Summer music guide for starters

Όχι, δεν το κλείσαμε το μπλογκάκι. Απλά λίγο η εξεταστική, η ζέστη, τα λόγια του παπά, δεν είμαστε σε δημιουργικό mood οι άνθρωποι, τι να κάνουμε? Αφού όμως καθάρισα το σπίτι, έβαλα πληντύρια, μαγείρεψα, έκανα ό,τι μπορούσα για να δικαιολογήσω την αδιαβασιά, είπα να επιστρατεύσω όση δημιουργικότητα μου έμεινε και να συγκεντρώσω κάποια από τα άλμπουμ που θα λιώσουμε φέτος το καλοκαίρι, μέχρι να βγουν καλύτερα βασικά. Και να τα έχεις καβάτζα κιόλας, μη ρωτήσει κανένα γκομενάκι τι μουσική ακούς και απαντήσεις "ε μωρέ, Σάκη, Inna, ό,τι ακούγεται βασικά".

Ο Alexis Taylor έχει την πιο σέξι φωνή στη μουσική βιομηχανία, αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω αλλά σίγουρα έχει μία από τις πιο αβίαστες φωνές, σαν να τραγουδάει κάνοντας το "τσιγάρο μετά". Στο 5o άλμπουμ τους, τα Αγγλάκια μεγάλωσαν και κάνουν techno με συναίσθημα, synths και αγαπησιάρικους στίχους. Θυμίζει λίγο την προηγούμενη δουλειά τους, αλλά είναι, πρώτον, πολύ πιο χαρούμενο και ανάλαφρο από το "One Life Stand" και, δεύτερον, έχει πολύ μεγαλύτερη ποικιλία στους ήχους. Από τη σχεδόν ρομποτική techno του πρώτου single "Night & Day", το οποίο είναι πολύ "λίγο" μπροστά σε κομμάτια όπως το "Motion Sickness", φτάνει στη soft rock τύπου "Purple Rain" του"Look At Where We Are", το οποίο απογειώνεται με τον αβίαστο πόνο στη φωνή του Alexis, ερμηνεία για την οποία ο James Blake κάπου θα σκίζει το Topman βρακάκι του. Σε όλο το δίσκο όμως η ερμηνεία του είναι γεμάτη συναισθήματα, ακόμα και σε club bangers όπως το "Ends Of The Earth". Το βασικό προσόν του "In Our Heads" είναι η απλότητα. Μακριά από τα επικά βιολιά του "Ι Feel Better" ή την προσπάθεια να φτιάξουν το επόμενο "Ready For The Floor", ο δίσκος είναι pure fun, pop, ό,τι πρέπει για να κουνάς το πωπουδάκι σου στην παραλία.

Τι να ακούσω? Όλο το δίσκο γιατί κάθε κομμάτι έχει τη δικιά του δυναμική. Αν είσαι τόσο τεμπέλης, ξεκίνα με τα "Motion Sickness", "These Chains", "Don't Deny Your Heart" και φυσικά το "Look At Where We Are".
Σίγουρα? Ναι σου λέω, βάλ'το στο ipod και ξεκίνα να φέρνεις βόλτα στην Αθήνα και να χοροπηδάς. 

Πριν περίπου ένα χρόνο, τη Fiona Apple τη σιχαινόμουν. Όχι ότι την είχα ακούσει, αλλά μου καθόταν άσχημα ρε παιδί μου, όπως μου κάθονται οι μελιτζάνες και δεν μου κάνει αίσθηση να τις δοκιμάσω γιατί μοιάζουν με μύξα. Ώσπου άκουσα το "Shadowboxer" και κάτι έπαθα. Και μετά το "Criminal", το "Window", το "Paper Bag" και όλη τη δισκογραφία της και κατέληξα ότι δεν είναι μια "βλαμμένη κοκκινομάλλα που θέλει να γίνει Tori Amos". Την ώρα που η Tori πειραματίζεται με όπερες και με θεματικά άλμπουμ, η Fiona επιστρέφει με έναν ακουστικό δίσκο, τον "The Idler Wheel is wiser than the Driver of the Screw and Whipping Cords will serve you more than Ropes will ever do".  "The Idler Wheel" λοιπόν, να τελειώνουμε. Που λέτε, ο μεγάλος τίτλος μπορεί να πέφτει λίγο βαρύς, αλλά μην σας τρομάζει, ο δίσκος είναι πανέμορφος. Αυτοβιογραφικός, εξομολογητικός, λιτός, χωρίς περιττά εφέ, είναι ό,τι θα ήθελε να έχει κάνει η Lana Del Rey, να περιγράφει εκδρομές στο Coney Island με τον πρώην της, συνοδευόμενη μόνο από ένα πιάνο. Μόνο που η Fiona δεν νιαουρίζει αλλά τραγουδάει άγρια, ακατέργαστα, σχεδόν βίαια, γεγονός που έρχεται σε αντιδιαστολή με τις μελωδίες της και τις ενορχηστρώσεις. Σίγουρα θα μπορούσε να βάλει λίγη ένταση παραπάνω, ειδικά στο "Valentine", όπου το δράμα της μοιάζει να πέφτει στο κενό, χωρίς κάτι να υποστηρίξει τον πόνο της ερμηνείας της. Στα περισσότερα όμως αυτή είναι η μαγεία. Η Fiona δεν τον πνίγει τον πόνο της, τον φωνάζει, σχεδόν τον ουρλιάζει, να τον νιώσεις κι εσύ. Στο "Daredevil" απαιτεί "Look at me, look at me" με λύσσα. Θέλει να ακούσεις τους στίχους της, αυτά που έχει να πει, να μην αποσπάσει από φανταχτερές λούπες και πιασάρικα ρεφρέν, και αυτό είναι που κάνει το "The Idler Wheel" να ξεχωρίζει: έρχεται από μια 34χρονη γυναίκα που έχει κάτι να πει και έχει τα αρχίδια να σε κάνει να το ακούσεις. 

Τι να ακούσω? Το "Every Single Night", το "Werewolf", το "Daredevil", το "Periphery". Να 'χεις και τους στίχους δίπλα για να το βιώσεις σε όλο του το μεγαλείο.
Δεν κλαψομουνιάζει? Άσε μας κουκλίτσα μου, έκανες τσίχλα το "Summertime Sadness" της Lana και σε χαλάει η μαγκιά της Fiona. 

Δειλά δειλά έκαναν την εμφάνισή τους οι Purity Ring, πριν από περίπου ένα χρόνο, με το "Ungirthed". Πρώην μέλη των GOBBLE GOBBLE (ή Born Gold, πώς σκατά τους λένε και αυτούς) ο γλυκούλης Corrin Roddick και η Megan James φτιάχνουν έναν πολύ προσωπικό ήχο, επηρεασμένο από hip hop, R'nB, dubstep, ένα τέτοιο περίεργο πράγμα γενικά, το οποίο θυμίζει λίγο The Knife, χωρίς τη φωνάρα της Karin (Αλήθεια, αυτοί μας είχαν υποσχεθεί και νέο δίσκο φέτος, πού είναι?). Οι Purity Ring, λοιπόν, βγάζουν δίσκο στις 24 Ιουλίου, σχεδόν σε ένα μήνα, αλλά επειδή είναι απρόσεκτα παιδιά, όλο και κάπου μπορείτε να τον βρείτε και να τον ακούσετε. Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο άκουσμα ενθουσιάζεσαι, αλλά όλα τα τραγούδια μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Παρ' όλα αυτά είναι τόσο φρέσκος ο ήχος, που, προσωπικά, δεν έδωσα καμία σημασία στην επανάληψη των μουσικών μοτίβων. Είναι σεξουαλικό, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, σχεδόν άρρωστο. Στα μπόνους, οι τίτλοι των τραγουδιών τους που δεν υπάρχουν ως λέξεις, κάτι σαν το "Asereje" δηλαδή, χωρίς να σου ρίχνει το IQ κατά 10 μονάδες με κάθε άκουσμα. Η φωνη της James είναι παιχνιδιάρικη, σχεδόν κοριτσίστικη και κάνει στίχους όπως το "Grandma, I've been unruly" να ακούγονται διαστροφικοί. 

Τι να ακούσω? Σίγουρα το "Belispeak", αν δεν το έχεις ακούσει δεν θα 'σαι και αναγνώστης τακτικός του blog, οπότε πρέπει να κάνεις και τα δύο. Το "Obedear", το "Saltkin", το τρομακτικά σκοτεινό "Cartographist" και το "Fineshrine". Κάνε και λίγο σεξ παράλληλα, νομίζω ότι ταιριάζει.
Σεξ? Ναι, παθιασμένο πολύ. Εκτός αν είσαι πολύ πωρωμένος και σου ξεφεύγουν τίποτα "Obedear, the sky is low" εκεί πάνω στο χαμούρεμα, οπότε βάλε κάτι πιο instrumental. 

To "Forget" το θυμάστε? Τον πρώτο δίσκο του Twin Shadow που όλοι τον λάτρευαν? Αυτό που θυμάμαι είναι ότι πάσχιζα για να μου αρέσει και τον άκουγα συνέχεια, ψάχνοντας να βρω τι τον έκανε τόσο ξεχωριστό. To "Confess" δεν μου άλλαξε τελείως άποψη αλλά μου άρεσε αρκετά. Τα κομμάτια αυτή τη φορά είναι πολύ "εύκολα", ραδιοφωνικά, αναβιώνουν το ρομαντισμό της new wave και την ενέργεια της pop του Billy Idol και των Duran Duran. Βρωμάει '80ίλα ο δίσκος και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του. Κομμάτια όπως το "Five Seconds" και το "You Can Call Me On" μπορεί να σε κάνουν να σιγοτραγουδάς και να κουνάς το κεφάλι όπου κι αν βρίσκεσαι, αλλά η πραγματική δύναμη του δίσκου κρύβεται στα πιο αργά κομμάτια. Το κινηματογραφικό "Run My Heart" που σου φέρνει στο μυαλό ταινίες τύπου Top Gun και το εξαιρετικό "I Don't Care", σε κάνουν να θες να ξεθάψεις τις κασέτες με το "Total Eclipse Of The Heart". Ή να βάλεις Kiss FM. Βάλε και τον Twin Shadow με τζάκετ α λα George Michael επί εποχής Faith και έδεσε το γλυκό. Έχει και hidden track, πολύ ωραίο, μην το χάσετε. 

Τι να ακούσω? Σίγουρα το "Be Mine Tonight", το "You Can Call Me On", το "Beg For The Night" για να χορέψεις και το "I Don't Care" για να κλάψεις. 
Πάλι '80s? Εντάξει, δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει αλλά ταιριάζει όσο οδηγείς μέχρι την παραλία, με το air condition στα τέρματα. 

Μπουχτίσαμε από μουσικές αναβιώσεις, η αλήθεια να λέγεται. Παρ' όλα αυτά υπάρχει κάτι στους Two Wounded Birds που τους κάνει περίεργα γοητευτικούς, ίσως αυτό το παλιακό, το soundtrack-ίστικο, μουσική που θα μπορούσε να επενδύει τις ταινίες του Ταραντίνο. Τέσσερα αγγλάκια βλαχάκια, από ένα κωλοχώρι βασικά, χωρίς άκρες, γνωριμίες και δόξες, έβγαλαν το πρώτο τους EP πέρυσι και το άλμπουμ τους κυκλοφόρησε κάπως τώρα, στην εταιρεία των The Drums. Με καταβολές και οι 2 από την surf pop των Beach Boys, η διαφορά τους είναι ότι οι Two Wounded Birds όχι μόνο δεν γίνονται βαρετοί, αλλά επιστρατεύουν όλα τα κύματα της rock των τελευταίων 60 χρόνων. Οι ροκαμπιλιές του Jerry Lee Lewis στο "Daddy's Junk", οι surf κιθάρες στο "To Be Young", η '50s prom ατμόσφαιρα του "I'm No Saviour", το ψυχεδελικό "My Lonesome" και το εκπληκτικό instrumental "The Last Supper" που είναι σαν να ξεπήδησε από κάποιο spaghetti western, όλα αυτά είναι το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας.  Ο καλύτερος ροκ δίσκος του 2012 μέχρι στιγμής. 
Τι να ακούσω? Όλα όσα είπαμε, μαζί με το "Together Forever".
Τι εννοείς ροκ, σαν τους James ας πούμε? Βγες αμέσως από αυτό το blog.