted Mansion της Disneyland.
Παρ' όλα αυτά, εκεί βρίσκεται η γοητεία της. Η ταινία δεν προσπαθεί να καινοτομήσει, αλλά χρησιμοποιεί παραδοσιακά μέσα για να τρομάξει το θεατή, με τα special effects να είναι ελάχιστα και ο τρόμος να βασίζεται σε σκοτάδια, ανατριχιαστικές vintage μουσικές, πόρτες που ανοιγοκλείνουν και πρόσωπα πίσω από κουρτίνες. Σε όλη αυτή τη retro διάθεση, βάλε την κλασική υπόκρουση όταν γίνεται κάτι τρομακτικό και τους τίτλους αρχής που θα μπορούσαν άνετα να ανήκουν σε ταινία των '80s. Εγώ τη βάζω σε κατηγορία cult, αφού κατά τη διάρκεια της, γελάς και τρομάζεις μαζί. Μόνο που το γέλιο ήταν υποτιμητικό, στην περίπτωσή μας.
Παρ' όλα αυτά, εκεί βρίσκεται η γοητεία της. Η ταινία δεν προσπαθεί να καινοτομήσει, αλλά χρησιμοποιεί παραδοσιακά μέσα για να τρομάξει το θεατή, με τα special effects να είναι ελάχιστα και ο τρόμος να βασίζεται σε σκοτάδια, ανατριχιαστικές vintage μουσικές, πόρτες που ανοιγοκλείνουν και πρόσωπα πίσω από κουρτίνες. Σε όλη αυτή τη retro διάθεση, βάλε την κλασική υπόκρουση όταν γίνεται κάτι τρομακτικό και τους τίτλους αρχής που θα μπορούσαν άνετα να ανήκουν σε ταινία των '80s. Εγώ τη βάζω σε κατηγορία cult, αφού κατά τη διάρκεια της, γελάς και τρομάζεις μαζί. Μόνο που το γέλιο ήταν υποτιμητικό, στην περίπτωσή μας.
Στους κινηματογράφους ήδη από την Πέμπτη, 12/ 5.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου