Hype: Η Οδύσσεια ενός Ejekt

Μετά από 2 ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής (δεν είναι και λίγο να ακυρώνει το 2ο όνομα λίγες εβδομάδες πριν το φεστιβάλ) και αρκετές φήμες ότι οι Palma Violets δεν ήταν ποτέ πραγματικά κλεισμένοι να παίξουν, πραγματοποιήθηκε το Ejekt Festival 2013. Έφυγα λίγο νωρίτερα από τη δουλειά, φόρτωσα το φλασάκι με James Blake και Pet Shop Boys και ξεκίνησα για Αθήνα, ώστε να μπορώ να σχολιάσω με άνεση το τι είδαμε φέτος στο Ejekt.

Φτάσαμε στην Πλατεία Νερού γύρω στις 17:45, αφού πρώτα μας μπινελίκωσαν οι μισοί ταξιτζήδες της πόλης γιατί δεν ξέρω ακόμα να οδηγώ στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι σκάσαμε λίγο νωρίς, ούτε τα κορίτσια του promotion δεν είχαν αρχίσει καλά καλά να σε κυνηγάνε για να σου δώσουν συλλεκτικό αναπτήρα μαζί με το πακέτο που θα αγοράσεις. Εκείνη την ώρα έπαιζαν οι Wedding Singers, αρκετά ευχάριστοι ήταν και θα ταίριαζαν πολύ σε κάποιο φοιτητικό φεστιβάλ. Διασκεύασαν Yazoo, Prodigy και άλλα διάφορα που δεν θυμάμαι γιατί ήμουν χαμένος στα προμόσιον των τσιγάρων. Πήγα σε όλα γιατί ήθελα πολύ να "παίξω με το L&M και να κερδίσω" και ήμουν "έτοιμος να κάνω μια αλλαγή στη ζωή μου με το Marlboro" - σιχαίνομαι και L&M και Marlboro btw.

Μετά τους Wedding Singers, σειρά είχαν 3 ελληνικά συγκροτήματα που προέκυψαν από το Red Bull Bedroom Jam: οι Bittersweet, οι Jamming Funkers και οι Viper Vikings. Να σας πω την αμαρτία μου, αυτούς δεν τους κατάλαβα γιατί η μουσική ήταν εκκωφαντική κοντά στο stage και προτιμήσαμε να κάνουμε βόλτες στην Πλατεία Νερού. Σαν χώρος είναι πολύ καλός, έχει εύκολη πρόσβαση με το αυτοκίνητο, ευάερος, ευήλιος, με τα πλοιαράκια της μαρίνας να δίνουν καλοκαιρινή εσάνς, μια κούκλα σκέτη. Όσον αφορά την οργάνωση, υπήρχε ένα τεράστιο μπαρ με μπύρες, νερά και μοχίτο από το οποίο έπαιρνες με μάρκα το ποτό σου, σύστημα εμπνευσμένο από Primavera (ή και όχι;) που δούλευε, ίσως επειδή ο κόσμος δεν ήταν ασφυκτικά πολύς. Εγώ τουλάχιστον όσες φορές πήγα, ξεδίψασα αμέσως. Τουαλέτες πολλές και χημικές, ούτε εκεί υπήρξε συνωστισμός αλλά η μυρωδιά από χημική τουαλέτα μες στη λαλάκα είναι κάτι που δεν θέλω να βιώσω δεύτερη φορά στη ζωή μου.

Και αφού έγινε η επισκόπηση του χώρου, βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες, κάναμε λίγο σοσιαλάιζινγκ, ανοίξαμε λίγο grindr, ήρθε η ώρα του James Blake. Ο Βρετανός βγήκε χαμογελαστός και κατακόκκινος αφού, όπως μας είπε, είχε ήδη 2 μέρες στην Ελλάδα και τον έπιασε ο ήλιος. Ξεκίνησε το set του με το "Air & Lack Thereof", έπαιξε περίπου μια ώρα με την νέα του κομμένη setlist που κάνει στα open air festivals, και για την οποία βιάστηκα να τον κατηγορήσω ότι "δεν τα είπε όλα", κάποια στιγμή πρέπει να τον αποκάλεσα και εγγλέζικο τσόλι, δεν είμαι σίγουρος. Αποζημίωσε βέβαια με το "Voyeur" που κουνηθήκαμε λιγάκι και με το "Ι Am Sold" που μας ανατρίχιασε μπασεκαλότου. Παρά τις απώλειες του "Overgrown" και του "A Case Of You", ο Blake ήταν καταπληκτικός και με την υπόκλισή του στο τέλος πάθαμε cuteness overload.  Σατανικό, τέλος, που η εμφάνισή του συνέπεσε με το ηλιοβασίλεμα, αν ήταν προμελετημένο αυτό μπράβο σε όποιον το σκέφτηκε. Ανάξια σχολιασμού είναι το ξενέρωτο κοινό της Ελλάδας που χειροκροτούσε βαρεμένα και τα ειρωνικά σχόλια τύπου "πω πω κέφι", "άναψαν τα αίματα" που ακούστηκαν. Ο άνθρωπος ήρθε από τη δροσούλα του Rock Wecrhter για να παίξει μες στον πλανταγμό, give him a fucking hand, που θα έλεγαν και οι συμπατριώτες του. Ξέχασα όμως, εμείς εκτιμούμε μόνο Placebo και Moby.

 Σειρά είχε ο Peter Hook & The Light, oι οποίοι μπήκαν στη θέση των Happy Mondays. Ο Peter Hook, πρώην μπασίστας των New Order και ιδρυτικό μέλος των Joy Division, πλέον φέρνει σε κάτι ανάμεσα από Πασχάλη Τερζή και ταβερνιάρη στο Ζούμπερι. Ξεκίνησε το set με το "Love Will Tear Us Apart" και συνέχισε με ένα best of από Joy Division και New Order, το οποίο λειτούργησε στο κοινό, παρ' όλο που, αντικειμενικά, τα φωνητικά ήταν απαράδεκτα. Δεν μπορώ να καταλάβω ρε Peter, μπασίστας ήσουν, με ποιο δικαίωμα πιάνεις το μικρόφωνο και εκτελείς έτσι το "True Faith" να 'ούμε; Τουλάχιστον ο Πασχάλης είναι πιο ορίτζιναλ. Η υποδοχή που κάναμε στον James Blake δείχνει ότι συναυλιακά είμαστε πίσω σαν λαός, κάτι που έγινε κατανοητό όταν αποθεώθηκε ο Hook μόνο και μόνο επειδή είπε τραγούδια γνωστά στο κοινό, χωρίς να έχει σημασία ότι το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα είναι πλέον μηδαμινό.

Τον Peter Hook ακολούθησε ο Faith SFX που έκανε beatboxing. Καλός ήταν, αυτά που έκανε με το στόμα και το λαρύγγι του ήταν συμπαθητικά μεν, για άλλη ώρα και άλλο venue δε. Ήδη είχαμε σοκαριστεί από το πως κατακρεούργησε το τρίπτυχο True Faith - Temptation - Blue Monday ο Peter Hook και το μόνο που είχαμε κατά νου ήταν να κρατήσουμε τις μπροστινές μας θέσεις με τον τσαμπουκά του Γκάνταλφ - "You shall not pass". Η ταλαίπα άρχισε να μας βρίσκει την ώρα που έστηναν το stage για τους Pet Shop Boys, πονούσε η μέση, ψιλοκατουριόμασταν, είχαμε νυστάξει, ο μπροστινός μύριζε μασχαλίλα και άλλα όμορφα, μέχρι που τα φώτα έκλεισαν.

Οι Pet Shop Boys ήταν πολύ καλοί. Το εντυπωσιακό ήταν που σε ένα χώρο χωρίς ιδιαίτερη υποδομή έστησαν ένα φαντασμαγορικό θέαμα που κράτησε 2 ώρες και έκανε όλο το φεστιβάλ να χοροπηδάει - δεν ξέρω αν ήταν όλο, οι πίσω μου πάντως σίγουρα χοροπηδούσαν γιατί δεν έβλεπαν αλλιώς χο χο χο. Ξεκίνησαν με το νεό τους σινγκλ "Axis" και υλικό από τους πιο πρόσφατους δίσκους τους, "Fundamental" και "Elysium", πετώντας ένα "Opportunities" στην αρχή για να μην ξεχνιόμαστε. Και αν κάποια κομμάτια ήταν αδύναμα, τα βίντεο από πίσω κατάφερναν να μας εντυπωσιάσουν με το πόσο καλοδουλεμένα ήταν, θα μπορούσαν να σταθούν και μόνα τους. Ο Neil Tennant ήταν χαλαρός, γελαστός, φαινόταν ότι το διασκέδαζε στη σκηνή, παρ'όλο που το κοστούμι του αχινού που φορούσε δεν φαινόταν να είναι πολύ βολικό. Στις 2 ώρες που έπαιξαν, οι Pet Shop Boys άλλαξαν πολλά ρούχα, φόρεσαν discoballs στο κεφάλι, κέρατα, φέσια, μας έριξαν λέηζερ, καπνούς, κομφετί, εμείς ιδρώσαμε, ποδοπατηθήκαμε, ξαλαρυγγιαστήκαμε, κλάψαμε λίγο στο "Always On My Mind" γιατί είμαστε παθιάρηδες και το ζούμε. Εξίσου εκπληκτικοί ήταν οι 2 χορευτές. Συμμετείχαν αρχικά στα βίντεο, μέχρι που βγήκαν on stage σε μια εκτέλεση της "Ιεροτελεστείας της Άνοιξης", σε χορογραφία της Pina Bausch (αυτά μαθαίνεις αν έχεις αδερφή μπαλαρίνα) και από τότε φόρεσαν κεφάλια Μινώταυρου, ξυλοπόδαρα και τους Ούμπα Λούμπα, χόρεψαν συχρονισμένα και ασυχρόνιστα και έδωσαν ενέργεια εκεί που το ντουέτο δεν μπορούσε να δώσει. Φυσικά, τα "It's A Sin", "Go West" και "Domino Dancing" αποθεώθηκαν.

Εν τέλει, η ταλαίπα μας βρήκε για τα καλά στην έξοδο, όπου κάναμε 40 λεπτά για να βγούμε από το parking του χώρου. Στα 40 λεπτά αυτά, εκτός από το να κορνάρω σ'αυτόυς που έμπαιναν σφήνες στην ουρά, σκεφτόμουν ότι το μόνο μελανό σημείο ήταν η ακύρωση των Happy Mondays και η έλλειψη επαγγελματισμού στο χειρισμό της - όταν ακυρώνεται το 2ο όνομα επιβάλλεται να δίνεις αποζημίωση. Μπορεί να μην φτάνει τα ονόματα που έφερνε το 2009 αλλά το Ejekt στέκεται σαν το καπετάνιο σε ένα πλοίο που βουλιάζει, σε αντίθεση με το Plissken, το Synch ή το Rockwave. Και σε μια Ελλάδα που μόνοι μας βγάζουμε τα συναυλιακά μάτια μας (πριν ανέβει ο Blake στη σκηνή έπαιζαν Puressence, what the fuck?), ίσως, με πολλά ερωτηματικά και σταυροκοπήματα, το Ejekt να θέσει τον πήχη λίγο ψηλότερα τις επόμενες χρονιές.