Better call the neurosurgeon, our dreaming space is open

Κάθε δίσκος των Gang Gang Dance μέχρι στιγμής ήταν ξεχωριστός. Από την art pop του 'Revival of the Shittest' (2004) μέχρι το μουσικό blender του 'Saint Dymphna' (2008), οι Νεοϋορκέζοι μπορούν να καταπιαστούν με όλα τα παρακλάδια της pop μουσικής με θεαματικά αποτελέσματα. Κάπως έτσι φτάνουμε στο 2011 και το πέμπτο album τους, 'Eye Contact', 3 χρόνια μετά το Saint Dymphna, για το οποίο οι κριτικοί έσκιζαν τα σουτιέν τους τότε.

Από το πρώτο single, 'MindKilla', φαινόταν η δουλειά. Οι Gang Gang Dance ξεφεύγουν από τους μουσικούς πειραματισμούς, αφήνουν την dream pop στην άκρη και μας δίνουν ένα πιο μεστό album, πιο κοντά στην έννοια της pop. Το 'Saint Dymphna' ήταν ένα συνοθύλλευμα από dance, R 'n B, synthpop, αιθέρια φωνητικά, αναφορές στη Madonna ("shiny and new" είναι η Liz Bougatsos στο House Jam), φλερτ με την grime και τη συμμετοχή του Tinchy Strider.

Λιγότερο υπερπαραγωγή αυτή τη φορά, στο Eye Contact κυριαρχούν τα synthesizers, και η έμφαση έχει δοθεί στη δομή των κομματιών. Το χάος των προηγούμενων δίσκων τους έχει μετριαστεί και το αποτέλεσμα είναι πιο εύκολο για το αυτί, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι η pop τους είναι του συρμού. Ίσα ίσα, κάποιες φορές θυμίζει ινδιάνικο χορό της βροχής ('Thru and Thru'), κάποιες φορές δανείζεται Ανατολίτικους ρυθμούς ('Adult Goth') και κάποιες θα μπορούσε να φιγουράρει στα opening credits αμερικάνικης σαπουνόπερας των '90s ('Romance Layers', με φωνητικά από τον Alexis Taylor των Hot Chip). Πιο κοντά στην καθαρόαιμη pop είναι το 'MindKilla', από τα καλύτερα κομμάτια του 2011 μέχρι στιγμής.

Η φωνή της Lizzi Bougatsos (ποτέ δεν θα σταματήσω να θεωρώ αστείο το επίθετό της) είναι άλλο ένα δυνατό χαρτί των Gang Gang Dance, καθώς μπορεί να κινείται σε ένα μεγάλο φάσμα ερμηνειών, από αιθέρια και ανάλαφρη σε διαπεραστική και παιχνιδιάρικη. Για την καταγωγή της δεν ξέρω πολλά, πάντως οι ελληνόφωνοι ακροατές εκπλαγήκαμε με το '∞', το οποίο είναι ολόκληρο στα Ελληνικά. Τώρα περισσότερες λεπτομέρειες δεν έχω μάθει, εδώ στο πρώτο άκουσμα δεν είχα προσέξει καν τη γλώσσα. Στα highlights του δίσκου, φυσικά, βρίσκεται το promo single 'Glass Jar', ένα 11λεπτο έπος που στο ξεκίνημα θα μπορούσε να είναι έργο των Pink Floyd, σκορπίζοντας synths, piano και drums και δημιουργώντας ένταση, πριν καταλήξει στα λυτρωτικά τελευταία λεπτά χορού.

"I can hear everything. Ιt's everything time" είναι οι πρώτες λέξεις που ακούγονται όταν πατήσεις το play και κάτι τέτοιο καταφέρνουν η Bougatsos και το παρεάκι της στο 'Eye Contact'.

4,5/ 5