#blogoscars2015

When I think of my wife I always think of the back of her head.

I picture cracking her lovely skull...

...unspooling her brain...

trying to get answers.

The primal questions of a marriage...

What are you thinking?

How are you feeling?

What have we done to each other?

What will we do?

Script

10. La Jaula de Oro, written by Diego Quemada-Diez, Gibran Portela, and Lucia Carreras
9. Enemy, written by Javier Gullon
8. Nightcrawler, written by Dan Gilroy
7. '71, written by Gregory Burke
6. Birdman, written by Alejandro Gonzalez Inarritu, Nicolas Giacobone, Alexander Dinelaris, Armando Bo
5. The Lego Movie, written by Phil Lord and Christopher Miller
4. Lilting, written by Hong Khaou
3. Obvious Child, written by Gillian Robespierre
2. The Grand Budapest Hotel, written by Wes Anderson and Hugo Guinness
1. Gone Girl, written by Gillian Flynn

Director

10. Hong Khaou, Lilting
9. Ava DuVernay, Selma
8. Gareth Edwards, Godzilla
7. Yann Demange, '71
6. Wes Anderson, The Grand Budapest Hotel
5. Damien Chazelle, Whiplash
4. Alejandro Gonzalez Inarritu, Birdman
3. Richard Linklater, Boyhood
2. Denis Villeneuve, Enemy
1. David Fincher, Gone Girl

Actor

10. Dan Stevens in The Guest
9. J. K. Simmons in Whiplash
8. Jack O' Connell in Starred Up
7. Channing Tatum in Foxcatcher
6. Miles Teller in Whiplash
5. Michael Keaton in Birdman
4. Ralph Fiennes in The Grand Budapest Hotel
3. Ben Whishaw in Lilting
2. David Oyelowo in Selma
1. Jake Gyllenhaal in Nightcrawler

Actress

10. Emily Blunt in Into the Woods
9. Jessica Chastain in The Disappearance of Eleanor Rigby
8. Agata Trzebuchowska in Ida
7. Naomi Watts in Birdman
6. Pei-pei Cheng in Lilting
5. Marion Cotillard in Deux Jours, Un Nuit
4. Tilda Swinton in Snowpiercer
3. Patricia Arquette in Boyhood
2. Jenny Slate in Obvious Child
1. Rosamund Pike in Gone Girl

Scene

10. La jaula de oro's finale
9. The final car chase in Nightcrawler
8. The church bombing in Selma
7. Godzilla's atomic breath in Godzilla
6. The black room scene(s) in Under the Skin
5. 'I just thought there would be more' in Boyhood
4. Quicksilver's slow-mo in X-Men: Days of Future Past
3. The 'Oh Anthonio' fight scene in The Guest
2. Gone Girl's cool girl monologue
1. Whiplash' finale

Soundtrack

5. Frank
4. Under the Skin
3. Birdman
2. The Grand Budapest Hotel
1. Gone Girl

Film

20. Gia Coppola's Palo Alto
19. Nicholas Stoler's Bad Neighbours
18. Joon-ho Bong's Snowpiercer
17. Matt Reeves' Dawn of the Planet of the Apes
16. David Mackenzie's Starred Up
15. Morten Tyldum's The Imitation Game
14. Diego Quemada-Diez' La Jaula de Oro
13. Ava DuVernay's Selma
12. Richard Linklater's Boyhood
11. Denis Villeneuve's Enemy

10. Adam Wingard's The Guest
9. Dan Gilroy's Nightcrawler
8. Yann Demange's '71
7. Gillian Robespierre's Obvious Child
6. Alejandro Gonzalez Inarritu's Birdman
5. Phil Lord and Christopher Miller's The Lego Movie
4. Wes Anderson's The Grand Budapest Hotel
3. Damien Chazelle's Whiplash
2. Hong Khaou's Lilting
1. David Fincher's Gone Girl

I killed for you. Who else can say that?

Bonus: Overrated σάχλες
10. Guardians of the Galaxy
9. Tom at the farm
8. The Babadook
7. Still Alice
6. Captain America: The Winter Soldier
5. Interstellar
4. Kingsman: The Secret Service
3. The Theory of Everything
2. American Sniper
1. Lucy

blogoscars 2014
blogoscars 2013
blogoscars 2012

#blogovision 2014: 1

1. Röyksopp - The Inevitable End

Collective Body Possum
I want a body that I can live in
I want a body with two dicks, five pouches, and fifteen holes
A body with no internal and no external
I want a body that no one can kick out of bathrooms
And then, I want no bathrooms
I want a body that screams, “Yes”
I want a body that says, “Yes, I’m hot for you”
I want a body with healthy organs
A body that sweats medical marijuana and golden dandruff flakes
I want a body in every color
I want a body that turns seas into land sculpture
An anti-toxin, a counter agent, to every shade of sex abuse slinking back from generations
I want a body that’s not afraid to fuck, and to be fucked
That can take it, that begs for it, that makes you beg for it
I want a body that spurts fountains
A body that dentists write fan mail to
I want a body with no “neos” or “isms”
A high-rise, free body
A low-rent body, a no-rent body
An unfriskable body
I want a body that I can offer up to you wherever and whenever you need me
A tocottie body, a body with no history, no plastic, and no dread
I want a Baywatch body, in tight red shorts, and someone to rescue it
I want your body
A body to play possum with when it’s too lonely out here
A nocturnal, musk filled bodyI want a body that no matter how dead we seem always wakes up, clawing

Το σώμα μας είναι μνημείο.
Ένα μνημείο που φτιάχνουμε μόνοι μας. Το ντύνουμε, το διακοσμούμε, το χαλάμε, το ξαναφτιάχνουμε, το δηλητηριάζουμε, το ταλαιπωρούμε, το φροντίζουμε, το ρίχνουμε κάτω και το αναστυλώνουμε.
Το σώμα μας είναι το μοναδικό πράγμα που είναι δικό μας.
Το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να χάσεις ή να κερδίσεις. Το μόνο πράγμα που πραγματικά σου ανήκει, που δεν θα στο καβατζώσει ο φίλος σου στο μπαρ σαν αναπτήρα, που δεν θα στο κατάσχει η τράπεζα, που ό,τι και να στο κάνουν, ξέρεις ότι είναι δικό σου και εσύ το ορίζεις.
Θέλω ένα τέτοιο σώμα, που να μην είναι στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ.
Θέλω ένα σώμα να είναι παντού.
Θέλω ένα σώμα να του δίνω μορφές και να παίρνει διάφορα σχήματα.
Να υψώνεται και να πέφτει.
Μέχρι τότε, θα χορεύω.

#blogovision 2014: 2

2. The Acid - Liminal

O πύργος της τηλεόρασης στην Alexanderplatz είναι το αγαπημένο μου σημείο στο Βερολίνο.

Ποτέ δεν αράζω εκεί, πάντα περνάω τυχαία όταν αλλάζω τρένο, όταν έρχονται φίλοι και πάμε για ξενάγηση, όταν θέλω να πάω στην τράπεζα ή στα μαγαζιά κοντά. 

Πέρα από το ότι ήταν το μόνο σημείο που ήξερα όταν πρωτοήρθα στο Βερολίνο και με γέμισε δέος το πρώτο βράδυ που το πλησίασα, είναι το αγαπημένο μου για έναν άλλο λόγο. 

Επειδή η πόλη είναι ως επί το πλείστον επίπεδη, ο πύργος φαίνεται από διάφορα σημεία. Ειδικά το βράδυ που είναι φωτισμένος, πάνω από φώτα, λάμπες, επιγραφές, λέιζερ, υψώνονται τα κόκκινα φώτα του που τρεμοπαίζουν και θυμάσαι πού είσαι.

Θυμάσαι γιατί ήρθες και, πιο σημαντικό, γιατί μένεις.

Ο πύργος της τηλεόρασης στην Alexanderplatz είναι το αγαπημένο μου σημείο στο Βερολίνο, κυρίως γιατί με γεμίζει ελπίδα. 

#blogovision 2014: 3

3. Beyoncé - Beyoncé

- Πάμε αν θες καμιά βόλτα, να πιούμε και κανένα τσιγάρο.
- Καλά, μη λες σε αγνώστους τέτοια, δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι ο άλλος. 
Εν τέλει πήγαμε μια βόλτα και καταλήξαμε σε ένα λόφο που βλέπαμε την Αθήνα πιάτο. Κόλλησε ένα τσιγάρο και αρχίσαμε να μιλάμε. Μιλούσαμε για τις ζωές μας, τις δουλειές μας, για το Βερολίνο, την Αθήνα, τη μουσική, τις ταινίες Ντίσνεϊ, την Μπιγιονσέ, τις διακοπές που κάναμε, τις διακοπές που θέλουμε να κάνουμε, το πόσο ωραία περνούσαμε εκείνη τη στιγμή.
Την άλλη μέρα ξαναβρεθήκαμε. Πήγαμε πάλι κάπου ψηλά, στα βραχάκια κάτω από την Ακρόπολη, πήραμε σοκολάτες από το περίπτερο, νερό γιατί το προηγούμενο βράδυ πίναμε τα παμπάλαια νερά που είχαν ξεμείνει στο αυτοκίνητο, στρίβαμε τσιγάρα με δυνατό αέρα, ακούγαμε ένα ζευγάρι δίπλα να μαλώνει, λέγαμε για τα όνειρά μας, για το μέλλον του καθενός, σε κάποια φάση θυμήθηκα ότι του χρωστούσα ένα φιλί στο μάγουλο για το ποτό που με κέρασε και φιληθήκαμε.
- Πότε φεύγεις τελικά;
- Αύριο, πρέπει να δω λίγο τους δικούς μου γιατί σε λίγες μέρες πετάω. 
- Θα ξαναγυρίσεις;
- Ναι.
Και χαμογέλασε. Δεν ήξερα αν θέλω να γυρίσω, δεν ήθελα δύσκολους έρωτες στη ζωή μου.
- Άντε, δες λίγο τους δικούς σου και μετά γύρνα να ξαναπάμε κάπου ψηλά.

#blogovision 2014: 4

4. Wild Beasts - Present Tense

"Έλα να σου δείξω κάτι" είπα στον Χ. και τον έπιασα από το χέρι. "Αυτό είναι dark room, πώς σου φαίνεται;".

Είναι ωραίο να μαθαίνεις νέα πράγματα στους φίλους σου και από αυτούς. Όπως τα dark room ή τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν σε ένα κουτί σοκολατάκια από τα duty free της Κοπεγχάγης. 

"Πειράζει να μείνω με το σουτιέν;" ρώτησε η Ε. ένα βράδυ του καλοκαιριού όταν στο κλαμπ είχε αφόρτητη ζέστη.

Είναι επίσης πολύ όμορφο να γνωρίζεις καλύτερα τους φίλους σου, να βλέπεις ότι η Ε. που πριν 15 χρόνια δεν συμπαθούσες επειδή δεν σε είχε καλέσει στο πάρτι της, ενώ είχε καλέσει όλη την υπόλοιπη τάξη, που μετά μεγαλώσατε μαζί και καπνίζατε κρυφά στις τουαλέτες του λυκείου, βγάζει τα ρούχα της μέσα στο κλαμπ απλά επειδή ζεσταίνεται.

"Βλέπω παντού αυτά τα φυτά, που έχουμε στο  σπίτι, πώς τα λένε;" μου είπε η Κ. μετά από 8 ώρες που χτυπιόμασταν στο κλαμπ.

- Φίκους;

- Ναι.

- Σ'αγαπώ, κι εγώ τα ίδια βλέπω.

(Κανένα κλαμπ δεν έχει φίκους)

Το πιο λυπηρό είναι όταν φεύγουν και γυρίζουν στις χώρες τους, στα σπίτια τους, στις ζωές τους. Και εσύ μένεις με τους νέους σου φίλους, οι οποίοι δεν σε ξέρουν τοσο καλά, δεν ξέρουν τι σκατά κρύβεις μέσα σου και δεν θα σου πουν ποτέ πόσο άλλαξες γιατί, πολύ απλά, δεν ξέρουν ποιος στα αλήθεια είσαι. 

"Θα ξανάρθω τα Χριστούγεννα"

#blogovision 2014: 5

5. Trust - Joyland

Σε όποιον λέω τις απόψεις μου για το κλάμπινγκ με κοιτάει περίεργα.

Βλέπετε, το κλάμπινγκ δεν είναι ποτό στο χέρι - δείχνεις ωραίος - χαζοκουνιέσαι - χτυπάς γκομενάκι - πας σπίτι.

Ούτε φεστιβάλ και David Guetta και γυαλιά ηλίου και μπούγιο και να χύνεις μπύρες ο ένας στον άλλον.

Ούτε ζητωκραυγές και πανηγυρισμοί με τους κολλητούς επειδή έβαλε κομματάρα ο τύπος και πήραμε και ένα κουμπί και πω πω γαματίλα που παίζει εδώ μέσα.

Το κλάμπινγκ είναι για λίγους. 

Είναι για αυτούς που αντέχουν να τσαλακώνονται. Που χορεύουν χωρίς να υπάρχει αύριο, που ακούν τη μουσική και αφήνουν το σώμα τους ελεύθερο, δίνουν κίνηση στα πόδια, στη μέση, στο κεφάλι, στα χέρια, δεν ακολουθούν κανένα βήμα αλλά αφήνουν τη μουσική να τους παρασύρει και, ταυτόχρονα να τους μαζέψει. Που ξέρουν πότε να πάνε και πότε να φύγουν. Που δεν είναι εμμονικοί με τον εαυτό τους και δεν τους νοιάζει να βγάλουν σέλφι μες στο μαγαζί ή να κρίνουν το διπλανό τους που θέλει να χορέψει γυμνός. Που ζεσταίνονται και βγάζουν την μπλούζα γιατί πιέζει το σώμα τους. Που ακούνε το σώμα τους. Που χορεύουν και στάζουν κάβλα, χαρά, οργή, θλίψη. Που χαμογελάνε στο διπλανό τους γιατί ξέρουν ότι εκείνη τη στιγμή είναι όλοι μια οικογένεια, μέσα σε ένα σκοτεινό και βρώμικο κλαμπ, με τη μουσική να σου καταστρέφει σιγά σιγά τον τυμπανικό υμένα.

Είναι για αυτούς που είναι διαφορετικοί και θέλουν να γιορτάσουν τη μοναδικότητά τους. Που δεν θέλουν τον τουρίστα/ τον περίεργο/ τον "κανονικό" στον ίδιο χώρο μαζί τους, δεν είναι αξιοθέατα, δεν χρειάζονται κάποιον να τους συζητάει την επόμενη μέρα με τους συναδέρφους.
Το κλάμπινγκ είναι ρατσισμός προς την κανονικότητα.

Ωραίο δεν ακούγεται όμως;

#blogovision 2014: 6

6. FKA Twigs - LP1

Σκόρπιες σκέψεις για την κάνναβη στο Βερολίνο:

- Την πουλάνε παντού. Σε πάρκα, σε σταθμούς του μετρό, στα κλαμπ, έξω από τα κλαμπ, σε μπαρ, έξω από μπαρ, σε σπίτια, ντελίβερι. Όλα.

- Την πίνουν όλοι. Στις πρώτες συνεντεύξεις για σπίτι, με περίμεναν με το μπαφάκι, μάλλον για να μην προσέξω τη μούχλα στον τοίχο και να νομίζω ότι το κατοικίδιο είναι μονόκερος.

- "Wait, is that a unicorn?".

- O συγκάτοικός μου λείπει από το σπίτι δύο μήνες. Κάπου στο μήνα μου απολογήθηκε, καθ'ότι Γερμανό, ότι δεν με αποφεύγει, αλλά φυτεύει λαχανικά στο σπίτι της κοπέλας του. Στο διαμέρισμα. Λαχανικά. Όταν πέρασε για την αλληλογραφία, πήρε ντροπαλό ύφος και παραδέχτηκε ότι καλλιεργεί χόρτο.

- Ο συγκάτοικός μου με έχει για χαζό.

- Οι Γερμανοί δεν ξέρουν να κολλάνε χαρτάκια. Οικονομική υπερδύναμη, σου λέει.

- Μια φορά είχα πάει σε μια συναυλία και έβγαζα φωτογραφίες. Ο διπλανός μου έπινε ένα τρίφυλλο. Μαντέψτε σε ποιον έκανε παρατήρηση ο σεκιούριτι. Hint: Τώρα οι φωτογραφίες δεν υπάρχουν πια.

- Επειδή έχει κρύο, οι άνθρωποι εδώ δεν βγαίνουν από το ρεστοράν ή την καφετέρια για να το στρίψουν. Το στρίβουν μέσα στο μαγαζί, πάνω στο τραπέζι, με τη σερβιτόρα να έρχεται και να ρωτάει ευγενικά "θα θέλατε κάτι άλλο;"

- "Μια τζιβάνα κάνε μας αν μπορείς, ευχαριστούμε"

#blogovision 2014: 7

7. Caribou - Our Love

"Όταν έρθω να φάμε μπουγάτσα"
Η μπουγάτσα είναι ίσως αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο απ' όλα όσο μένω εξωτερικό. Περισσότερο και από το downloading (μια φίλη μου Καναδέζα απορεί πώς ζούσαμε χωρίς streaming), περισσότερο και από τα ποτά που είναι 70% τζιν, 20% πάγο και 10% τόνικ. Περισσότερο και από την Καίτη Γαρμπή 6 το πρωί σε γκλάμορους σκυλομάγαζο της επαρχίας.
"Επίσης θέλω να φάω φακές γιατί εδώ είναι πανάκριβες. Και γύρο κοτόπουλο με σως μουστάρδας. Και μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Και πάστες γιατί εδώ κάνουν κάτι απαίσια εκλαίρ και ένα τσιζκέικ της προκοπής κάνει 4€"
Στη Γερμανία έχουν γλυκά, δεν μπορώ να πω. Κάτι σταφιδόψωμα, κάτι σοκολάτες, κάτι μάφινς, όλα πολύ ωραία. Αλλά μπουγάτσα δεν έχουν. Σιροπιαστά κάνουν οι Τούρκοι στο Kreuzberg και πιο κάτω, πεντανόστιμα, μυρίζει βουτυρο όλο το τετράγωνο. Γυράδικα όλο και κάπου έχει, αξιοπρεπή. Μπουγάτσα δεν έχω βρει πουθενά, απορώ πώς δεν ήρθε κανένας Σαλονικιός μερακλής να ανοίξει το μπουγατσάδικό του, να μαζέψει όλους τους Βερολινέζους χίψτερ που δεν θα μπορούν να προφέρουν τη λέξη και θα λένε κάτι σαν "μποουγκέτσσσα"
Αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο, ανταλάσσω το αριστερό μου νεφρό για μια μπουγάτσα κρέμα με μπόλικη άχνη και κανέλα, κριτσανιστό φύλλο, γωνία κατά προτίμηση, κομμένη στη λαδόκολλα, να την τρως με το χέρι και να γεμίζεις λίγδες. Μεθυσμένος κατά προτίμηση, στο Γιάννη στη Μητροπόλεως στη Θεσσαλονίκη, με την ουρά να φτάνει μέχρι το μεθεπόμενο μαγαζί και να περιμένεις να βγει το σουφλέ αλλαντικών γιατί μετά το γλυκό, θες και κάτι αλμυρό.

#blogovision 2014: 8

8. Lykke Li - I Never Learn

"Είσαι ευτυχισμένος;" με ρώτησε αφού κάθησε δίπλα μου στον καναπέ.
- Δεν ξέρω, ίσως.
- Γιατί;
- Δεν ξέρω τι εννοείς ευτυχισμένος.
- Σου αρέσει η ζωή που κάνεις;
- Θα μπορούσε.
- Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να τη φτιάξεις;
- Ναι.
- Γιατί δεν την φτιάχνεις;
Η μουσική ήταν πολύ δυνατή για να απαντήσω.
- Τι σε χαλάει στη ζωή σου;
Επιμένει. Ποιος είναι αυτός τώρα;
- Τι κάνεις εδώ αυτή τη στιγμή αντί να βγεις έξω να φτιάξεις τα πράγματα που σε χαλάνε;
- Ήρθα να χορέψω, όχι να βρω ψυχολόγο.
- Δεν χορεύεις όμως.
Γύρισα να του πω να πάει να ενοχλήσει κάποιον άλλον. Δεν είδα κανέναν δίπλα μου.