#blogovision: Leftovers

Ενός λεπτού σιγή για τους παρακάτω 15 δίσκους που έχασαν στα σημεία και δεν κατάφεραν να μπουν στις τελικές 20άδες μας. Με πόνο ψυχής και περισσή αγάπη, σας παρουσιάζουμε τα "Απομεινάρια μιας blogovision".

channel ORANGE - Frank Ocean

Τι παιδί και αυτός ο Frank. Μετά το εξαιρετικό περσινό του mixtape "Nostalgia, Ultra" (που αδίκησα κατάφωρα στην περσινή blogovision δίνοντάς του μόλις την 19η θέση) επέστρεψε φέτος με το πρώτο του studio album, το "channel ORANGE", αποσπώντας διθυράμβους από κάθε λογής φυλλάδα/blog/site. Χρονιά-σταθμός για τον Frank Ocean το 2012, που όχι μόνο έβγαλε τον δίσκο της ζωής του, έγινε ανάρπαστος στα social media και νούμερο ένα όνομα στην πιάτσα, αλλά έγινε ο πρώτος hip-hop artist που μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλική του ταυτότητα (και μάλιστα είχε τα αρχίδια να το κάνει πριν την κυκλοφορία του δίσκου του, πριν καν αποκτήσει ένα Χ όνομα) μέσω μιας ανάρτησης στο tumblr του που σε έκανε να θες να τον πάρεις αγκαλιά και να τον βάλεις να κουρνιάσει στο στήθος σου. Εμείς όμως, ρίχνουμε πόρτα στο σοκολά αγόρι με την υπέροχη φωνή και τους μελαγχολικούς στίχους, διότι μπορεί το "channel ORANGE" να περιλαμβάνει δύο γαλαξιακών διαστάσεων κομματάρες, το σπαραξικάρδιο (νέα αγαπημένη λέξη) "Thinkin About You" και το επικό "Pyramids", αλλά κάπου εκεί εξαντλείται η γαματοσύνη του. Sorry Frankie.

Flume - Flume

Κατ' αρχήν ποιος είναι ο Flume: Αυστραλός, 20χρονο πιπίνι που κάνει electro hop (μόνος μου το σκέφτηκα) και έβγαλε το ντεμπούτο του φέτος. Εϊναι από αυτούς τους δίσκους που έχουν τα πάντα μέσα, techno, chill wave, hip hop, soul, samples, indie συμμετοχές, έξυπνα συνδυασμένα ώστε να σου κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι ένα σημείο. Κάπου προς το τέλος, βέβαια, έχεις γκώσει από το πολύ chillwave και νιώθεις τα βλέφαρα βαριά.

Strange Weekend - Porcelain Raft

Με πόνο καρδιάς βγάλαμε τον Porcelain Raft από τις λίστες μας για να κάνουμε χώρο σε άλλες, μεγαλύτερες και καλύτερες μουσικές περσόνες. Η αλήθεια βέβαια είναι πως όταν κάτσαμε και σκεφτήκαμε δεν είδαμε πόσο αγαπάμε τον indie electro/dream pop από την Ρώμη, αλλά αναρωτηθήκαμε γιατί στο καλό τον είχαμε τόσο ψηλά! Εξαιρετικό ντεμπούτο, αναμφίβολα, αλλά too much θόρυβος ρε αγορίνα μου, δεν αντέχονται πολλά κομμάτια το ένα πίσω απ' τ' άλλο. Πάντως, συνεχίζουμε να προσκυνάμε το "Drifting in & out".

MDNA - Madonna

Τι να πω για το MDNA; Ότι την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του το λάτρεψα; Ότι σ'αυτό εδώ το post σχεδόν το εκθείασα; Ότι πλέον τα 12 από τα 17 κομμάτια τα skipάρω; Η επιστροφή της Ματζάνας σίγουρα ήταν καλύτερη από το Hard Candy (πράγμα που καταλαβαίνεις ξεκινώντας από το εξώφυλλο) αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετή για να την επαναφέρει ως δυνατό χαρτί στα μουσικά δρώμενα. Λάθος promotion, λάθος singles, λάθος επιλογές κομματιών, λάθος προφίλ της Βασίλισσας, καθώς ναι μεν επιτρέπεται στα 54 χρόνια της να είναι "bitch out of order" αλλά όχι και "girl gone wild". Τουλάχιστον μας έδειξε ότι μπορεί ακόμα να κάνει κάτι extraordinary, όπως το μινιμαλιστικό "Gang Bang" ή το δαιμονισμένο "I'm Addicted", τα καλύτερα κομμάτια της από την εποχή του "Hung Up", τα οποία χαραμίστηκαν στριμωγμένα ανάμεσα στο Sodade-ικό "Girl Gone Wild" και στο ανέμπνευστο "Turn Up The Radio".




Frankie Rose - Interstellar

H Frankie Rose αφού πέρασε από τις Vivian Girls, τις Dum Dum Girls, τους Crystal Stilts και τους δικούς της "Frankie Rose and the Outs", αποφάσισε να αλλάξει ύφος, να ξεφύγει από τις γκαρατζίλες και να κυκλοφορήσει μόνη της της το Interstellar, σε ένα πιο dream pop/ lo-fi ύφος. Με τρελό promotion από το Pitchfork (best new music, best new track, best new όλα), η Frankie έγινε για λίγο το hot όνομα των blogs, χωρίς να καταφέρει να διατηρήσει το hype της για πολύ. Παρ' όλο που την προτιμούμε στις garage εποχές της, το Interstellar είναι πολύ καλό, καθώς καταφέρνει και διατηρεί κάτι από αυτές τις εποχές, επιρροές από όλα τα συγκροτήματα απ'όπου πέρασε η Frankie και, φυσικά, το "Know Me".

Cruel Summer - GOOD Music

O Kanye, o Jay-Z, o Big Sean, o Pusha T, o John Legend, o Kid Cudi, η Teyana Taylor και τα άλλα τα παιδιά κάνανε εφέτο ένα συλλογικό δίσκο υπό τον τίτλο της εταιρείας παραγωγής του Kanye, ο οποίος είχε όλα τα καλά. Ωραίες συνεργασίες, ωραία samples, ωραία φωνητικά, όλα ωραία γενικά αλλά τίποτα συναρπαστικό, τίποτα που να σε εξιτάρει τόσο ώστε να το χώσεις 20άδα. Το "Mercy" και το "Sin City" κάτι κάνουνε, αλλά δεν είναι αρκετό.

El Camino - The Black Keys

Είναι μερικά acts τύπου Lana Del Rey, τα οποία ξεκινάνε ως indie ανακαλύψεις και καταλήγουν superstars εν μία νυκτί. Είναι και κάτι άλλα που έχουν χρόνια καριέρας στην πλάτη τους και κάποια στιγμή γίνεται το μπαμ και προσγειώνονται στην Α-list της μουσικής. Κάτι τέτοιο έγινε το 2010 με τους Black Keys και το "Brothers", το δίσκο που τους έβαλε για τα καλά στον κόσμο της mainstream rock. Τo follow up ενός υπερεπιτυχημένου δίσκου είναι φυσικά μια δύσκολη υπόθεση. Οι Black Keys τα κατάφεραν κυριολεκτικά. Έκαναν το follow up σε έναν υπερδίσκαρο, το οποίο δεν έχει τίποτα καινούργιο να προσφέρει τόσο στη μουσική γενικά, όσο και στη δισκογραφία τους, αλλά είναι pure fun. Μόνο ίσως το "Little Black Submarines" να κάνει την υπέρβαση, θυμίζοντας το θρυλικό "Aqualung", αλλά και πάλι το homage είναι τόσο ξεκάθαρο, που το κατηγορείς για ξεπατικωσιά. Πιασάρικες μελωδίες, δυνατές κιθάρες, ρεφρέν - καραμέλες, αλλά χωρίς εκπλήξεις τι να τα κάνεις όλα αυτά;

Ignorant Art - Iggy Azalea

Αυστραλέζα, αθυρόστομη, σεξοβόμβα rapper που θα ήθελε να γίνει Azealia Banks αλλά παραείναι τσολαρία και τελικά θα μείνει στον πάγκο. Όσο κομματάρα και αν είναι το "Pu$$y", όσο tempting και αν είναι τα sample της, όσο αισθησιακή και αν είναι η ραπουνζελικών διαστάσεων ξανθιά κοτσίδα της, η Iggy Azalea φέτος θα δει την blogovision με το κυάλι. Τα ξαναλέμε του χρόνου, με το πρώτο studio album της "The New Classic" που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και το "Murda Bizness", την dope ass συνεργασία της με τον T.I.

Tops - Tender Opposites

Είμαι ενθουσιασμένος με τους Tops, η αλήθεια να λέγεται. Όπως και με τους Tennis, αυτά τα retroκάτι συγκροτήματα με τα γυναικεία φωνητικά και το γλυκουλινίστικο feeling κάτι μου κάνουν και δεν μπορώ να αντισταθώ. Πολύ μελωδικό και πολύ ρομαντικό το ντεμπούτο τους, αλλά θέλουν δουλειά ακόμα για να τελειοποιήσουν τόσο τις αδύναμες ενορχηστρώσεις, όσο και τις συνθέσεις τους, οι οποίες μπορεί να είναι αρκετά καλές, αλλά τους λείπει κάτι, με αποτέλεσμα το "Tender Opposites" να μοιάζει με συλλογή από demo. Αξιέπαινη πρώτη προσπάθεια των Tops, ελπίζω να μας απασχολήσουν στο μέλλον, διότι έχει περάσει λίγο στο ντούκου το ντεμπούτο τους, αλλά σίγουρα ακούσαμε 20 δίσκους καλύτερους από αυτόν.

Gonjasufi - MU.ZZ.LE

Κατάφωρη αδικία που το ντεμπούτο του δεν έφτασε έστω στην τριάδα της Blogovision 2010, αλλά εξίσου άδικο θα είναι να πάρει πολύ ψηλή θέση το MU.ZZ.LE μόνο και μόνο για το hype που ξέμεινε από τότε. Ακολουθώντας την παλιά καλή συνταγή, τα ίδια ζαλισμένα φωνητικά, τους oriental ήχους και τα scratches, ο Gonjasufi έφτιαξε κάτι που μοιάζει με τα απομεινάρια του A Sufi and A Killer, χωρίς όμως το pop χαρακτήρα κομματιών όπως το 'She Gone'. H μανιέρα των ολιγόλεπτων κομματιών ακολουθείται και εδώ, δίνοντας την αίσθηση ότι μερικά μένουν ανολοκλήρωτα. Δεν είναι κακός δίσκος το MU.ZZ.LE, απλά μετά από τόσο buzz, ακόμα και το 'ε, σαν τον προηγούμενο είναι μωρέ' δεν σε καλύπτει.

Clear Moon - Mount Eerie

Μελαγχολήσαμε και απόψε, μελαγχολήσαμε. Δύο τα φετινά πρότζεκτ του Phil Elvrum από την Ουάσινγκτον, του παλαι ποτέ frontman των The Microphones, που ξεκίνησε τη σόλο καριέρα του πριν 8 χρόνια περίπου ως Mount Eerie. "Clear Moon" και "Ocean Roar", εμείς ξεχωρίσαμε την πρώτη αλλά δεν το σκίσαμε και το βρακί μας. Μια ομορφιά ο δίσκος, δεν αντιλέγω, αλλά βρεθήκαμε ένα βήμα πριν τα Prozac και δυο πριν το ξουράφι.

Phedre - Phedre

Λίγο από την Αρχαιοελληνική μυθολογία και λίγο από το στίχο του "Some Velvet Morning" που λέει "Phedre is my name". Το "In Decay" έγινε γρήγορα viral λόγω του οργιαστικού βιντεοκλίπ του και οι Phedre είχαν μια ευκαιρία να λάμψουν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Το τριολέ από το Μόντε Κάρλο (σοβαρά τώρα, από το Μόντε Κάρλο;) παίζει ένα μίγμα ηλεκτρονικής και indie rock, με αιθέρια φωνητικά κάτι σαν τους MGMT του 2008, το οποίο κάποιες φορές πετυχαίνει, κάποιες όχι, κυρίως λόγω των αδύναμων συνθέσεων. Τα "Cold Sunday", "In Decay" και "Dreams" είναι τα highlights του δίσκου αλλά μετά σου σκάει ότι είναι από το Μόντε Κάρλο και σου φεύγουν οι όποιες σκέψεις να τους βάλεις στην εικοσάδα. Σοβαρά τώρα, από το Μόντε Κάρλο;

Young Hunger - Chad Valley

Κάτι σαν χαμελαιοντικό άλμπουμ, με πολλούς guests οι οποίοι επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τον ήχο του κάθε κομματιού. Το opener, με τη συμμετοχή του Twin Shadow, είναι αριστουργηματικό. Ο Chad Valley έκανε ένα δίσκο pop, που καλύπτει μεγάλο φάσμα, από τη synth pop των '80s στο ομότιτλο "Young Hunger" μέχρι τους lo-fi πειραματισμούς της Glasser. Μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο, αλλά κάνει έναν πολύ καλό δίσκο, γεμάτος με guests, ο οποίος ακούγεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Swans - The Seer

Μετά από την πρώτη ακρόαση του The Seer, έμεινα τελείως αδιάφορος. Το παραδέχομαι. Πέστε να με φάτε. Μετά το πέρασα στο ipod και ασχολήθηκα πιο επισταμένα με το δίσκο που μάζευε αθρόα 5/5 και 10/10 αστεράκια σε διάφορα (καλά) μουσικά site. Πρόκειται για 30 χρόνια καριέρας σε ένα δίσκο, όπως λέει και ο frontman/ παραγωγός τους Michael Gira. Είναι η avant-gardίλα του post punk. Είναι η συγκλονιστική συνεργασία με την Karen O. Είναι το 30άλεπτο χαοτικό έπος του ομότιτλου. Ένας δίσκος που σε παγιδεύει σε 119 λεπτά μουσικής, θορύβων, βρωμιάς και αξίζει να το ακούσεις πάνω από μία φορά για να ανακαλύψεις τη γοητεία του.

Twin Shadow - Forget

Όπως έγραφα κάποτε, δεν μπορούσα να καταλάβω ποτέ το hype με τον Twin Shadow. Με το δεύτερο δίσκο του, φόρεσε τα δερμάτινά του, σαν να ομόρφυνε και λίγο (σουλουπώθηκε, να τα λέμε αυτά) και έστριψε στα '80s. Το έπαιξε Human League στο "Beg For The Night", Dave Gahan στο "Five Seconds" και έφτιαξε μία από τις πιο όμορφες μπαλάντες της χρονιάς, το "Ι Don't Care". Από τα leftovers της τελευταίας στιγμής, αναρωτιόμαστε ακόμα μήπως χωράει κάπου στις τελευταίες θέσεις των λιστών μας.