meant to be nominated for Oscar.

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Michael Hazanavicius

Πρωταγωνιστούν: Jean Dujardin, Berenice Bejo, James Cromwell, John Goodman
Φαβορί για: τα πάντα (ταινία, σκηνοθεσία, Α' αντρική, Β' γυναικεία, σενάριο, φωτογραφία, κοστούμια, σκηνικά, μουσική)
Αξίζει: Υποψηφιότητα για όλα τα παραπάνω, βραβείο για ερμηνείες και μουσική

Με νοσταλγική διάθεση, o Hazanavicius γύρισε τον χρόνο πίσω στις εποχές που το να κάνεις καλό σινεμά ήταν κάτι πιο απλό, τότε που δεν χρειαζόντουσαν όχι μόνο εφέ αλλά ούτε καν χρώματα και ήχος. To "The Artist" είναι μια αγνή ταινία, από τις παλιές καλές του Χόλιγουντ, ρομαντική, αστεία και συγκινητική. Είναι από αυτές τις ταινίες στις οποίες καθόλη τη διάρκεια τους έχεις ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη. Κεντρίζει το ενδιαφέρον με την οπτική και ακουστική ιδιαιτερότητα της, έχει ορισμένες μαγευτικές σκηνές που έχουν γράψει ήδη ιστορία, έναν γοητευτικότατο Dujardin και μια απολαυστικότατη Bejo που κάνουν την "βουβή" ερμηνεία να φαντάζει τόσο απλή υπόθεση και αγωνίζονται επάξια για μια νίκη στα επόμενα Όσκαρ. Scene-stealer και ο cute-as-hell σκύλος Uggie. Νοσταλγικό και χαριτωμένο, αναπαριστά άξογα την χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, τόσο αισθητικά όσο και σεναριακά, με ότι αυτό συνεπάγεται (happy end κανείς;). Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που πρέπει να το δεις, γιατί σε ταξιδεύει μοναδικά σε παλιές και ακαταμάχητες εποχές και επειδή είναι η πιο ευχάριστη κινηματογραφική εμπειρία της σεζόν.

7,5/10

Σκηνοθεσία: Tomas Alfredson
Σενάριο: Bridget O' Connor, Peter Straughan
Πρωταγωνιστούν: Gary Oldman, John Hurt, Mark Strong, Colin Firth, Tom Hardy, Benedict Cumberbatch
Φαβορί για: τεχνικές κατηγορίες (κυρίως σκηνικά και φωτογραφία), διασκευασμένο σενάριο και πολύ δύσκολα Α' Αντρικό
Αξίζει: σκηνικά δαγκωτό

Κλασσική ταινία της κατηγορίας "ύπνε έλα και πάρε με και γλυκοκοιμησέ με". Γιατί αγαπητέ Alfredson δεν είναι αρκετό να μαζέψεις ένα εξοχόλαμπρο καστ, να αναστήσεις στιλιστικά με απόλυτη ρεαλιστικότητα τα 70ς και να καδράρεις τα πλάνα σου με μαθηματικά ακρίβεια. Η απουσία ρυθμού και έντασης του "Tinker Tailor Soldier Spy" (με την πανηληθιέστατη ελληνική μετάφραση "Και ο Κλήρος Έπεσε στον Σμαίλι") κατακρημνίζει το σύνολο και σε κάνει να αναμένεις τα φώτα του σινεμά να ανοίξουν. Κρίμα γιατί μιλάμε για ένα έργο άρτιο αισθητικά με ένα πολύ πολύ πολύ καλό καστ αλλά που δυστυχώς πλαισιώνεται από μια βαριεστημένη κινηματογράφηση και ένα μπερδεμένο story-telling. H Alliance of Women Film Journalists (wtf) έδωσε στην ταινία βραβείο "Movie You Wanted To Love But Just Couldn‘t". Δε νομίζω πως υπάρχει πιο ταιριαστός τίτλος.

4/10

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Asghar Farhadi
Πρωταγωνιστούν: Peyman Maadi, Leila Hatami, Sareh Bayat, Shahab Hosseini
Φαβορί για: ξενόγλωσση ταινία
Αξίζει: Τουλάχιστον υποψηφιότητα για ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο

Η καλύτερη από τις ταινίες που είδα τελευταία. Φαίνεται τόσο απλή αλλά οι ρίζες τις είναι πολύ πιο βαθιές απ' ότι πιστεύεις εκ πρώτης όψεως. Το στιβαρό σενάριο του Farhadi σχολιάζει εύστοχα την ιρανική πραγματικότητα αλλά και την φύση των ανθρώπινων σχέσεων και σε συνδυασμό με την άρτια σκηνοθεσία του και τις προσγειωμένες ερμηνείες σύσσωμου του πρωταγωνιστικού καστ, αποτελεί ένα απίστευτα έντονο δίωρο (και μιλάμε για ιρανικό δράμα ε, όχι χολιγουντιανή περιπέτεια), ένα σπάνιο δείγμα πραγματικά καλού σινεμά. Προσιτό, πολυεπίπεδο και καθημερινό, το "Α Separation" είναι μάθημα κινηματογράφου, το σινεμά όπως θα έπρεπε να είναι.

9/10

Σκηνοθεσία: Lynne Ramsey
Σενάριο: Lynne Ramsey, Rory Kinnear
Πρωταγωνιστούν: Tilda Swinton, Jasper Newell, Ezra Miller, John C. Reilly
Φαβορί για: Α' Γυναικείο και μόνο
Αξίζει: Βραβείο Σκηνοθεσίας, Α' Γυναικείας Ερμηνείας και μοντάζ

Με παγίδευσε από το πρώτο λεπτό και παρ' όλο που με απογοήτευσε σε σημεία νομίζω πως είναι μια από τις πολύ καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Η δύναμη των πλάνων της Ramsey και των εκφράσεων της Swinton είναι τόσο σαρωτική που σε παρασέρνουν σε ένα έντονο και βίαιο ψυχολογικά 2ωρο. Το γιατί συμβαίνουν αυτά που βλέπεις δεν είναι δουλειά της Ramsey να στο εξηγήσει. Με τη βοήθεια του καστ της και πρωτοπόρο τη συγκλονιστική ερμηνεία της Swinton αλλά και την ψυχογραφική σκηνοθεσία της ίδιας, αφηγείται τα γεγονότα και αφήνει τον θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του. Ταινία που σε κρατάει συνέχεια σε εγρήγορση, που ακόμα και στις παγερές σιωπές της λέει πολύ περισσότερα απ' ότι 10 τάχα ψυχολογικές αράδες, ξεδιπλώνει εξαιρετικά τα γεγονότα πίσω από μια αποτρόπαια πράξη και αναπαριστά με εξαιρετική ακρίβεια τον επώδυνο εφιάλτη που ζει αυτή που την "προκάλεσε".

8/10

Σκηνοθεσία: Simon Curtis
Σενάριο: Adrian Hodges
Πρωταγωνιστούν: Eddie Redmayne, Michelle Williams, Kenneth Branagh
Φαβορί για: Α' Γυναικεία, Β' Αντρική και λογικά τίποτα σκηνικά ή κοστούμια
Αξίζει: Μόνο Α' Γυναικείο

Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να πει κανείς για αυτήν την ταινία, μιας και ουσιαστικά πέραν από την απαστράπτουσα παρουσία και την μαγευτική ερμηνεία της Michelle Williams δεν έχει κάτι περισσότερο να δώσει. Αν και δεν είναι ακριβώς πρωταγωνίστρια, μαγνητίζει το φακό όπως μόνο η αυθεντική Merilyn θα μπορούσε να κάνει. Πιο όμορφη, σεξουαλική, αιθέρια και χαριτωμένη από ποτέ, κάνει το ίνδαλμα που ακούει στο όνομα Monroe προσιτό και ανθρώπινο. Πέραν από την Williams όμως τα υπόλοιπα βυθίζονται στην ανεπάρκεια: τετριμένο σενάριο, τηλεοπτική σκηνοθεσία και αδιάφορο υπόλοιπο καστ με έναν φιλόδοξο Redmayne που αν και πρωταγωνιστής χάνεται πολύ εύκολα μπροστά στο μεγαλείο της Williams, έναν υπερεκτιμημένο Branagh σε μια κοπιαριστή ερμηνεία που άμα δεν αναλάμβανε τον ρόλο ενός τόσο μεγάλου σταρ θα είχε περάσει στο ντούκου και μια Dench που μοιάζει να παίζει σε όλες τις ταινίες εποχής με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Βλέπεται ευχάριστα Κυριακή μεσημέρι.

5/10

Σκηνοθεσία: Bennett Miller
Σενάριο: Steven Zaillian, Aaron Sorkin
Πρωταγωνιστούν: Brad Pitt, Jonah Hill, Philip Seymour Hoffman, Chris Pratt
Φαβορί για: Υποψηφιότητα για Ταινία, Β' Αντρικό, Διασκευασμένο Σενάριο, Μοντάζ, πιθανώς βραβείο Α' Αντρικού
Αξίζει: τίποτα

140 λεπτά και πάλι δεν κατάλαβα πως παίζεται αυτό το αναθεματισμένο το baseball. Ωραία ταινία όμως, καμιά σχέση με εκείνο το αισχρό το Blind Side και αυτό το οφείλει κυρίως στη μαεστρία του Sorkin που κρύβεται πίσω από το σενάριο της ταινίας αλλά και στη σκηνοθεσία του Miller που κάνει μεγάλη στροφή μετά το ακαδημαϊκό Capote του. Στην Αμερική κάνει επιτυχία λόγω θέματος αλλά άμα δεν είσαι φαν τότε θα την δεις απλά ως ένα καλοστημένο ταινιάκι για ένα κατά τ' άλλα βαρετό άθλημα, που θα μπορούσε να είναι πιο μικρή σε διάρκεια και που υπερεκτιμά τις ικανότητες των πρωταγωνιστών του. Nαι, ο Pitt είναι πολύ καλός αλλά για κανένα λόγο δεν πρόκειται για την ερμηνεία της ζωής του, ούτε καν για μία από τις 10 καλύτερες, ενώ ο Jonah Hill σοβάρεψε μεν αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Άμα θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ο Hoffman βάζει τα γυαλιά και στους δυο και ας μην έχει ούτε τον μισό από τον onscreen χρόνο τους.

6/10

Σκηνοθεσία: Jonathan Levine
Σενάριο: Will Reiser
Πρωταγωνιστούν: Joseph Gordon-Levitt, Anna Kendrick, Anjelica Huston, Seth Rogen
Φαβορί για: Υποψηφιότητα για Πρωτότυπο Σενάριο
Αξίζει: Β' Γυναικείο για την Huston

Η αμεσότητα και η ειλικρίνειά του είναι αυτή που την οδήγησε μέχρι τις υποψηφιότητες των Χρυσών Σφαιρών αλλά πιθανώς και μέχρι αυτές των Όσκαρ. Και ας μην έχει καμία πιθανότητα για βράβευση, της αξίζει να αναγνωριστεί ως μια από τις πιο ανθρώπινες και προσγειωμένες προσεγγίσεις στο ευαίσθητο θέμα του καρκίνου. Μπορεί να καταλήγει περισσότερο αμερικανιά και χάπι έντ απ'ότι θα πρεπε αλλά είναι γλυκιά και έξυπνη οπότε τη συγχωρούμε. Αξιαγάπητος για ακόμα μια φορά ο Levitt, θεάρα η Huston ως παραμελημένη αλλά στοργική μητέρα αλλά εντελώς αχρείαστο το comic relief Seth Rogen που άμα έλειπε ο χαρακτήρας του, η ταινία θα ήταν καλύτερη.

7/10